Από τη μια σε πιάνουν ενοχές για το ότι κάθεσαι να ασχοληθείς με ένα τυχάρπαστο, μόνο και μόνο επειδή αρθρογραφεί σε ‘μεγάλης εμβέλειας’ ειδησεογραφικό μέσο. Πιάνεις τον εαυτό σου να παραβιάζει ανοιχτές πόρτες, σχολιάζοντας τις διάτρητες από κάθε άποψη, διατυπωμένες σε άθλια ελληνικά τοποθετήσεις του. Αν είναι πληκτικό να τις διαβάζεις μια φορά, πόσες φορές πληκτικό είναι να τις αναπαραγάγεις;
Βασικά …υπάρχει εδώ ένα πρόβλημα: οι ‘ανοιχτές πόρτες’ μόνο ανοιχτές δεν είναι. Πρέπει να τις ανοίξεις ο ίδιος, προκειμένου να τις παραβιάσεις. Τα όσα ξέραμε περί ‘αυτονόητου’ έχουν πάψει προ πολλού να ισχύουν. Και το επίπεδο ‘τυχάρπαστου’ δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να συναντήσεις. Η ‘τυχαρπαστότητα’ αναγορεύει κάποιον σε αντιπροσωπευτικό δείγμα του τι εννοούμε όταν μιλάμε για δημοσιογραφία στην Ελλάδα, σήμερα. Στο κάτω κάτω αν ο μέσος ‘κονδυλοφόρος’ αδυνατεί [ή απαξιοί] να ξεδιπλώσει δυο λογικές σκέψεις, υπάρχουν, τηλεοπτικοί ιδίως συνάδελφοί του που δεν μιλάνε καν, απλώς μουγκανίζουν.
Τι γράφει λοιπόν ο ‘δημοσιογράφος’ Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος [απ’ το …αντισυστημικό Unfollow στην αγκαλιά του Βαγγέλη Μαρινάκη], για την πανδημία και τον λαϊκισμό; [in.gr]

Δεν πιστεύω ότι η ιστορία ποτέ εκδικείται. Κυρίως, επειδή έχει πιο σοβαρά πράγματα να κάνει.
Όμως, η είδηση ότι ο Ζαΐρ Μπολσονάρο διαγνώστηκε να έχει μολυνθεί από τον κοροναϊό έχει ένα χαρακτήρα ιστορικής ειρωνείας.
Και αυτό γιατί ο Μπολσονάρο ήταν κάποιος που για πολύ καιρό αρνιόταν να θεωρήσει σοβαρό πρόβλημα την πανδημία και να λάβει έγκαιρα μέτρα.
Ο μονίμως μπερδεμένος, ή εντεταλμένος σ’ αυτό το ρόλο ΛΧ, δεν εξηγεί πού έγκειται ο χαρακτήρας της ιστορικής ειρωνίας: θα μπορούσαμε να μιλάμε έτσι, αν ο Μπολσονάρο είχε υποστεί κάποιο συντριπτικό πλήγμα απ’ τον ιό, αν είχε εμφανιστεί μετανιωμένος για την μέχρι χτες “αδιαφορία” του. Όμως ο άνθρωπος του Θεού εξακολουθεί, ως έχει δικαίωμα, να σαρκάζει την υπόθεση, λέγοντας ότι αυτό που έχει είναι μια γριπούλα, και ότι με την χλωροκίνη ευελπιστεί σε άμεσα αποτελέσματα.
Αυτό που παρατηρεί κανείς είναι ο εστιασμός του ‘αρθρογράφου’ στην εκμαίευση αρνητικών συναισθημάτων, ασχέτως του αν αυτά δικαιολογούνται απ’ την αφήγηση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ιδέα είναι: ας δημιουργήσουμε ένα κλίμα του στιλ “ο Μπολσονάρο έκανε ότι έκανε και τώρα το πληρώνει” …κι όλο και κάποιοι [ηλίθιοι] θα τσιμπήσουν.
Επιστρέφω στο κείμενο:
Το αποτέλεσμα ήταν η χώρα του να είναι η δεύτερη σε αριθμό κρουσμάτων και σε αριθμό θανάτων.
Ήδη πάνω από 68.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει από την πανδημία στη Βραζιλία και ακόμη δεν έχουν φανεί σημάδια υποχώρησης.
Δείχνει και αυτό πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι αυτό το μίγμα αυταρχισμού και λαϊκισμού που εμφανίζεται σε διάφορες χώρες.
Γιατί ο Μπολσονάρο ήρθε στην εξουσία ύστερα από μια μεγάλη προσπάθεια να αποκλειστεί από τις εκλογές ο μεγάλος του αντίπαλος (και πιθανός νικητής εάν είχαν γίνει εκλογές), ο Λούλα και έθεσε ως κεντρικό στόχο να αναιρέσει τις όποιες κοινωνικές κατακτήσεις και να επιταχύνει ακόμη περισσότερο την καταστροφή του τροπικού δάσους του Αμαζονίου, μια που αμφισβητεί και την κλίμακα της κλιματικής αλλαγής.
Και όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την πανδημία επέμεινε να την αντιμετωπίζει ως κάτι που δεν είναι πολύ σοβαρό, θεωρώντας την οικονομική ανάκαμψη πιο σημαντική από την υγειονομική κρίση.
Και δεν είναι ο μόνος που έχει φερθεί έτσι.
Στις ΗΠΑ ο Τραμπ –που φέρει ευθύνη ως προς το γιατί οι ΗΠΑ δεν ήταν προετοιμασμένες για πανδημία παρότι και σχέδια είχαν και «σενάρια» – ήταν αυτός που προσπάθησε αρχικά να υποβαθμίσει τη σημασία της πανδημίας και στη συνέχεια ήταν αυτός που πίεζε για να «ανοίξει ξανά» η οικονομία, με αποτέλεσμα οι ΗΠΑ να βρίσκονται τώρα στην κορύφωση της πανδημίας, μετά τη χαλάρωση των μέτρων.
Μάλιστα, οι οπαδοί του Τραμπ στις ΗΠΑ είναι αυτοί που αμφισβητούν την αξία των μέτρων και δίνουν μάχη ενάντια στη χρήση της μάσκας επικαλούμενοι την… ελευθερία τους.
Ανάλογες φωνές υπάρχουν σε διάφορες χώρες, σε ένα αμάλγαμα από λαϊκισμό, θεωρίες συνωμοσίας και… «ψεκασμένη» ανευθυνότητα.
Αυτό δείχνει ότι η ακροδεξιά, ακόμη και όταν παρουσιάζεται απλώς ως «λαϊκισμός», είναι μια πολλαπλά επικίνδυνη πολιτική αντίληψη: γιατί θέλει τα πράγματα να πάνε πιο αυταρχικά, γιατί επενδύει κυνικά στον ρατσισμό αλλά και γιατί, όπως φαίνεται, αρνείται το κεκτημένο της επιστήμης είτε πρόκειται για την κλιματική αλλαγή είτε για την πανδημία.
Κοντολογίς παίζει με τις ζωές των ανθρώπων.
Ας μην μπούμε σε συζητήσεις και περιδινήσεις γύρω από το πόσο “μεγάλη προσπάθεια” χρειαζόταν για να αποκλειστεί από τις εκλογές ο φυλακισμένος για διαφθορά και ξέπλυμα αριστερός πρώην πρόεδρος Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα [αποφυλακίσθηκε πέρσι, με Κούβα και Βενεζουέλα να πανηγυρίζουν. Ανάμεσα στους διαπρύσιους υποστηρικτές του, ο ακολουθών το μετέωρο βήμα του Joe Biden προς την άνοια, Noam Chomsky, και η οπαδός του ‘Γιάνη’ Βαρουφάκη Naomi Klein]
Ας μην ασχοληθούμε oύτε με τα ωμά ψέμματα που αραδιάζει ως προς τις “ευθύνες” του Τραμπ στα πρώτα στάδια της πανδημίας [ο ρόλος των Κινέζων και του υπηρέτη τους, Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας είναι γνωστός, όπως και επιφανών ‘δημοκρατικών’ πολιτικών και media] ή για την …εξ αιτίας της πίεσής του για άνοιγμα της οικονομίας σημερινή “κορύφωση” της πανδημίας [η τελευταία αφορά αποκλειστικά στα νούμερα των κρουσμάτων, εύλογα αυξημένα απ’ την αύξηση του αριθμού των τεστ – ο αριθμός των νεκρών ολοένα ελαττούται]. Ας μη μιλήσουμε ούτε για τις μάσκες, που από εκεί που απαγορεύονταν δια ροπάλου, επιβάλλονται τώρα επ’ απειλή προστίμων και συλλήψεων. Από τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους, ουδείς εκ των οποίων εγκαλείται σε απολογία, ούτε και επιδεικνύει [εδώ γελάνε] τη στοιχειώδη ευθιξία να παραιτηθεί.
Το θέμα αφορά στο σκεπτικό ανθρώπων όπως ο ΛΧ. Θα μπορούσαμε να το προσδιορίσουμε ως τακτική ‘πολιτικοποίησης’ δηλ. αδίστακτης εργαλειοποίησης των πάντων. Για ‘δημοσιογράφους’ τύπου ΛΧ, μετεξεταστέους των σχολών CNN, δεν υπάρχει ‘μείζονος σημασίας’ γεγονός από το οποίο ξεκινώντας, δεν θα φτάσουν, αργά ή γρήγορα, στο πόσο κυνικός, αυταρχικός, ρατσιστής κλπ. είναι ο αντίπαλός τους. Θέση σ’ αυτό το σκεπτικό για εκφράσεις όπως “ανικανότητα” ή “λάθη του αντιπάλου” δεν υπάρχει. Ο αντίπαλος κάνει όσα κάνει γιατί είναι εγγενώς κακός. Τόσο κακός ώστε …να παίζει με τις ζωές ανθρώπων. Just for the fuck of it… Βεβαίως η κακότητα αδυνατεί να συνδέσει ως εξηγητικό νήμα τον “λαϊκισμό” με επιλογές όπως η άρνηση του “κεκτημένου” της επιστήμης σε θέματα όπως η κλιματική αλλαγή ή η πανδημία. Δύσκολα επίσης συνδυάζονται οι “λαϊκιστικές” επιλογές με την επιθυμία κάποιου “τα πράγματα να πάνε πιο αυταρχικά”, όταν αυτό στο οποίο αντιδρούν οι “λαϊκιστές” είναι ακριβώς το κλειδαμπάρωμα των πάντων στα σπίτια τους για απροσδιόριστο διάστημα, εν αναμονή του σινιάλου από την επιστήμη. Η οποία εκπροσωπείται από κάποιον, ονόματι Bill Gates, ο οποίος μπορεί να μην είναι γιατρός, να μην έχει καν πανεπιστημιακό δίπλωμα, εμφανίζεται όμως ως παγκόσμιος ηγέτης σε ζητήματα υγείας.
Αλλά είπαμε ξανά: αποκλειστικό ζητούμενο είναι η δημιουργία αρνητικών συναισθημάτων, μέσα από ένα λόγο που μιμείται την κριτική, ενώ δεν είναι παρά μια καρικατούρα θεολογίας, του είδους που μετέρχεται ο μεσαιωνικός όχλος των Monty Python στους ‘Ιππότες της Ελεεινής Τραπέζης’ – σκηνή με τη μάγισσα.