Κάποια τραγούδια του Μίμη Πλέσσα ακούστηκαν καταχρηστικά στην Ελλάδα των τελευταίων 30 + χρόνων. Αυτό γιατί η χώρα, για διάφορους λόγους, αποφάσισε να γυρίσει την πλάτη σε μουσικούς του επιπέδου του, προς χάριν του “έντεχνου”, του ελληνικού ραπ και του σκυλάδικου – με τον ίδιο και άλλους της δικής του γενιάς να προσφέρουν ένα είδος αντίδοτου στην παρακμή. Στο ίδιο διάστημα η ίδια χώρα …επέλεξε ως πολιτιστικό της στίγμα μια ψυχοπαθολογικών αποχρώσεων εμμονή με τη “χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου” σήμα-κατατεθέν της οποίας υπήρξαν κυρίως η μουσική και τα τραγούδια του.
Αυτό δεν μειώνει την αξία της προσφοράς ενός ανθρώπου που πέρα από το επίπεδο (μεγάλου μέρους) της μουσικής του, υπήρξε κλασική όσο και σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα περίπτωση cross-over artist, χάρη σε μια ευρύτατη γκάμα αναφορών – αποτέλεσμα παιδείας και ταλέντου απαραίτητου για την αξιοποίησή της.
Από τον απέραντο κατάλογο του Μίμη Πλέσσα (R.I.P.) διαλέγω αυτό το κλασικό, με την μεγάλη φωνή της Τζένης Βάνου.