Δίπλα στις αναλύσεις του in.gr γύρω απ’ το πόσο ευλαβικά πρέπει ν’ ακούμε τις οδηγίες των ειδικών, πόσο κοντά είμαστε στο τέλος απ’ την κλιματική αλλαγή και πόσο ευάλωττοι είναι οι “Ρομά” και οι “πρόφυγες”, υπάρχει πάντα χώρος για πράγματα όπως αυτό: η συνέντευξη της τραγουδίστριας Χριστίνας Σάλτη. Aισθάνομαι αμήχανα βλέποντας τον αριθμό των 40.000 followers που διαθέτει στο Twitter, καθώς δεν την έχω ξανακούσει ούτε ως όνομα. Η περίλυπη φυσιογνωμία της φέρνει ελαφρώς προς Τάσο Μητρόπουλο [γνωστό και ως “Ράμπο” στους παλαιότερους] αλλά ας μη γινόμαστε κακοί μ’ ένα συνάνθρωπό μας που έχει υποστεί ήδη “ενδοοικογενειακή βία” όπως αποκαλύπτει σε πρόσφατη συνένετευξή του/της.
“Εγώ δεν το βίωσα σαν θύμα. Δεν υπέστη σε μένα η βία. Ήμουν το παιδί που το βίωνε στο σπίτι του. Ουσιαστικά, αυτό που κατάλαβα –και αυτό που λέει και η μητέρα μου σήμερα- ήταν ότι έπρεπε να φύγω πιο νωρίς”.
Όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Έτσι κι αλλιώς, ζητούμενο δεν είναι η κατανόηση αλλά η ενεργοποίηση του follower εδώ-και-τώρα, και να ακόμα ένα θαύμα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
“Έπρεπε να βρω την δύναμη τότε. Και τότε δεν υπήρχαν αυτές οι τηλεφωνικές γραμμές και αυτή η βοήθεια που παρέχεται τώρα. Σας λέω σαν συμβουλή, αν μπορείτε –γιατί καταλαβαίνω πως είναι πολύ δύσκολη η θέση αυτού που το βιώνει- να το κάνετε”.
Ένα από τα σκέλη του εκτελούμενου πειράματος, με αρωγούς τις Χριστίνες Σάλτη αυτού του κόσμου, αφορά το πόσο είμαστε έτοιμοι για το άλμα: από ρουφιάνοι του γείτονα επειδή έβηξε ή βγήκε να πάει στη δουλειά του [συμβαίνει ήδη στο Αμέρικα] σε ρουφιάνους των δικών μας, στο ίδιο μας το σπίτι. Καρφώνοντάς τους σ’ ένα κράτος που δεν παύει να δείχνει τη στοργή του, και που, δεν μπορεί, όλο και κάτι παραπάνω νοιάζεται για μας απ’ ότι η μάνα κι ο πατέρας μας…