“Στο τέλος της ημέρας”, δύσκολα μπορείς να αποφύγεις μια συζήτηση για το ουκρανικό – αν αισθάνεσαι ότι μπορείς να συνεισφέρεις σ’ αυτήν μια μικρή λεπτομέρεια.
Η επικοινωνιακή πολιτική των Αμερικανών έχει ομολογουμένως ένα άρωμα άνοιας, “ποιος ξέρει” τι εκπορεύσεως.
Μετά την απίστευτη, προ ημερών, πληροφορία της CIA περί επεισοδίου που θα …σκηνοθετούσε με ηθοποιούς η ρωσική πλευρά για να δημιουργήσει συνθήκες εισβολής [εκατοντάδες θαυμαστικά], η επόμενη διαρροή των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ περί επικείμενης επίθεσης των Ρώσων μια από τις επόμενες μέρες, με πιθανότερη την αυριανή, αποτελεί κωμικοτραγική προσπάθεια “παγίδευσης” του Ρώσου προέδρου : το να προχωρήσει, καταγράφεται ως επιτυχία των μυστικών υπηρεσιών. Το να μη το κάνει, καταγράφεται ως υποχώρηση. Το μόνο που αποκαλύπτουν κινήσεις όπως αυτές είναι το έλλειμμα ηγεσίας των ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα.
Με δεδομένο το μέλημα του Π. επί του παρόντος τουλάχιστον, να εμφανίσει τους “συμμάχους μας” ως επιτιθέμενους και γενικά αφερέγγυους, είναι περίπου βέβαιο ότι περίπτωση εισβολής, τώρα κοντά, απλώς δεν υφίσταται. Αυτό χωρίς να βάζουμε στην κουβέντα τις γνωστές παραμέτρους [φυσικό αέριο κλπ.]
Με δεδομένο άλλωστε ότι άπαντες οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση, Ρωσοκινέζων συμπεριλαμβανομένων, συμμετέχουν φιλότιμα στο μακρόπνοο πρότζεκτ “πλανήτης σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης”, η εντύπωση που μου δημιουργείται είναι ότι το πράγμα οδεύει προς την εφαρμογή μιας προειλημμένης απόφασης.