Όπως παντού έτσι κι εδώ : στο θέμα της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, τα επιχειρήματα λάμπουν διά της απουσίας τους, και η προσφυγή στην κοινή λογική αποδεικνύεται ματαιοπονία. Σε σκέψεις λόγου χάρη όπως : πώς άραγε “δεν” είναι απαραίτητο για την υγιή ανάπτυξη του παιδιού το δίπτυχο “πατέρας – μητέρα”, όταν είναι απαραίτητο για την σύλληψή του;*
Ή : πού εξαφανίσθηκαν δεκαετιών ψυχολογικές θεωρίες, περί του ρόλου της μητρικής αγκαλιάς στην πνευματική ισορροπία του παιδιού, περί του ρόλου του πατρικού προτύπου στην υγιή κοινωνικοποίησή του, κοκ.
Θέματα σαν αυτά δεν τίθενται πλέον παρά εκ μέρους “ομοφοβικών”, “θρησκόληπτων” και …“πατριωτών” που, άμα λάχει, ρίχνουν κι ένα χέρι ξύλο κάθε μέρα στις γυναίκες τους …γιατί έτσι είναι αυτοί οι πατριώτες.
Με τον διάλογο σταθερά απόντα, ένα και μόνο είναι αρκετό να ξέρεις : “επιστημονικές έρευνες έχουν αποδείξει ότι ” …δεν υπάρχουν συνέπειες για την ψυχική υγεία των παιδιών που μεγαλώνουν με δυο πατεράδες ή δυο μανάδες. Και ου μόνον αυτό έχει “αποδειχτεί”, αλλά και το ότι δεν υπάρχει καν επηρεασμός των παιδιών ως προς τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Που σημαίνει ότι μόνο η παραδοσιακή, “πατριαρχική” οικογένεια έχει ένα τρόπο να δηλητηριάζει το παιδί με στερεότυπα. Κι ότι όσοι θεωρούσαμε ότι το μεγάλωμά του από ένα ομόφυλο ζευγάρι αποτελεί κατ’ αρχήν διαφήμιση της ομοφυλοφιλίας, κάναμε ένα τεράστιο, αντιεπιστημονικό λάθος.

* Κάπου εδώ προβληματίζεται κανείς για τον απώτατο σκοπό του εγχειρήματος : υποκατάσταση του παραδοσιακού τρόπου αναπαραγωγής με τεχνολογικές μεθόδους, με τους “γονείς” να ασκούν απλώς το δικαίωμα στην υιοθεσία, αυτοπροσδιοριζόμενοι από πλευράς φύλου όπως οι ίδιοι θέλουν.