Πρέπει κανείς να μην ξεχνάει κάτι που τα ουράνια τόξα και ο θόρυβος εμποδίζουν να γίνει αντιληπτό : η ΛΟΑΤΚΙ “κοινότητα” εκπροσωπείται [;] από άτομα εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου. Η ανάγνωση μιας τυχαίας πρότασης, από “βιβλίο” ή συνέντευξη του Αύγουστου Κορτώ, αρκεί για να το κάνει αντιληπτό. Ιδού κάποιες πρόσφατες, απ’ αφορμής δηλώσεων Μητσιά.
«Ως αδερφή ομολογώ πως έχω προκαλέσει. Ένα καλοκαίρι κυκλοφορούσα με άσπρη κελεμπία, αέρινη, και δροσιζόμουν, μέχρι που ο Τάσος μου επεσήμανε ότι, χωρίς βρακί, φαίνονταν τα πάντα.
Επίσης: επειδή κάποιος έχει υπέροχη φωνή δεν σημαίνει πως είναι σοφός. Έλεος με τους ντεμέκ πνευματικούς ανθρώπους και τις παντελώς άσχετες με την πραγματικότητα γνώμες τους».
Αυτά από τη γελοιογραφία πνευματικού ανθρώπου “Αύγουστος Κορτώ”, ο οποίος δεν ξέρει να γράψει τ’ όνομά του και κάνει καριέρα ως συγγραφέας.
Αναλύοντας το “πούστικο” σκεπτικό των spokesmen της ΛΟΑΤΚΙ + κοινότητας, αισθάνεσαι ότι παραβιάζεις ανοιχτές πόρτες. Το κάνεις όμως, γιατί οι γελοιογραφίες έχουν γίνει τοξικές, και οι σχεδιασμοί πίσω απ’ την “άνοδό τους” μόνο γελοίοι δεν είναι.
Το σκεπτικό ορίζεται ως εξής : “αυτό που είναι προκλητικό, αυτό που σοκάρει, είναι η ίδια η ύπαρξή μας. Αυτό που εννοούν άνθρωποι σαν τον Μητσιά λέγοντας ότι προκαλούμε, είναι ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε αλλά …στο κρεβάτι μας. Αρκεί να μη μας βλέπουν”.
Και επ’ αυτού έχουν δίκιο. Γιατί ουδείς εξεγείρεται βλέποντας ένα straight ζευγάρι να φιλιέται, το κάνει όμως βλέποντας δυο gay.
Θα ήταν βέβαια μάταιο να περιμένει κανείς από τον κύριο Κορτώ να ενθυμείται ότι, μέχρι μια εποχή, και οι περιπτύξεις των “φυσιολογικών” ζευγαριών ενοχλούσαν. Και θα ήταν τραγικό να περιμένει κανείς από ανθρώπους σαν αυτόν, να συνειδητοποιήσουν ότι το θέμα δεν αφορά στο δικαίωμα δημοσιοποίησης της ύπαρξης των gay, αλλά …συμμετοχής τους στη διαδικασία ολοκληρωτικής απορρόφησης του “ερωτισμού” από τη βιομηχανία του θεάματος.
Γιατί δεν θα το συνειδητοποιήσουν; γιατί στο πλαίσιο του “εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου” για το οποίο λέγαμε, πρόκειται για ανθρώπους δοσμένους στο φαίνεσθαι, μη ασχολούμενους με τίποτα άλλο απ’ τα “κοινοτικά τους ζητήματα”. Η ανθρωπότητα ζει μια απ’ τις ζοφερότερες στιγμές της [πανδημίες, climate change, πόλεμος, πλανητική ενεργειακή / οικονομική / επισιτιστική κρίση] με τους επιφανείς της ΛΟΑΤΚΙ + κοινότητας, τελείως αδιάφορους γι’ αυτά, να επιτίθενται στη φυσιολογικότητα ως έννοια, από ένα παράλληλο σύμπαν.
Καμία συμπάθεια δεν έχω στο κύριο Μητσιά, ούτε και συμμερίζομαι απόψεις περί “ιερού τέρατος” και …“υπέροχης φωνής”. Η ίδια η δήλωση του τραγουδιστή ήταν από εκείνες που με την στερεοτυπική ανοησία τους ρίχνουν νερό στον μύλο των ΛΟΑΤΚΙ +.
Οι οποίοι, εντέχνως ή όχι τόσο, επιχειρούν να αποκρύψουν ότι όντως προκαλούν. Όχι με την ύπαρξή τους, αλλά με συνθήματα εσαεί διανοικτικά των οριζόντων της χυδαιότητας [“η φυσιολογικότητά σας μυρίζει φασισμό”, “εμπρός πουστιά να καταστρέψεις κάθε ελληνική μαγκιά”, “Ελλάδα να πεθάνεις να ζήσουμε εμείς” κοκ.].
Για να αντιδράσουν στη συνέχεια στην όποια αντίδραση με ένα οχετό από “αντιομοφοβικά” κλισέ. Η τακτική είναι η κλασική των identity politics, κατευθείαν από το εγχειρίδιο του Saul Alinsky : κατασκευή κρίσης / εκμετάλλευσή της προς άγραν ηθικού πλεονεκτήματος.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Να πω την αμαρτία μου ανέκαθεν είχα πρόβλημα και με τις δημόσιες διαχύσεις των κανονικών ζευγαριών – αν και ανήλικα είναι τα περισσότερα, οπότε κάπου έχουν το ακαταλόγιστο – ή τέλος πάντων απέφευγα όσο περνούσε από το χέρι μου να συμμετέχω σε τέτοιες. Το ίδιο και με τις ξέκωλες εμφανίσεις ανδρών τε και γυναικών: υπάρχει κάτι το βαθύτατα σχιζοφρενικό στο να προκαλείς τον άλλον τρίβοντάς του στη μούρη τους πατσάδες και μετά να τον κατηγορείς για λιγούρη και βιαστή. Στην πραγματικότητα θεωρώ μια τέτοια συμπεριφορά ως το single most important σημάδι μαζικά διαταραγμένου ψυχισμού που προηγήθηκε της τωρινής απόλυτης κατάρρευσης και του τελευταίου ίχνους ανθρώπινης λογικής. Το μουσουλμανικό πρότυπο – τι μουσουλμανικό δηλαδή, και οι δικές μας κοινωνίες το ίδιο ακολουθούσαν μέχρι πριν λίγες δεκαετίες – είναι κατά τη γνώμη μου πολύ περισσότερο συνεπές και κοινωνικά βιώσιμο και, αν κρίνω από την αμείωτη δημοτικότητά του, δεν είμαι ο μόνος.
Επιπλέον ο αυτο(προσδιορισμός) ενός ατόμου ως αποκλειστικά ομοφυλόφιλου είναι καθαρή πατέντα της μεταμοντέρνας μας εποχής. Απόσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, σε καμία έως τώρα κοινωνία δεν υπήρχε ξεχωριστή κατηγορία ομοφυλόφιλων, ακόμα και σε κείνες που δεν είχαν απολύτως κανένα πρόβλημα με τέτοιου είδους παρεκκλίσεις. Όλοι θεωρούνταν εκ φύσεως εν δυνάμει ετεροφυλόφιλοι, ασχέτως αν στην πορεία εξέφραζαν συμπάθειες προς άτομα του ιδίου φύλου, γέρους, παιδιά, ζώα, τον εαυτό τους κοκ. Καταλυτικό ρόλο στην καθιέρωση της “ερωτικής ταυτότητας” έπαιξε κατά τη γνώμη μου πρώτα η μεσαιωνική καταδίκη των σχετικών συμπεριφορών που εσωτερίκευαν σταδιακά τα υποκείμενα (“αφού με λένε όλοι πούστη, θα πρέπει να είμαι”) και στη συνέχεια η επιθετική αντιστροφή της παραπάνω λογικής (“ναι ρε, είμαι πουστάρα, τραβάς κανά ζόρι?). Και στις δύο περιπτώσεις ο αυτοπροσδιορισμός του ατόμου είναι αποτέλεσμα ετεροπροσδιορισμού και όχι αυτόνομης βούλησης. Αν εξ αρχής κανείς δεν ασχολούνταν μαζί τους, ποτέ δεν θα καταλάβαιναν ότι αποτελούν κάτι το ριζικά διαφορετικό.
Προς [διασκεδαστική] επιβεβαίωση των ανωτέρω, με τα οποία δεν χρειάζεται να πω πόσο συμφωνώ :
Μιά απο τις εμβληματικές φιγούρες του κινήματος στα late ’70s – early ’80s, ο Tom Robinson [“Glad To be Gay”] συνάντησε “τον άνθρωπο με τον οποίο ήθελε να ζήσει την υπολοιπη ζωή του” στο πρόσωπο μιας γυναίκας, με την οποία παντρεύτηκε και απέκτησε δυο παιδιά.