Στις τηλεοράσεις η “μάσκα παντού” είναι κεντρικό θέμα της κριτικής στην κυβέρνηση. Αδύνατο να δεις “δελτίο ειδήσεων” που να μην περιέχει ένα τέτοιο διάλογο:
Δημοσιογράφος: μα γιατί επιτέλους δεν εφαρμόζει η κυβέρνηση το μέτρο της καθολικής χρήσης μάσκας; γιατί ενώ σε άλλες περιοχές με την ίδια επιδημιολογική εικόνα το έχει λάβει, διστάζει να το κάνει στην Αττική;
Επιδημιολόγος [απολογητικός]: κοιτάξτε, το μέτρο είναι πάντα στο τραπέζι…
Δημοσιογράφος: ναι, αλλά …έχει παραμείνει πολύ καιρό στο τραπεζι… [σ.σ.: !!! &*%$^#$!!!]
Επιδημιολόγος [συμβιβαστικός]: για να πω την αλήθεια, δεν καταλαβαίνω ούτε γω γιατί δεν το εφαρμόζουν… Το να φοράμε τη μάσκα συνέχεια, εκτός των άλλων, βοηθάει στο να την αποδεχτούμε σαν κάτι φυσιολογικό, σαν μέρος μιας νέας κανονκότητας …Σε άλλες χώρες αυτό ακριβώς συμβαίνει…

Μεταξύ μας, ο λόγος που δεν έχει επιβληθεί το μέτρο είναι ότι …οι “νομοταγείς πολίτες” το εφαρμόζουν ήδη: στο δρόμο, περιφερόμενοι σαν ζόμπι, στις στάσεις των λεωφορείων, στο τιμόνι του ΙΧ, δίχως συνεπιβάτη δίπλα τους…
Ως προς τις τηλεοράσεις: υπάρχει βολικότερο απ’ το να μην έχει κανείς διάθεση για έξω; και υπάρχει κάτι που να ευνοεί το “κάτσε μέσα” όσο η …”μάσκα παντού”;
Ρωτείστε τα δύστυχα παιδάκια.
Το “χάσμα των γενεών”, παρεμπιπτόντως, φαινόμενο φουσκωμένο από την προπαγάνδα της youth culture, κυριαρχεί στο δημόσιο διάλογο ήδη απ’ τα 1950s.
Μπορεί κανείς να φανταστεί τί είδους διεύρυνση του “χάσματος” γίνεται στις μέρες μας, με την παρούσα και τις μέλλουσες γενιές να γαλουχούνται στη φιλοσοφία της μάσκας και του εξ αποστάσεως;
Αν ο “τεχνολογικός αναλφαβητισμός” της προηγούμενης γενιάς την έθεσε …εκτός δαρβινικού πλαισίου επιβίωσης [κάνοντάς την στόχο ειρωνικών σχολίων] ας σκεφτούμε πώς θα αντιμετωπίζουν εμάς, πίσω απ’ τις μάσκες τους, οι κλινικά αποστειρωμένοι απόγονοί μας…