Ενδιαφέρουσα συνολικά η συνέντευξη, αλλά εστιάζω στην ενότητα που ξεκινάει στο 16:25 – αναφορά στο ουκρανικό και τη σχέση του με πιθανή εκλογή Trump. Ο κύριος Μάζης λέει αυτά ακριβώς που ήλπιζα ότι θα έλεγε : εννοείται ότι αντιμετωπίζει ως θετική προοπτική την επάνοδο του πρώην προέδρου στον Λευκό Οίκο – διασκεδαστική η θορυβημένη (μη) αντίδραση της κυρίας – λέγοντας πολλά και διάφορα άξια σημείωσης πράγματα.
(Visited 199 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Όταν μιλάμε για Ουκρανικό, μιλάμε για ευρωπαϊκό κυρίως πρόβλημα. Η Αμερική δεν έχει κανένα ιδιαίτερο λόγο να σταματήσει τη “βοήθεια” προς την Ουκρανία. Κέρδος έχει ως επί το πλείστον από αυτή την κατάσταση – και οικονομικό και γεωπολιτικό. Επιπλέον μια μονόπλευρη αποχώρηση των Αμερικανών θα επιβάρυνε ακόμα περισσότερο την Ευρώπη που θα συνέχιζε την καταστροφική “βοήθεια” μόνη της. Ο ίδιος ο πόλεμος δεν αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για μας. Το πρόβλημα είναι οι κυρώσεις προς τη Ρωσία – κυρώσεις προς τον εαυτό μας δηλαδή. Και αυτές δεν πρόκειται να σταματήσουν με το τέλος του πολέμου. Επί θητείας του μάλιστα ο Τραμπ επέβαλε στη Ρωσία περισσότερες κυρώσεις από κάθε άλλο πρόεδρο μέχρι τότε.
Εν πρώτοις άλλο “οι περισσότερες κυρώσεις από κάθε άλλο πρόεδρο μέχρι τότε” και άλλο κυρώσεις σαν τις τωρινές που έχουν γονατίσει όλο τον κόσμο.
Αφ’ ετέρου, όταν μιλάμε για ουκρανικό το οποίο “είναι ευρωπαΪκό κυρίως πρόβλημα”, μια από τις λογικές αντιδράσεις σ’ αυτό είναι “ΟΚ, ως εκ τούτου η Αμερική δεν έχει λόγο να εμπλέκεται” – πρόκειται για το κλασικό δόγμα του απομονωτισμού το οποίο πάει 2 αιώνες πίσω και του οποίου …ημι-υποστηρικτής είναι ο DT, όποτε δηλ. θεωρεί ότι δεν έχει κάτι να κερδίσει υιοθετώντας παρεμβατική στάση.
Αν κάτι επιτυγχάνεται, κατά τους Αμερικανούς θιασώτες του πολέμου απ’ αυτόν, είναι η αποδυνάμωση της ευρωπαϊκής οικονομίας και η στενότερη πρόσδεσή της στις ΗΠΑ. Όμως και αυτό ακόμα εμπεριέχει κινδύνους και για την Αμερική, άσε που δεν μπορεί να κρατήσει επ’ άπειρον – ήδη έχει ξεκινήσει η “ακροδεξιά” αντίδραση.
Από την άλλη, ως ενισχυτικό του δικού σου επιχειρήματος, η σχέση του DT με το περίφημο στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα δεν είναι ακριβώς κακή, όσο κι αν καταφέρεται εναντίον του και εναντίον των “πολεμοκαπήλων”. Απ’ την …παράλλη όμως, πάντα καλή ήταν αυτή η σχέση, χωρίς κανείς να αμφισβητεί ταυτόχρονα ότι επί εποχής DT ούτε ένας νέος πόλεμος δεν ξεκίνησε – αντίθετα με ό,τι συμβαίνει επί μονίμου βάσεως με τους Democrats.
Τυπικά τουλάχιστον ούτε ο Μπάιντεν ενέπλεξε άμεσα σε κάποιο πόλεμο την Αμερική. Ο λόγος είναι απλούστατα ότι δεν την παίρνει. Το περίεργο είναι ότι ακριβώς τώρα ο Τραμπ εγκατέλειψε το δόγμα του απομονωτισμού με το σιωνιστικό του παραλήρημα. Το ενεργειακό ξεζούμισμα της Ευρώπης πάντως ήταν μια εξαιρετικά προσοδοφόρα κίνηση της κυβέρνησης Μπάιντεν. Δεν βλέπω κανένα λόγο να το ανακαλέσει ο Τραμπ, πόσο μάλιστα που το περίφημο οικονομικό του πρόγραμμα βασίζεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σε κυρώσεις.
Αν υπάρχει κάτι καλό στην πρόθεση του Τραμπ να σταματήσει εν μια νυκτί (μα είναι δυνατό να πιστεύει σοβαρά τέτοιο πράγμα ο Μάζης?) τον πόλεμο στην Ουκρανία – whatever that means – αυτό είναι ακριβώς η.. πρόθεση, με την έννοια ότι ανοίγει επιτέλους μια συζήτηση για ένα θέμα έως τώρα ταμπού. Σε αυτό ακριβώς εξάλλου συνίσταται και η συνολική προσφορά του Τραμπ: στα λόγια. Γιατί από πράξεις.. μηδέν.
(Δεν τελειώνει δεν τελειώνει λέμε …η διαδικασία της τακτοποίησης. Και εν τω μεταξύ με το που έστησα τα ηλεκτρονικά μου τρώω πολλές ώρες και μ’ αυτά, πράγμα που παρατείνει την εκκρεμότητα. Προς δίκαιο εκνευρισμό ώρες ώρες της Μ. αλλά …και τι να κάνουμε δηλαδή…)
Ως προς το σιωνιστικό, δεν πρόκειται περί παραληρήματος. “Έχω τονίσει επανειλημμένα” ότι ο DT είναι ο πιο πιστός υπηρέτης των ισραηλινών συμφερόντων στην ιστορία. Και για να πω την αλήθεια, δεν αποκλείω και το όψιμο ξεσπάθωμα του κυρ-Μάζη υπέρ του, να έχει σχέση με αυτό. Εννοώ ότι και ο εν λόγω είναι φίλα προσκείμενος στο Ισραήλ – έχω βγάλει αυτό το συμπέρασμα από παλιά και δεν έχω διαψευσθεί.
Πάντως δεν καταλαβαίνω γιατί αμφιβάλλεις για το αν είναι καν δυνατό να πιστεύει ότι ο Trump θα σταματήσει τον πόλεμο με την Ουκρανία. Ο άνθρωπος θέλει να σταματήσει μια εξέλιξη στο πλαίσιο της οποίας “η ανθρωπότητα” απειλείται με fuckin’ πυρηνικό πόλεμο. What’s so funny about that?
Ως γνωστόν η τακτοποίηση χρειάζεται μήνες και δεν ξέρω αν η βιασύνη θα επιταχύνει τη διαδικασία. Για τις προθέσεις και την αυτοπεποίθηση τώρα του Τραμπ δεν αμφιβάλλω καθόλου. Για το ανέφικτο του “σχεδίου” του έχω πολλούς λόγους αμφιβολίας, μερικούς εκ των οποίων παρέθεσα παραπάνω. Άσε κιόλας που ποτέ δεν έχει δώσει δείγματα ικανοτήτων σε τέτοια ζητήματα στο παρελθόν. Ακόμα και την περίφημη αποχώρηση από το Αφγανιστάν o Μπάιντεν την έκανε τελικά. Και μιλάμε για μια δουλειά που εξαρτώνταν αποκλειστικά και μόνο από την Αμερική. Το κυριότερο εδώ είναι ότι λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο, αφού οι Ρώσοι μέχρι στιγμής δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για το ανύπαρκτο σχέδιό του. Γενικότερα όμως δε μου αρέσει καθόλου που στηρίζει την παρούσα προεκλογική του εκστρατεία στη μεγαλοστομία, το μεσσιανισμό και την τρομολαγνεία. Μου θυμίζουν υπερβολικά “πανδημία” και δε συμμαζεύεται. Δεν αποκλείεται να έχει δίκιο βέβαια και να είναι ο μόνος που μπορεί να σώσει τον κόσμο. Αλλά το ίδιο θα μπορούσα να πω κι εγώ για το εαυτό μου ας πούμε. Σε ό,τι αφορά τον Τραμπ είναι φανερό για μένα ότι μπαίνεις αυθόρμητα σε suspension of disbelief mode. Και μιλάμε πάντα για πολιτικό. Καλύτερα ίσως να μην ασχοληθώ ξανά με το θέμα, μέχρι να περάσουν τουλάχιστον οι εκλογές.
Μπα, μπορεί ως ένα σημείο να είμαι προκατειλημμένος αλλά έως εκεί. Ούτε …Μεσσία θεωρώ τον Trump, ούτε και είμαι προκατειλημμένος άνευ λόγου : έχω παρακολουθήσει από κοντά και για χρόνια τον “πόλεμο λάσπης” που του κάνουν τα συγκεκριμένα όντα, τα οποία ειδικά ως προς την τρομολαγνεία είναι άπαιχτα ακόμα και τώρα – μετά από δυο απόπειρες εναντίον του.
Άλλος ένας λόγος (που είμαι προκατειλημμένος) είναι η ιδιότυπη φοβία που εξακολουθεί να είναι διάχυτη στον “πολιτισμένο κόσμο”, κάνοντας δύσκολο να λεχθεί μια καλή κουβέντα για τον κυρ-μαλάκα. Έχει εξακριβωθεί από τις προηγούμενες εκλογές ότι τα γκάλοπ επί αμερικανικού εδάφους είναι πάντα παραπλανητικά, καθώς πολλοί είναι εκείνοι που διστάζουν να μιλήσουν ανοιχτά υπέρ του.
Το τελευταίο είναι πολύ πιθανό, το ίδιο εξάλλου έγινε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό με το Μητσοτάκη, τον οποίο οι περισσότεροι ντρέπονταν κυριολεκτικά να πουν ότι τον υποστηρίζουν, όχι μόνο στους αντιπάλους ή στις δημοσκοπήσεις, αλλά και μεταξύ των. Speaking of which η αποτυχία μου να προβλέψω τη νίκη του οφειλόταν στην τύφλωση που μου δημιουργούσε το μίσος για την πολιτική του. Από τότε αποφάσισα να βάζω τα αισθήματά μου στην άκρη όταν διακινδυνεύω πολιτικές εκτιμήσεις. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Αφήνεις τον εαυτό σου να ξεσπαθώσει σε τακτικά “δίλεπτα μίσους” και μετά συνεχίζεις τη δουλειά σου ανενόχλητος.
Το άσχετο φυσικά όπως πάντα, σε περίπτωση όμως που σε παίρνει κάποια στιγμή, βάλε από μέρους μου ένα κομματάκι που μου έβγαλε η AI του YT με βάση τα εγνωσμένα γούστα μου:
https://www.youtube.com/watch?v=kROPwjqp-m0&list=RDkROPwjqp-m0&start_radio=1
I sure will!
Εντωμεταξύ μετά τη δεύτερη “απόπειρα” η Χάρις έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο. Μόνο για τον Τραμπ ακούω καθημερινά.
Ειναι γεγονός. Αυτό που συμβαίνει, η δική μου εξήγηση τουλάχιστον, είναι η εξής : η KH δεν θέλει να γίνει αντιληπτό ακόμα και στον πιο υποβαθμισμένο οπαδό του Δημοκρατικού κόμματος 1. Ότι δεν έχει τίποτα να πει πέρα από παιδαριώδεις γενικότητες (“εμείς οι Αμερικανοί αγαπάμε την πατρίδα μας”, “είμαστε αισιόδοξος λαός”, “πιστεύω σε μια …opportunity economy” and so on – ενδεικτικά αποσπάσματα από την εντελώς ανεκδιήγητη συνέντευξή της στην Opra Winfrey) και 2. Ότι ο λόγος τελικά γι’ αυτό δεν είναι (μόνο) ότι είναι μια καθυστερημένη ηλίθια, το οποίο όντως είναι, αλλά και ότι όλα όσα θα έλεγε αν άρχιζε να περιγράφει το πρόγραμμά της θα έκαναν τον κόσμο να τρέχει αλαλάζοντας. Οι “θέσεις” της όμως είναι γνωστές τα τελευταία 5 χρόνια, σε όσους ασχολούται σοβαρά τουλάχιστον. Το άτομο είναι “ναι σε όλα” όσα αφορούν στη woke κουλτούρα (εξ ου η επιλογή του ημίμουρλου μπάρμπα για VP) + open borders, defunding the police, climate change, renewable sources etc etc.
Και πάλι όμως δεν εξηγείται γιατί δεν την παίζουν τα μέσα. Το πιθανότερο είναι ότι για λόγους που δεν γνωρίζω, αλλά μπορώ σε γενικές γραμμές να φανταστώ, το σύστημα θέλει αυτή τη στιγμή τον Τραμπ. Πολύ πιθανό επίσης μου φαίνεται ότι αντιλαμβανόμενη πού ακριβώς πάει να μπλέξει, καθώς και την αδυναμία της να σταθεί στο ύψος – ή το βάθος – των περιστάσεων, έχει αρχίσει να το ξανασκέφτεται.
Το ότι ένα, ενισχυμένο σε σχέση με πριν, μέρος του “συστήματος” φλερτάρει με την ιδέα της επανόδου του DT είναι και δική μου, εκπεφρασμένη άποψη (βλ. επιλογή αντιπροέδρου και προεκτάσεις αυτής). Αλλά σημαντικό μέρος του εξακολουθεί να υποστηρίζει τη Δημοκρατική παράνοια. Εδώ εχθές μόλις ο …running mate της Kamala συναντήθηκε με τον Alexander Soros – διάδοχο George και “πιο πολιτικοποιημένο από εκείνον” σύμφωνα με τον ίδιο.
https://www.hindustantimes.com/world-news/us-news/tim-walz-meeting-with-alex-soros-sends-maga-into-a-meltdown-why-is-he-bowing-101727350117204.html
Μια από τις πρώτες δηλώσεις προθέσεων του ανθυπομαλακίου με το που διαδέχθηκε τον φοβερό πατέρα πέρυσι, ήταν ότι το Foundation θα ξόδευε μεγάλα ποσά για την εξασφάλιση της νίκης του Δημ. κόμματος.
Συνεχώς επανέρχομαι στην αρχική μου σκέψη που δεν έχει σχέση με προσωπικές ικανότητες κλπ, πόσο μάλλον που κατά τη γνώμη μου και οι δύο είναι ακατάλληλοι για τη θέση του Προέδρου για διαφορετικούς ο καθένας λόγους. Εν ολίγοις κάπου δεν κολλάει μια κυβέρνηση “αριστερών” ευαισθησιών σε μια ραγδαία εκφασιζόμενη (ας μη φοβόμαστε τις λέξεις) Δύση. Εκτός κι αν η Αμερική σκοπεύει να μπει στην ουρά των εξελίξεων.
Κανείς δεν θα μπορουσε να κατηγορήσει μια Αμερική με Trump στο Λευκό Οίκο ότι μπαίνει στην ουρά των εξελίξεων. Παγκοίνως γνωστός είναι ο ρόλος του Trump ως αβανγκάρντιας, μακράν, του κινήματος!
Σου είχα ξαναπεί και παλιότερα ότι στον Τραμπ ταιριάζει απόλυτα το ρητό του Χέγκελ για την πυρίτιδα: η ανθρωπότητα την χρειαζόταν κι αυτή εμφανίστηκε!💣💣
…Συμφωνώ απολύτως 😊 με σένα και τον Χέγκελ.
…Εν τω μεταξύ, μυστηριώδη στο όριο του ανησυχητικού πράγματα:
Προ τριημέρου πέφτω σε ένα youtube channel απ’ αυτά με άτομα που “αντιδρούν” ακούγοντας πρώτη φορά κάτι. Ήταν ένα είδος νέγρου ράπερ or something ο οποίος “αντιδρούσε” (με τις συνηθισμένες κοινοτοπίες που γίνεται αυτό) σε ένα τραγούδι της …Μαρινέλλας.
Το πράγμα έχει μια αύρα γκροτέσκου όσο να’ ναι, αυτό άλλωστε μου τράβηξε το ενδιαφέρον.
https://youtu.be/xWYolH_6X-Q?si=LNUXIxhZ43XY_G1Q
Μια μέρα μετά συνέβη το γεγονός.
Τι προάλλες πάλι βλέπαμε μια ταινία του ’64 (‘The Pumkin Eater’ – Anne Bankroft, Peter Finch) με τη Maggie Smith, νεαρή και αγνώριστη, σε ένα ασήμαντο ρόλο – μια απ’ τις πρώτες εμφανίσεις της. Η δική της παρουσία αποτελούσε το κλου της ταινίας, η οποία δεν ήταν γενικά τίποτα ιδιαίτερο (both huge MS fans).
https://youtu.be/39vhBwIK3nw?si=nypzV74MOGRjcA-l
Κάνω μόλις πριν στα trends του Twitter και τι να δω : πέθανε η Maggie Smith.
Το ιδιαίτερο με τα “μεταφυσικά” φαινόμενα είναι διακρίνονται από επανάληψη, όχι όμως και από κανονικότητα. Σα να μας λένε με τον τρόπο τους..
https://youtu.be/Zr5gqkDdr6I?si=huRlAPkRFvTES5tQ
Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει (και) ένα είδος κανονικότητας στην εμφάνισή τους. Απλώς για κάποιο λόγο οι άνθρωποι στους οποίους συμβαίνουν δεν έχουν / – με ασχοληθεί σοβαρά με την ανακάλυψή της. Προσωπικά “καταδιώκομαι” από τέτοιου είδους προμηνύματα απο παιδάκι. Το επιχείρημα φυσικά εναντίον αυτού είναι ότι τα γεγονότα άνευ προμηνύματος είναι 1.000.000 φορές περισσότερα, άρα η εντύπωση αποτελεί λάθος εστιασμό σε κάτι στατιστικά αναμενόμενο.
Ένδιαφέρον στοιχείο πάντως είναι ότι αυτά για τα οποία μιλάω αφορούν κατά κανόνα δημόσια πρόσωπα και κατά 90% καλλιτέχνες. Γεγονότα δηλ. εκτός οικείου περιβάλλοντος, τα οποία θα μάθαινα ούτως ή άλλως.
Το ενδεχόμενο στατιστικής οφθαλμαπάτης πρέπει να το έχει κανείς πάντα στο μυαλό του. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις τόσο απίθανες από στατιστικής απόψεως που πρέπει να είσαι τυφλός για να τις αγνοήσεις, ιδιαίτερα όταν αυτές αρχίζουν και πυκνώνουν. Δεν ξέρω πάντως αν έχουν κάποια συγκεκριμένη σημασία ή αν είναι απλώς glitches του προγράμματος που ονομάζουμε “πραγματικότητα”.
Αυτή η “θεωρία”, η simulation hypothesis μου φαινόταν πάντα ανεκδιήγητη για να πω την αλήθεια. Αφήνοντας κατά μέρος τις αρχές της επαληθευσιμότητας και της διαψευσιμότητας, ως ευκόλως εννοούμενες, φωνάζει από 200 χιλιόμετρα ότι αποτελεί επίρρωση του ρητού “αν το μόνο εργαλείο που διαθέτεις είναι ένα σφυρί, βλέπεις όλα τα προβλήματα σαν καρφιά”. Είναι κανονικό υποπροϊόν της (από χέρι) υποκουλτούρας των κομπιουτεράδων, κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη.
Και μένα έτσι μου φαινόταν, πόσο μάλλον όταν έβγαινε από το στόμα του Κώστα Καββαθά και του Elon Musk. Με κάποια σχετικά modifications όμως ταιριάζει ωραιότατα στα φαινόμενα. Και γενικότερα η computer theory προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με ανταγωνιστικές εξίσου αναπόδεικτες θεωρίες. Δεν είναι σύμπτωση που η βασική αρχιτεκτονική των υπολογιστών αποτελεί σε πολύ μεγάλο βαθμό μονόδρομο. Δεν υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι να κατασκευάσεις ένα κομπιούτερ. Θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει περίπου φυσικό φαινόμενο.
Μα τα πάντα φυσικά φαινόμενα είναι. Συμπεριλαμβανομένων των προϊόντων της διανοίας του επίσης φυσικού φαινομένου που αποτελεί ο άνθρωπος. Το ίδιο και οι μολύνσεις, οι αρρώστιες, οι πανδημίες και οι ολικές καταστροφές (τα παραπάνω αποτελούν γνωρίσματα/αποτελέσματα της computer culture, κατά την άποψή μου πάντα)
Από κει και πέρα, με πηγή εμπνεύσεως ουσιαστικά τα video games και τη virtual reality, να φτάνει κάποιος σε τύπου Nick Bostrom ερμηνείες του κόσμου, είναι απλώς γνωστικισμός του χονδροειδέστερου είδους.
Ως προς τον κόσμο μας ως προσομοίωση ( = παραπλανητικό τμήμα/προϊόν ενός ευρύτερου σύμπαντος, εκείνου του Ιαλδαβαώθ-κομπιουτερά-Δημιουργού, ας πούμε) τα glitches, κτλ. κτλ. …προσωπικά μένω στον Άμλετ (“There are more things in Heaven and Earth, Horatio…”).
Η simulation hypothesis είναι επί της ουσίας συγκαλυμμένη η γελοία πεποίθηση για την (“προ των πυλών” ήδη…) αναβάθμιση σε Κατασκευαστή Κόσμων του ίδιου του “Ανθρώπου” (με άλφα κεφαλαίο!).
Αν εξαιρέσουμε πάντως το “τεχνικό” λεξιλόγιο, η θεωρία του “προγράμματος” δεν διαφέρει από τη βουδιστική, την πλατωνική, την καντιανή και άλλες “ψαιδαισθησιακές” θεωρίες της πραγματικότητας. Την ιδέα της πραγματικότητας ως βιντεοπαιχνιδιού την συνάντησα φυσικά σε.. βιντεοπαιχνίδι, συγκεκριμένα στο Max Payne του 2000. Επρόκειτο για ένα inside joke του παιχνιδιού, προσωπικά όμως με συγκλόνισε. Μετά το singularity του 2020 μάλιστα η σκέψη ότι ο συγκεκριμένος κόσμος δεν είναι ο πραγματικός – whatever that means – τείνει να γίνει μόνιμο αίσθημα για μένα.
Ότι ως ιδέα είναι συγκλονιστική δεν το συζητάμε (δεν ήξερα το video game, ο – κομπογιαννίτης ούτως ή άλλως – Bostrom από τέτοιου τύπου πηγές επηρεάστηκε). Αλλά είναι ακριβώς αυτό και μόνο κατά την άποψή μου. Ιδέα …επιστημονικοφαντασιακού τυπου. Δεν νομίζω ότι αντέχει στην κριτική βάσανο.
Ούτως ή άλλως δεν είναι κάτι που μπορεί να επαληθευτεί/διαψευσθεί. Μια οπτική γωνία είναι περισσότερο, σαν τα ζώδια ένα πράγμα. Προσωπικά πάντως δεν έχω τίποτα εναντίον των κομπιουτεράδων και της κουλτούρας τους, με την οποία μάλιστα φλέρταρα για ένα διάστημα. Και γενικότερα η σχέση μου με τα ηλεκτρονικά είναι σαν τη σχέση που έχουν άλλοι με τα ζώα συμπεριλαμβανομένου και του σχετικού αισθήματος μισανθρωπίας.
Κι εγώ έχω ασχοληθεί, και κατά βάσιν με τον μουσικό προγραμματισμό. Ήμουν απ’ τους πρώτους, υποθέτω, στη “ροκ σκηνή” τουλάχιστον, που εμφανίσθηκαν επί σκηνής με sequencer και προγραμματισμένα μέρη. Αυτό στο τελευταίο incarnation των Blue Light – ’90 μέχρι ’93.
Αλλά έχω πρόβλημα με την αισθητική και την απουσία “εγκυκλίου μορφώσεως” των εν λόγω (ξέρεις, υποθέτω ότι δεν είσαι …τυπικός εκπρόσωπος του είδους 😊) για να μη μιλήσω για την αυταρέσκεια με την οποία αυτοπαρουσιάζονται ως “φορείς του καινούργιου”, σε συνδυασμό με το ποταπό σνομπάρισμα των “computer illiterates”.
Η αδιαφορία/περιφρόνηση για την κλασική μόρφωση αποτελεί χαρακτηριστικό της αμερικάνικης κουλτούρας γενικότερα και όχι μόνο της computer culture, η οποία είναι φυσικά παράρτημα της πρώτης. Θα προσέθετα μάλιστα ότι αποτελεί προϋπόθεση της αμερικανικής ζωτικότητας και αυτοπεποίθησης. Η Ευρώπη αντιθέτως εν τέλει κατέρρευσε από το βάρος της πνευματικής της παράδοσης. Για να μη μιλήσουμε για τους δικούς μας που αδυνατούν να συντάξουν γραπτά μια ελληνική πρόταση με ρήμα-υποκείμενο-αντικείμενο. Κατά τάλλα είναι απόγονοι των αρχαίων.
Δεν νομίζω ότι ισχύει μια τέτοια γενίκευση για την αμερικανική κουλτούρα, η οποία σε όλη τη διάρκεια των 19ου + 20 αι. μια χαρά διανοούμενους και λογοτέχνες έχει να παρουσιάσει, φτάνοντας στο φινάλε φινάλε …στον Dylan himself. Καμιά σχέση με τα μαλάκια της Silicon Valley – ο Jaron Lanier, “πρωτοπόρος της virtual reality”, σημαντικότατος συγγραφέας και φωτεινή εξαίρεση ανάμεσά τους, τους παρουσιάζει ως άτομα που ουσιαστικά δεν έχουν ιδέα από τίποτα.
Δεν αναφέρομαι στους επαγγελματίες της κοιλτούρας – που ως Αμερικανοί προτεστάντες είναι άψογοι επαγγελματίες – αλλά στο ευρύτερο μορφωμένο κοινό (επιστήμονες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κλπ) που μόνο μορφωμένο δεν είναι με την ευρωπαϊκή τουλάχιστον έννοια. Μεταπολεμικά μάλιστα το φαινόμενο πήρε διαστάσεις επιδημίας, όπως αντίστοιχα και η εξάπλωση της χαμηλού αντικειμενικά επιπέδου αμερικάνικης pop culture.
Δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό, μεγάλο ποσοστό συγγραφέων άλλωστε από 19ου αι. ήδη εργάζονταν και σε εφημερίδες. Αλλά και οι επιστήμονες της υποθέσεως δεν ήταν ακριβώς επιπέδου …Fauci. Άσε που από μια εποχή και μετά (ιδίως από ΒΠΠ και εντεύθεν) μια πληθώρα τέτοιων εισήγοντο από Ευρώπη. Σίγουρα δεν μιλάμε για επίπεδο ευρωπαϊκής (paralysis by analysis) κουλτούρας, αλλά …ένας από τους λόγους που μου άρεσε πάντα η Αμερική ήταν ακριβώς ο συνδυασμός “χωριάτικης ευεξίας” και μιας, δικής τους εκπορεύσεως, επιλεκτικής αφομοίωσης του European legacy.
Δεν το λέω σαν μειονέκτημα, είναι απλώς μια ιδιαιτερότητα του αμερικανικού πολιτισμού. Ο Τραμπ μάλιστα είναι από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα του ανθρώπου που περιγράφω: ένας πανέξυπνος, δυναμικός, αμόρφωτος κατά τάλλα όμως άνθρωπος. Take it easy, δεν το λέω για να σε τσιγκλίσω. Πολύ αμφιβάλλω εξάλλου αν μια ευρωπαϊκού χαρακτήρα – ιστορικού δηλαδή προσανατολισμού – παιδεία θα τον βοηθούσε να γίνει περισσότερο αυτό που είναι ήδη.
Με έχεις παρεξηγήσει με τον Trump. Σιγά μη τον θεωρώ κάτι παραπάνω από ένα συμπαθητικό εκ των περιστάσεων χονδράνθρωπο. Απλώς έχω αυτό το βίτσιο με τους αδικημένους από μικρός και αυτό μου “βγαίνει”, όσο αστείο και αν ακούγεται, με τον εν λόγω. Γιατί τον έχουν παραπάει πίπα-κώλο όλα αυτά τα χρόνια οι ξεφτιλισμένοι αντίπαλοί του. *
Γενικώς οι άνθρωποι της εξουσίας δεν χρειάζεται να ειναι ιδιαίτερα μορφωμένοι, ή μάλλον δεν πρέπει να είναι. Κοινή λογική και αποφασιστικότητα φτάνουν και περισσεύουν.
* Το πιο αντιπαθητικό στοιχείο πάντως της Κάμαλα Χάρις είναι αυτό το άθλιο ξιπασμένο vibe που βγάζει η ένρινη φωνή της (σε κάθε λέξη σχεδόν υποβόσκει ένα χ
αμ – χαμ), σε συνδυασμό με το απαραίτητο vocal fry βεβαίως βεβαίως.Άλλος ένας λόγος που αντιπαθώ την computer culture είναι το σήμα – κατατεθέν της : ο “χάκερ” – παιδί θαύμα που πληκτρολογεί αρειμανίως φωνάζοντας “I’m in! I’m in!” – για δεκαετίες ανάμεσα στους ήρωες κάθε σχεδόν χολιγουντιανής ταινίας υπήρχε κι ένας τέτοιος. Αυτός που “έχει πρόβλημα” μ’ αυτό είναι ο παιδικός εαυτός μου που …εν πάση περιπτώσει, είχε κι αυτός τις επιδόσεις του, σε τομείς του δικού του ενδιαφέροντος.😇
Εντάξει, αμερικανιές, αλλά προτιμότερες από τις τωρινές που σου τρίβουν στη μάπα drag queens ακόμα και σε ταινίες εποχής. Δεν είναι σύμπτωση που μετά το αρχικό Matrix οι Wachowski brothers έγιναν Wachowski sisters – ή μάλλον Wachowskis χωρίς ένδειξη φύλου – με τις ταινίες τους να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.