Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Ορφέας Περίδης είναι ένας από τους ελάχιστους με λόγο υπάρξεως “τραγουδοποιούς” της γενιάς του. Οι τελευταίοι συνέβαλαν όσο μπορούσαν στην υποβάθμιση του ελληνικού τραγουδιού, ιδίως στα ’90s, αποτελώντας δήθεν εναλλακτική πρόταση στην “ελληνική ποπ” (Καρβέλας, Κορκολής etc) και το σκυλάδικο (…Καρβέλας, Σαραγούδας etc). Τραγούδι του ΟΠ, εδώ.
Τούτου δοθέντος, η άποψη που διατυπώνει για τη συμμετοχή σε συναυλίες στο Ισραήλ είναι τόσο θλιβερή, όσο εκείνη που είχε διατυπώσει επί “πανδημίας” περί “συνωμοσιολόγων” – βλ. εδώ. Όσο και η αποθέωση που γνωρίζει (φυσικά!) απ’ τους χονδράνθρωπους των σόσιαλ μίντια.
Ακολουθώντας το σκεπτικό της δήλωσης, δε μπαίνω καν στη λογική του αν πρέπει ή δεν πρέπει να πάει κάποιος.
Απλώς επισημαίνω την αντίληψη που υιοθετείται εδώ, και μάλιστα από σοβαρό καλλιτέχνη : η μουσική είναι ένα τραλαλά-τραλαλό, που το ακούμε για “διασκέδαση”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ένα πράγμα που πληροφορήθηκα πρόσφατα για τον Leonard Cohen είναι ότι το 1973 ταξίδεψε στο Ισραήλ με την πρόθεση να πολεμήσει για την πατρίδα του. Τελικά κατέληξε να παίζει 24/7 για τους φαντάρους των IDF και μάλιστα με αρκετή επιτυχία.
…Γλέντι με τον Leonard Cohen! Εγγυημένη διασκέδαση!
Το πρώτο που σκέφτηκα κι εγώ. Και μάλιστα στην πιο μαύρη του περίοδο!
Ο ΟΠ μου είναι όντως συμπαθής (είναι και ομοζωδιακός μου απ’ ότι θυμάμαι). Αλλά είναι χαζός ο άνθρωπος. Επί πανδημίας στηλίτευε τους “συνωμοσιολόγους” ως επικίνδυνους “κατά τη γνώμη μου, κατά τη γνώμη των ειδικών και γενικότερα κατά την κοινή λογική”. Ο “σκυλάς” Πετράκος είχε εκφράσει εντυπωσιακά πιο σοβαρές απόψεις.
Μόνο σαν όνομα τον γνωρίζω για να πω την αλήθεια όπως και την πλειοψηφία του “έντεχνου” χώρου. Κατά τη γνώμη μου πάντως η στάση του ενός ή του άλλου κατά την περίοδο της πανδημίας δεν αποτελεί πλέον credential για οτιδήποτε.
Για το ότι η δυσπιστία προς τους “ειδικούς” και την “επιστήμη” εν καιρώ πανδημίας δεν αποτελεί credential, συμφωνώ. Αλλά το αντίθετο αυτής, το να αποθεώνεις δηλ. τους “ήρωες γιατορύς” και να μιλάς για “αρνητές” και “ψέκες” αποτελεί αδιάψευστο τεκμήριο ηλιθιότητας imho.
Αυτό να λέγεται. Οι συμμαχίες και τα συμφέροντα όμως έχουν αλλάξει από τότε κατά πολύ. Άτομα σαν τον Βουλαρίνο και το Δανίκα για παράδειγμα είναι αναφανδόν και χωρίς επιφυλάξεις υπέρ του σημερινού Ισραήλ. Μήπως αυτό τους καθιστά λιγότερο ηλίθιους?