Ενδιαφέρουσες οι πτυχές που αναπτύσσει ο κύριος Φίλης, με άξονα πάντα την απελπισία του μετανάστη. Για κάποιο λόγο του ήταν δύσκολο να κάνει ένα βήμα παραπέρα, αναρωτώμενος μήπως οι “πανταχού παρόντες” διακινητές δεν είναι αυτοί οι οποίοι τον ξεσηκώνουν κατ’ αρχήν, δείχνοντάς του εικόνες άσχετες με την πραγματικότητα ως προς το τι τον περιμένει, ή και εμφυσώντας του απελπισία για την κατάστασή του. *
Κι ας μη μιλήσουμε για τον ρόλο των δυτικών “ελίτ”, οι πολιτικές των οποίων δημιουργούν τα μεταναστευτικά ρεύματα. Με στόχο τη μετατροπή των δικών τους λαών σε μάζες φυτοζωούντων και υποαμοιβόμενων.
* …Για να μην τρελλαθούμε και εντελώς, για περιπτώσεις όπως το Μπαγκλαντές η απελπισία είναι δεδομένη : η χώρα έχει έκταση πάνω κάτω όση η Ελλάδα και πληθυσμό 168.000.000 κατοίκους.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Για να είμαστε πάντως απόλυτα ειλικρινείς, η Δύση τόσα χρόνια ρουφάει ξεδιάντροπα το αίμα όλων αυτών των ανθρώπων και συγχρόνως διαφημίζει αυτάρεσκα την ανωτερότητά της. Εμείς τι φταίμε..
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Οι μέχρι τα ’60s ακόμα [κάποιοι απ’αυτούς] αποικιοκράτες έγιναν εν μια νυκτί προστάτες των αδυνάτων και τα ζαλίζουν σε κάτι χώρες σαν κι εμάς και την Ουγγαρία, λες και βλάψαμε ποτέ εμείς κανένα. Απλώς δεν μπορούσα να μην επισημάνω το του Μπαγκλαντές γιατί έχουνε ξεσαλώσει όλοι με τη δύστυχη χώρα εξ αιτίας ενός συγκεκριμένου καριόλη.
Βασικά η μόνη βιώσιμη λύση στο μεταναστευτικό κλπ είναι η άνοδος του βιωτικού και μορφωτικού επιπέδου των χωρών του παλαίποτε “τρίτου κόσμου”. Πρόκειται για κάτι απίστευτα εύκολο και αμοιβαία ωφέλιμο που θα λύσει όλα τα σχετικά προβλήματα ως διά μαγείας. Τρέχα όμως τώρα να το πεις εσύ στους γνωστούς φαταούλες.
Εννοείται ότι μια χαρά εύκολο θα ήταν.
Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με ερπετά κι όχι με ανθρώπους. Γιατί είναι αδύνατο να μην ξέρουν ότι καταστρέφοντας την οικονομία μιας χώρας δημιουργούν μεταναστευτικά ρεύματα, τα οποία δεν μπορούν παρά να “συμπιέσουν” το βιωτικό / μορφωτικό επίπεδο της δικής τους. Το σχέδιο είναι έτσι κανονισμένο ώστε σε κάθε μια από τις φάσεις του τα όντα να κερδίζουν.
Θυμάμαι τον “καημένο” τον Ian Anderson όταν τον είχαν ρωτήσει γιατί σνόμπαρε τα events τύπου Live Aid είχε πει, ακριβώς, ότι αυτά είναι καραγκιοζιλίκια για το θεαθήναι, κι ότι αν θέλουμε όντως να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να εφαρμοστούν πολιτικές διαρκείας εκ μέρους των προοδευμένων κρατών.