Θυμάμαι την απάντηση που δίναμε ως μαθητές του δημοτικού, μέρες σαν κι αυτές, στο “Χριστός Ανέστη” :
“Εύκολο είναι;”
Πίσω από χαριτωμενιές όπως αυτή, κρυβόταν μια υγιής καχυποψία, η οποία, σε πείσμα των ελεεινοτήτων που αράδιασε πρόσφατα ο κύριος Σαββόπουλος [“το ελάττωμα της υπερβολικής αμφισβήτησης” βλ. post Δρ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ * ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ] αποτελούσε ασπίδα προστασίας από μια προπαγάνδα, που διέφερε απ’ τη σημερινή στην αποτελεσματικότητα, όχι όμως και στους σκοπούς της.
Αναρωτιέμαι, βλέποντας σήμερα φυσιολογικούς ανθρώπους να μεταπίπτουν σε ρινόκερους, πώς φτάσαμε ως εδώ : να πιστεύουμε εν λευκώ όσα ακούμε στην τηλεόραση, το ειδησεογραφικό αφήγημα της οποίας είναι εξ ορισμού ασυμβίβαστο με την έννοια της αλήθειας, μια και δεν αποτελεί παρά ένα ακόμα προϊόν προς πώληση. Που σημαίνει ότι, ως προς την πανδημία φερ’ ειπείν, δεν μπορεί παρά να λειτουργεί με όρους β’ διαλογής θρίλερ [τρόμος = έκκριση αδρεναλίνης = εθισμός και κατανάλωση]. Αυτό, χωρίς να υπολογίσουμε τα κέρδη από το support της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Η καλλιέργεια αντανακλαστικών φασιστικού όχλου στο σύνολο του πληθυσμού ξεκινάει κάπου εδώ : πίσω από τη χρωματική πανδαισία, το ψυχολογικό φόντο, γεμάτο «καλούς» και «κακούς» διατηρείται σε άσπρο-μαύρο.
Με το πολιτικό σκέλος να διεκπεραιώνεται από χούλιγκαν μετερχόμενους ρητορική 17 Νοέμβρη, τα ποδοσφαιρικά δίπολα κυριαρχούν, οδηγώντας την κοινωνία σε διπολική παράκρουση. Το διαίρει και κυβέρνα είναι η νομοτελειακή κατάληξη της απολυτότητας των απόψεων : Κάποιοι θυμόμαστε την πανταχού παρουσία του “απόλυτου” [ = μη επιδεκτικού συζήτησης] και του συνώνυμού του, “in & out” στο λεξιλόγιο των εκσυγχρονιστών του lifestyle [“η απόλυτη σταρ”, “η απόλυτη εμπειρία απόλαυσης” κοκ.]. Θυμόμαστε επίσης πώς πήραν τη σκυτάλη από το lifestyle τα social media : ο Mark Zuckerberg ξεκίνησε την καριέρα του δημοσιεύοντας προσωπικά δεδομένα συμφοιτητών του και βάζοντάς τα σε τύπου “hot or not” λαϊκή ψηφοφορία.
Η διαδικασία εκτυλίσσεται στο πλαίσιο μιας μυσταγωγίας πανταχού παρούσας, η οποία υπεκφεύγει της προσοχής ως μυσταγωγία, λειτουργώντας σαν υπερθέαμα : πρόκειται για την …απόλυτη εμπειρία της «επιστήμης / τεχνολογίας», η οποία, ομολογουμένως διαθέτει πολύ πιο εξελιγμένα μέσα για να θαμπώνει το πλήθος των πιστών απ’ τους παραδοσιακούς religious founders.
Όχι τυχαία, της μόδας είναι τα τελευταία χρόνια ένα είδος …αντιαποικιακής ρητορικής με την οποία κάποιοι επιχειρούν να κατεδαφίσουν το οικοδόμημα του δυτικού πολιτισμού. Αυτό καθώς «ο κόσμος», όπως τόνισε πρόσφατα ο ΛΟΑΤΚΙ φιλόσοσος Γιώργος Καπουτζίδης, «είναι φτιαγμένος στα μέτρα του λευκού, straight άνδρα» **.
Η αναφορά στην εποχή της αποικιοκρατίας [από ανακαλύψεως Κολόμβου και εντεύθεν], ανάλογα με την οπτική γωνία, εστιάζει άλλοτε στις συνθήκες υποτέλειας, την οικονομική ανισότητα, την εκμετάλλευση φυσικών πόρων κοκ, και άλλοτε στον «εκπολιτισμό» που συνοδεύει την κατάκτηση, χάρη σε μια «ανωτέρου επιπέδου» κοινωνική οργάνωση, επικουρούμενη από μια προηγμένη τεχνολογία. Σύμφωνα με τη δεύτερη προσέγγιση, η «ευλογία» του προηγμένου πολιτισμού αντισταθμίζει τρόπον τινά τη βιαιότητα με την οποία επιβάλλεται στον «πολιτισμικά κατώτερο», απ’ τα βιώματα και την ψυχοσύνθεση του οποίου είναι τελείως ξεκομμένος.
Το αστείο είναι ότι εκείνοι που χρησιμοποιούν την αποικιοκρατία σαν αιχμή του δόρατος του πολιτικού τους virtue signalling, είναι οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλούν γι’ αυτήν.
Γιατί αίφνης, το κύριο γνώρισμά της, μιας εξουσίας δηλ. που αποφασίζει και διατάσσει χωρίς επαφή με το κοινωνικό γίγνεσθαι, φωτίζει ένα ενδιαφέροντα συσχετισμό μεταξύ αποικιοκρατικής περιόδου και δικής μας : όπως οι ιθαγενείς – αυτόχθονες έπρεπε να δεχτούν πρωτοφανείς γι’ αυτούς συνθήκες διαβίωσης, στο όνομα μιας προόδου για την οποία έπρεπε να αισθάνονται ευγνώμονες, έτσι και εμείς, οι νέοι ιθαγενείς πρέπει να απεμπολήσουμε ελευθερίες που θεωρούνταν για αιώνες δεδομένες, στο όνομα της ασφάλειας που μας παρέχει «η επιστήμη». Και μιας, με το έτσι θέλω, «επανεκκίνησης».
Οι κήρυκες της οποίας περιφέρονται στα media ξορκίζοντας δήθεν αποικιοκρατικά φαντάσματα, τη στιγμή που, αυτοί οι ίδιοι, είναι οι νέοι αποικιοκράτες.

* Αισθάνεται κανείς θλίψη αντιπαραβάλλοντας τον συστημικό λόγο του τελευταίου των μεγάλων τραγουδοποιών [δεν ειρωνεύομαι] με την παρρησία και την ευθυκρισία ενός Γρηγόρη Πετράκου – ουδεμία σχέση έχοντος με τα καλλιτεχνικά κυβικά εκείνου.

** Η φράση, ένα αναμάσημα, χρησιμεύει ως απόδειξη για όσους την χρειάζονταν, του ότι : οι Πεφωτισμένες Κατίνες του εγχώριου lifestyle παίρνουν γραμμή από τα ίδια κέντρα με τις συναδέλφους τους του εξωτερικού. Από λογικής απόψεως τώρα, βρίσκεται στο γνωστό αξιοθρήνητο επίπεδο : ο κόσμος αυτός δεν φτιάχτηκε απ’ τον …Φούφουτο «για τον λευκό straight άνδρα». Φτιάχτηκε από τον λευκό straight άνδρα. Καλό θα ήταν όλοι όσοι δεν έχουν συνεισφέρει το παραμικρό στη δημιουργία του, να χρησιμοποιούν αλλιώς την ελευθερία του λόγου που χρωστούν σε επιφανείς εκπρόσωπους του συγκεκριμένου «είδους».