[Από in.gr] Μετά από 1,5 χρόνο πανδημία και βάλε, η παραφιλολογία για τα εμβόλια, δυστυχώς καλά κρατεί.
Εκτεθειμένοι σε κάθε είδους επιστημονική, αλλά και συνωμοσιολογική άποψη, οι πολίτες σε πολλές περιπτώσεις μπερδεύονται και φοβούνται τα εμβόλια, ένα από τα σημαντικότερα όπλα μας απέναντι στην πανδημία.
Και κανείς δεν μπορεί να τους «κράξει» για αυτό. Οι άνθρωποι, όμως, που έχουν ένα δημόσιο βήμα, θα πρέπει αν μη τι άλλο να συνειδητοποιούν τα όρια των γνώσεών τους. Και αν δεν κατέχουν το αντικείμενο για το οποίο πάνε να μιλήσουν, καλύτερα να κρατήσουν τη γνώμη τους για τον εαυτό τους.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ο Στέφανος Τσιτσιπάς, οι πρόσφατες δηλώσεις του οποίου έχουν προκαλέσει σάλο.
Και στους… διστακτικούς γνωστούς Έλληνες, προστέθηκε τώρα και η Μαρία Αλιφέρη.
Η ηθοποιός μίλησε στο περιοδικό «Λοιπόν» και δεν έκρυψε ότι προτιμά να μείνει ανεμβολίαστη:

– Πώς βιώσατε την περίοδο της καραντίνας;
– Τη βίωσα μια χαρά, χωρίς να θέλω να ακουστεί προκλητικό. Η αμέσως προηγούμενη περίοδος είχε πολλή κούραση με πάρα πολλά. Ήταν ευκαιρία για ηρεμία, για εσωτερική ματιά στον εαυτό μου. Όσα είχα στερηθεί, βρήκα το χρόνο να τα κάνω. Ασχολήθηκα με το σπίτι, με τους φίλους μου, με το διάβασμα. Τα έκανα όλα, χωρίς το τρέξιμο. Επίσης έχω συγκεντρωθεί να γράψω έναν θεατρικό μονόλογο που με ενδιαφέρει και μακάρι να μου βγει. Δεν μπορώ ακόμα να σου πω πιο πολλά.
– Φοβηθήκατε την πανδημία; Εμβολιαστήκατε;
– Δεν έχω εμβολιαστεί. Είναι επιλογή μου, έχω επιφυλάξεις. Αυτό που παρατηρείται, οι μισοί γιατροί εναντίον των άλλων μισών, οι μισοί νομικοί εναντίον των άλλων νομικών, οι μισοί ιερείς εναντίον των άλλων μισών κλπ. Όλο αυτό με κάνει επιφυλακτική και με στεναχωρεί ιδιαίτερα. Η ευκολία με την οποία ο Έλληνας «γλιστράει» στο διχασμό.
– Θέλεις εμβολιάζεσαι, δεν θέλεις δεν εμβολιάζεσαι. Απλά και ξεκάθαρα. Όλα τα άλλα δεν έχω καταλάβει γιατί γίνονται.
– Όσον αφορά την πανδημία, όχι δεν τη φοβήθηκα. Είμαι τελείως ουδέτερη. Είμαι εναντίον σε όλο αυτό το κλίμα φόβου και γενικώς σε ότι επιβάλλεται, σε ότι εκφοβίζει, σε ότι απειλεί, έχω πάντα έναν τρόπο να τα αντιμετωπίζω ήρεμα και αποστασιοποιημένα. Ασφαλώς υπάρχει ιός, ασφαλώς υπάρχει κίνδυνος αλλά μέχρι εκεί. Ο φόβος, ο πανικός και οι υπερβολές είναι εκ του πονηρού.

Το θέμα μου είναι η Αλιφέρη, αλλά …δεν είναι η Αλιφέρη. Ούτε ο εμβολιασμός. Είναι η αλλαγή που συντελείται δεκαετίες τώρα, περνώντας μιθριδατικώ τω τρόπω απαρατήρητη από το κοινό στη νομοτελειακή κλιμάκωσή της. Φτάνοντας σήμερα, στο μη περαιτέρω παρά πέντε.
Η παρουσία της ως ηθοποιού μου ήταν εντελώς αδιάφορη, αυτές που είχαν “το κάτι” ήταν οι cult εκπομπές “λόγου” που κατά καιρούς παρουσίαζε. Θυμάμαι να την παρακολουθώ στην τηλεόραση σαν παρουσία περίπου γραφική [“Σας αγαπώ”…] με ένα είδος χαμογελαστής συγκατάβασης.
Τοποθετημένη στο πλαίσιο του “σήμερα” η Μαρία Αλιφέρη αποτελεί υπόδειγμα φυσιολογικού ανθρώπου. Διδάσκει κανονικότητα.