Εντύπωσή μου είναι ότι η πολιτική καριέρα του κυρίου Μητσοτάκη θα είναι σύντομη. Ο εν λόγω αισθάνεται πολύ «μη μου άπτου» για να ασχοληθεί με τα κοινά για μεγάλο διάστημα. Η αφ’ υψηλού και σε ανύποπτο χρόνο επιλογή του [βλ. φωτό με Klaus Schwab από τα early ‘00s] και η «επιτυχημένη αντιμετώπιση τεράστιων προκλήσεων» σε ελάχιστο διάστημα, οδηγούν νομοτελειακά σχεδόν, στην τοποθέτησή του, εν ευθέτω, σε θέση επιτρόπου, στην EU, το ΝΑΤΟ, κάποιο διεθνή οργανισμό εν πάση περιπτώσει, υπεράνω κριτικής και υποψίας.
Ο αβέρτος βηματισμός του στους διαδρόμους του Κογκρέσου, το “ελαφρώς” διαταραγμένο χαμόγελο καλοταϊσμένης αυταρέσκειας, οι θεωρητικές και, θου Κύριε, “φιλοσοφικές” αποχρώσεις του λόγου του, κάτι έλεγαν γι’ αυτό.
Η ομιλία του κυρίου Μητσοτάκη στο Κογκρέσο ήταν κατά βάση ένα είδος αναδρομής στους ιστορικούς δεσμούς των δύο χωρών, σε ορόσημα δηλ. της ιστορίας εκάστου που στοιχειοθετούν την ιδεολογική συγγένεια / αλληλεπίδραση. Βασικό χαρακτηριστικό της η θανάσιμη πλήξη που προκαλούσε στον “απροκατάληπτο ακροατή” * – διακοπτόμενη από αηδία για κάποιες εκδηλώσεις virtue signaling, όπως εκείνη για τις γυναίκες σε θέση εξουσίας [με αναφορές στον Πλάτωνα!] απ’ αφορμής των τοπ χειροκροτητών του Harris, Pelosi, ή η υπερήφανη επίδειξη της συμπαράστασής “μας” στην Ουκρανία, συνοδευόμενη από προπαγανδιστικές αθλιότητες για τους “σκοπούς” του Βλάντιμιρ Πούτιν. Ακόμα, για τις ομολογίες πίστεως στα φληναφήματα του Climate Change, της βεβαιότητας περί ενός …“next pandemic” κοκ.
Δεν έλειψε το ήπιο “πολιτισμικό σοκ” : Είναι γνωστό ότι στο πλαίσιο του δημοσίου διαλόγου, η επιλογή ιστορικών θεμάτων / τρόπου προσέγγισής τους απηχεί τις ανάγκες της τρέχουσας ατζέντας. Το αποτέλεσμα βρίσκεται πάντα σε συνάρτηση με το διανοητικό – μορφωτικό επίπεδο του αναδιφούντος. Σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί κανείς να φτάσει σε γκροτέσκα φαινόμενα, όπως αυτό που ακούστηκε διά στόματος “Πρωθυπουργού της χώρας” στην αίθουσα του Αμερικάνικου Κογκρέσου : Η γλοιωδώς τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά «παρομοίωση» του Μεσολογγίου με την Μαριούπολη [θαυμαστικά] υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να «καταδιώκει» τον εν λόγω στο υπόλοιπο της [σύντομης, επαναλαμβάνω] πολιτικής καριέρας του.

ΥΓ. Στα θετικά της υποθέσεως, υπό την έννοια ότι προσωπικά δεν την ανέμενα, η αναφορά στην τουρκική εισβολή / διχοτόμηση της Κύπρου, άνευ αναφοράς βεβαίως στην ταυτότητα του εισβολέα.

* Όχι όμως και στα μέλη του Αμερικάνικου Κογκρέσου που εντυπωσιασμένα από την ευγλωττία του ρήτορα, σηκώνονταν κάθε τόσο όρθιοι και τον χειροκροτούσαν. Η αίσθηση που είχες ήταν ότι όλο αυτό γινόταν προς …καψούρεμα του “άστατου εραστή” Τούρκου Προέδρου. Και αν για κάτι είμαι βέβαιος, είναι ότι οι φορές που χειροκρότησαν οι Αμερικανοί Γερουσιαστές ήταν λιγότερες από αυτές που χασμουρήθηκα.