Σκέφτομαι καμιά φορά ότι η κωμωδία της κλιματικής κρίσης παίρνει τέλος, κι ότι αιτία είναι η αφύπνιση σημαντικού αριθμού ανθρώπων. Μετά από λίγο, με αφορμή η χωρίς, επανέρχομαι στην πραγματικότητα.
Γιατί, εννοείται, το τελευταίο που θα κάνουν τα εξαμβλώματα που κάθονται στο σβέρκο μας, είναι να καταθέσουν τα όπλα : Καινούργιο κόλπο έχει εμφανισθεί στον ορίζοντα, και το όνομα αυτού “λειψυδρία”. Εννοείται ότι, όπως οι υπόλοιπες εστίες “υπαρξιακού κινδύνου”, διασυνδέεται κι αυτή με την κλιματική αλλαγή.
Από το κείμενο του δημοσιογραφικού προμαχώνα HellasJournal.com (απ’ όπου το screen shot) διαλέγω τη φράση :
“Σχεδόν τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι και πάνω από το ήμισυ της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων βρίσκονται σε περιοχές που αντιμετωπίζουν ξηρασία ή αστάθεια στη συνολική διαθεσιμότητα νερού”. (Το πλήρες κείμενο εδώ).
Πέρα απ΄το μη εξακριβώσιμο της ορθότητας του ισχυρισμού * υπάρχει εδώ ένας συμψηφισμός γνώριμα βολικός. Όπως πχ. εκείνος …ομοφυλόφιλων και trans στο πλαίσιο της δικαιωματιστικής ατζέντας. Εκείνο που αποκρύπτεται τεχνηέντως μέσω αυτού είναι ότι το ποσοστό των trans στον πληθυσμό αντιπροσωπεύει ένα κλάσμα της μονάδας, εκπληκτικά δυσανάλογο του πληροφοριακού καταιγισμού που υφιστάμεθα με τα “προβλήματά τους”. Αντίστοιχα μικρός είναι ίσως ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν σε καθεστώς ξηρασίας. Όμως αυτό δεν εμποδίζει την τελευταία να προβάλλεται εν πλήρει εφιαλτική δόξει, συμψηφιζόμενη με την “αστάθεια στη συνολική διαθεσιμότητα του νερού”. Το επίπεδο αυτής της τελευταίας κρατιέται επίσης ασαφές – εκτός αν είναι παντού ομοιόμορφη…
“Στην αναζήτηση ενός νέου, κοινού εχθρού που θα μας ενώσει, συνειδητοποιήσαμε ότι η μόλυνση, η απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η λειψυδρία, η πείνα και τα συναφή καλύπτουν το ζητούμενο. Όλοι οι παραπάνω κίνδυνοι προκαλούνται από την ανθρώπινη παρέμβαση. Αληθινός εχθρός, επομένως, είναι η ίδια η ανθρωπότητα”. Απόσπασμα από το βιβλίο “The First Global Revolution”, 1992, έκδοση του Κλαμπ της Ρώμης – οργανισμού παράλληλου με το WEF. Ισχυρός ανήρ πίσω από το Club Of Rome, ο Maurice Strong, καναδικής καταγωγής επιχειρηματίας του πετρελαϊκού τομέα, φίλος του David Rockefeller και κινητήρια δύναμη πίσω από τη δημιουργία (1988) του πανίσχυρου σήμερα IPCC (Intergovernmental Panel On Climate Change). Ο MS έχει αναφερθεί επανειλημμένα στην ανάγκη μείωσης του γήινου πληθυσμού και υποβάθμισης των συνθηκών διαβίωσης του “πολιτισμένου κόσμου” εν ονόματι της σωτηρίας του πλανήτη.
* Οι επιστημονικές μελέτες παραγγέλλονται κατά κανόνα (=πληρώνονται) από ανθρώπους που θα ωφεληθούν από αυτές.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Εντύπωση μου κάνει εντωμεταξύ ότι τόσο από δεξιά όσο και από αριστερά κανείς δεν ασχολείται ανοιχτά με το βασικότερο πρόβλημα των δυτικών κοινωνιών, εκ του οποίου πηγάζουν όλα τα υπόλοιπα – φανταστικά ή πραγματικά – προβλήματα. Μιλάμε για το οικονομικό, το γεγονός δηλαδή ότι παράγουν όλο και λιγότερα υλικά προϊόντα, η πρόσβασή των σε πρώτες ύλες βαίνει διαρκώς μειούμενη, ενώ εξαρτώνται όλο και περισσότερο για την εξασφάλιση των δύο προηγουμένων από ασιατικές χώρες. Προφανώς καταλαβαίνουν ότι δεν γίνεται τίποτα, εξ ου αριστεροί και δεξιοί έχουν κάνει σημαία τους την πράσινη ενέργεια και το μεταναστευτικό αντιστοίχως, που αποτελούν πλάγιους τρόπους για να δηλώσουν ότι πρέπει να κλειστούν στο εαυτό τους και να επιδιώξουν μια οδυνηρή αυτάρκεια. Καλού κακού βέβαια έχουν ξεκινήσει και πόλεμο διαντιπροσώπων με τη Ρωσία και το Ιράν (κατά σύμπτωση χώρες αυτάρκεις ενεργειακά) ενώ το γυροφέρνουν κατά τα φαινόμενα να ξεκινήσουν κάτι αντίστοιχο με την Κίνα.
…Αυτή ακριβώς είναι η διαπίστωση / πρόταση για λύση που αντιπροσωπεύει ο Τραμπ. Από κει και πέρα οι απανταχού “αριστεροί” και “δεξιοί” ξέρουμε καλά τι είναι, εξ ου και έχουν πέσει να τον φάνε άπαντες.
Πραγματικά είναι ο μόνος που αν μη τι άλλο αναγνωρίζει το μέγεθος του προβλήματος. Από κει και πέρα οι προτάσεις επίλυσης, οι οποίες ουσιαστικά συνίστανται σε κυρώσεις και δασμούς σε ξένες οικονομίες και στα προϊόντα τους – μεταξύ των οποίων και οι ευρωπαϊκές – καθώς και σε κίνητρα επαναπατρισμού ξενιτεμένων επιχειρηματιών (τα οποία είναι ασήμαντα μπροστά στα κέρδη που αυτοί αποκομίζουν μεταφέροντας τις επιχειρήσεις τους abroad) θα φέρουν με μαθηματική ακρίβεια το αντίθετο αποτέλεσμα τόσο για την Αμερική – που χεστήκαμε στην τελική – όσο και για την Ευρώπη.
Γενικότερα η συμβολή του Τραμπ συνίσταται κατά τη γνώμη μου περισσότερο στην επισήμανση θεμελιωδών προβλημάτων – των δυτικών κοινωνιών και όχι μόνο της Αμερικής – παρά στην πραγματική τους επίλυση, όπως έχω ξαναπεί ποικιλοτρόπως και στο παρελθόν. Που δεν είναι και λίγο.
Εντωμεταξύ θα πρόσεξες φαντάζομαι την όψιμη μεν, πανικόβλητη δε.. ακροδεξιά στροφή των ευρωπαϊκών ερπετών🪱
Σύμφωνα με την περιγραφή σου ο Τραμπ είναι το αντίστοιχο για το σήμερα ενός παραδοσιακού …μαρξιστή πολιτικού (αυτό που αρμόζει δηλ. σε μια πνευματικά και όχι μόνο ευνουχισμένη Δύση) : ορθή ανάλυση της πραγματικότητας, εστιασμός στα ουσιώδη, πρόβλημα με τις λύσεις. Εγώ πάλι δε νομίζω ότι οι λύσεις που προτείνει είναι του πεταμάτου. Ακόμα και η προώθηση αυτού του νεο-μερκαντιλισμού so to speak δεν μου φαίνεται άστοχη. Αλλά είμαι ο τελευταίος που θα υποστήριζε με σθένος τις απόψεις του επί οικονομικών ζητημάτων. Όταν πρόκειται γι’ αυτά, θυμάμαι το τραγούδι του Ζαγοραίου : “είμαι ανάπηρος – κι έχω ανάγκη – απ’ την αγάπη σου – απ’ την αγάπη σου – απ’ την αγάπη σου (repeat and fade)”
Ως προς τη “στροφή”, για τα όντα η κάθοδος στην πολιτική είναι κάτι αντίστοιχο με αυτήν στην αγορά εργασίας. Ξεκινάνε πουλώντας είδη υγιεινής ας πούμε, παύει το είδος να έχει ζήτηση, το γυρνάνε σε κάτι άλλο, κινητά και laptop και ούτω καθ’ εξής.
Απ’ τη στιγμή που η ευρωπαϊκή “νεολαία” ως φαίνεται στρίβει προς τα δεξιά, φυσικό είναι τα ερπετά να ακολουθήσουν …έρποντας.
Δύσκολο να χαρακτηρίσεις τέτοιες λύσεις του πεταματού όταν προέρχεσαι από τη χώρα του Κυριάκου Μητσοτάκη και γνωρίζεις την πραγματική σημασία του όρου. Προς το παρόν είναι κάτι αναπόφευκτο, μια λύση ανάγκης, όπως ήταν και κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου με διάφορους βαθμούς επιτυχίας και με την κατάληξη που όλοι γνωρίζουμε. Η θεμελιώδης διαφορά με το Μεσοπόλεμο είναι ότι τότε η κρίση ουσιαστικά ήταν μια κρίση αφθονίας, ένα χρηματιστηριακό βραχυκύκλωμα, μια “συστημική” κρίση του καπιταλισμού που θα έλεγαν και οι μαρξιστές. Τώρα πρόκειται για μια κρίση πραγματική, μια κρίση έλλειψης πόρων, μια συγκλονιστική εφαρμογή της διαλεκτικής αφέντη και δούλου του Χέγκελ. Και δεν ξέρω πόσο χειρότερα θα μπορούσε να καταλήξει.
Νομίζω ότι στη βάση όσων περιγράφεις είναι, ξανά, η καλή μας ανεξέλεγκτη τεχνολογία και το πέρασμα στο αδιανόητο για τους Marx – Hegel next level αυτοαποξένωσης.
Αδιανόητη δε θα πει τίποτα😵💫
Βασικά οι άνθρωποι εργάζονται πλέον αποκλειστικά για λογαριασμό του τεχνολογικού τέρατος που δημιούργησαν υποτίθεται για να τους υπηρετεί. Αυτό κι αν είναι αντιστροφή σχέσεως κυρίου και δούλου.
Ακριβώς. Υπό το πρίσμα αυτής της διαπίστωσης, και με δεδομένο το στίγμα μας ως κοινωνίας των social media και του …Metaverse, δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να γελάσει η να κλάψει με τα όνειρα του Κάρολου για ένα κόσμο όπου “μέσα από την παραγωγή μας θα πραγματοποιούμε και θα αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους” και όπου “τα προϊόντα μας θα είναι καθρέπτες που αντανακλούν την ίδια μας την ουσία”.
Πάντα με σόκαρε το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα πνεύματα της ανθρωπότητας κατρακυλούσαν στις πιο αξιοθρήνητες αυταπάτες όταν έφτανε η ώρα των “λύσεων”. Λες κι επρόκειτο για εντελώς διαφορετικό άνθρωπο. Ή μάλλον άνθρωπο σκέτο.
Ο λόγος είναι, υποθέτω, ότι πίσω από οποιοδήποτε “μεγάλο πνεύμα” ελλοχεύει ένας ποιητής. Ο οποίος στα δύσκολα (βλ. …λύσεις) παίρνει κεφάλι κάνοντας την “υπέρβαση”. Για περιπτώσεις τύπου Πλάτωνα, Νίτσε, Κίργκεγκορ etc, ο ποιητής βρίσκεται in plain sight. Αλλά και ο Μαρξ ως γνωστόν είχε γράψει ποιήματα.
…Τα οποία είναι βέβαια …υπεράνω κριτικής. Όπως και η “μουσική” που συνέθετε ο Νίτσε όταν …επιχειρούσε να αντιμετωπίσει (πλάκα θα είχε να ήταν έτσι) τον Βάγκνερ in his own field. 🤣
Αυτό που κάποιοι ονομάζουν “γενική ευφυία” πιθανότατα δεν υπάρχει. Ούτε φυσικά χρόνος και διάθεση για όλα. Όσο κορυφαίος κι αν είσαι σε κάποιο τομέα, σε κάποιον άλλο θα είσαι ανυπέρβλητα βλάκας. Ούτε και “γενική βλακεία” όμως υπάρχει. Ανέκαθεν αισθανόμουνα δέος απέναντι σε οποιαδήποτε ικανότητα δεν μου ήταν οικεία, σε σημείο που να υποτιμώ τις δικές μου ικανότητες – τις οποίες εγώ θεωρούσα φυσικές, ενώ των άλλων υπερφυσικές. Για το τελευταίο δεν έφταιγε μόνο η ανατροφή μου (ως ανήλικος ποτέ δεν άκουσα μπράβο, λες και μεγάλωσα σε στρατόπεδο) αλλά και το γεγονός ότι πολλοί παρουσιάζουν τη μοναδική τους – μέτρια συνήθως – ικανότητα ως κάτι απρόσιτο στους κοινούς θνητούς. Ας είναι καλά η “πανδημία” που τους αποκάλυψε γιαυτό που είναι. Αν και η δικαιολογημένη απογοήτευση τελικά δεν είναι λιγότερο δυσάρεστη από τον αδικαιολόγητο θαυμασμό.
Κρίνοντας πάντως από οικείο μου πρόσωπο, θεωρώ ότι το να μεγαλώσει κανείς χωρίς “μπράβο” είναι εν τέλει πιο παραγωγικό, as in ενδυναμωτικό γι’ αυτόν απ’ την αντίθετη περίπτωση = καταιγισμός επαίνων και συνακόλουθη νεύρωση του “Νούμερο Ένα”. Η τελευταία, άμα τη λήξει της παιδικής ηλικίας, συνδυαζόμενη τυχόν με ανεπτυγμένη αισθητική και με την επιρρέπεια στην πλήξη που συνοδεύει μια σχετικά υψηλή ευφυία, μπορεί να οδηγήσει σε ολική αρνησικοσμία κάποιον από τα 15 του or something.
Το πρόβλημα με τους “αποκεκαλυμμένους της πανδημίας” είναι ότι …οι ίδιοι δεν έχουν πάρει μυρωδιά γι’ αυτή την αποκάλυψη. Οι περισσότερι εξακολουθούν να ξιφουλκούν για τις επιλογές τους, μιλώντας για “ΨΕΚ” και δε συμμαζεύεται. Για να μη μιλήσουμε για το ιατρικό προσωπικό …του πλανήτη.
Παρεμπιπτόντως, ακούγοντας τη Naomi Wolf, αξιόλογη δημοσιογράφο – συγγραφέα (από τις ελάχιστες έντιμες φωνές όλη αυτή τη περίοδο), βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με τις συνέπεις των εμβολίων στις γυναίκες, αφορώσες σε καταστροφικές διαταραχές του “κύκλου” τους.
https://x.com/newstart_2024/status/1846910184943194252
Μια χαρά έχουν καταλάβει τη μαλακία τους, αλλά κάπως πρέπει να την υποστηρίξουν για να μη χάσουν διπλώματα και πελατεία. Τώρα μάλιστα μπορούν άμα λάχει να το κάνουν εκ του ασφαλούς, αφού η επίσημη “λήξη της πανδημίας” χρεώθηκε στην υποτιθέμενη επιτυχία και όχι στην πασιφανή αποτυχία τους. Μετά την απομάκρυνση από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!
Κάπως έτσι. Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι τουλάχιστον, ήξεραν τι παίζεται εξ αρχής. Εδώ θυμάμαι με το νι και με το σίγμα το ρυπαρό Τσιόδρα να εξυμνεί την υδροχλωροκίνη ως “μέρος τους οπλοστασίου των νοσοκομείων μας με άριστα αποτελέσματα” και, τρεις μήνες αργότερα, μετά τον τηλεκατευθυνόμενο σάλο για το “Trump’s cure” να μιλάει για “φάρμακο που εξακολουθεί να είναι αμφιλεγόμενο”. Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι κολημμένος or something, αλλά δεν μπορώ να χωνέψω ότι όλοι οι αλητόπουστες τη βγάζουν, και θα εξακολουθήσουν να τη βγάζουν καθαρή μ’ αυτό.
Και νάταν το μόνο που μας κάθεται στο λαιμό..😡