13 χρόνια πριν, είχε πεθάνει ο πατέρας μου. Ο Καββαθάς – οι Τεχνικές Εκδόσεις υπήρχαν ακόμα τότε – μετά τα “τυπικά”, με ρώτησε την ηλικία του ανθρώπου.
“86” του λέω.
“Αυτή είναι μια καλή στιγμή για να αποχωρεί κανείς”, μου απαντάει. Με ένα ύφος, τρόπον τινά αποφασιστικό, που μου έμεινε.
Δεν ξέρω αν ήταν προφητεία ή επιθυμία. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, πραγματοποιήθηκε.
(Visited 252 times, 45 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Παίζει να ήταν και ο μοναδικός Έλληνας εκδότης που εφάρμοσε στην πράξη τις έννοιες της πολυφωνίας και της ελευθερίας του λόγου.
Της γενιάς του τουλάχιστον, σίγουρα.
Αηδιαστικά μου φάνηκαν τα “συγκινητκά” λόγια με τα οποία τον αποχαιρέτησε, και καλά, ο Κυριάκος. Είναι δεδομένο οτι ο ΚΚ ενοχλούσε πολλούς και διάφορους. Μεταξύ άλλων, παράγοντες συνδεόμενους με την κυβέρνηση Καραμανλή, τον καιρό (2006) της έναρξης του countdown για τις Τ.Ε.
Όπως είχα σημειώσει και τις προάλλες, η ανάμνησή μου από τα 23 χρόνια της συνεργασίας με τους Καββαθάδες είναι με θετικό πρόσημο. Και αυτό παρά το πικρό τέλος, στο πλαίσιο του οποίου, χωρίς υπαιτιότητα των ιδίων (δε θέλω να ανοίξω το στόμα μου για τους πραγματικούς υπαίτιους) μείναμε κάποιοι όχι απλώς χωρίς αποζημίωση, αλλά χωρίς καν επίδομα ανεργίας – καθότι …ουδέποτε απολυθήκαμε.
Anyway, επαναλαμβάνω, δεν είναι κάτι που χρέωσα στον ίδιο, εξ ου και συνεχίσαμε να επικοινωνούμε και να βλεπόμαστε που και που όλ’ αυτά τα χρόνια. Επακολουθούσε συνήθως “καυγάς”, καθότι ο boss έμεινε μέχρι τέλους “αμετανόητος” advocate της τεχνολογίας.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, οι Τεχνικές Εκδόσεις υπήρξαν εκδοτικό επίτευγμα. Η δραστηριότητά τους και η πορεία τους δίνουν μια καλή εικόνα της διαφοράς ανάμεσα σε εποχές – για τη δική μας δε μιλάμε καν.
Ένας απ’ τους λόγους που πάντα εκνευρίζομαι όταν ακούω την ανοησία περί “Πετρίδη που έμαθε την Ελλάδα να ακούει μουσική” είναι ότι, αφενός, αν δεν ξέρεις ο ίδιος να ακούς, δε θα στο μάθει κανένας και, αφετέρου, αν ένας άνθρωπος έδωσε κάποιες βάσεις για να σκεφτούμε πάνω στη μουσική, αυτός δεν ήταν φυσικά ο ΓΠ, αλλά …ο Αργύρης Ζήλος, ελέω Καββαθά.
Δεν το συζητάμε. Καμία σχέση του (απλά συμπαθούς) Πετρίδη με το γίγαντα Ζήλο. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες για την πτώση των Τεχνικών Εκδόσεων, έχω την εντύπωση όμως ότι από ένα σημείο και μετά εκ των πραγμάτων δεν υπήρχε μέλλον για “περιοδικά” στην Ελλάδα, με τη μορφή τουλάχιστον που θα ήθελε ο Καββαθάς. Κατά τη γνώμη μου το κλείσιμο ήταν απλά θέμα χρόνου ασχέτως υπευθύνων και αφορμής. Τον Ήχο μετά την αποχώρησή σου δεν το αγόρασα ποτέ ξανά και απορώ πραγματικά πώς καταφέρνει και κυκλοφορεί ακόμα έστω και με τη συγκεκριμένη παρακμιακή του μορφή.
Δεν ξέρω πώς είναι ο ΗΧΟΣ αυτή τη στιγμή (μπορώ φυσικά να φανταστώ). Δεν ήξερα καν ότι υπάρχει.
Η πτώση των ΤΕ ήταν σε δύο δόσεις, η μια το 2006 οπότε μας “διέσωσε” ο Λυμπέρης αγοράζοντας μεγάλο μέρος της εταιρίας. Επακολούθησε μετακόμιση στις εγκαταστάσες του, κοντά στο Κορωπί, όπου τρώγαμε στη μάπα τη Σάρα και τη Μάρα του “ελληνικού lifestyle”.
Στη δεύτερη πτώση και οριστική, του ’13, δε θέλω να πολυαναφέρομαι – το θέμα αφορούσε εκτός άλλων, στο decline πολλών απ’ τους εργαζομένους να “βάλουν πλάτη” αποδεχόμενοι μειώσεις. Τον τελευταίο καιρό, στο πλαίσιο διαφόρων συγκεντρώσεων / συζητήσεων εκεί μέσα γινόταν της πουτάνας, με τον κάθε πικραμένο να λέει κυριολεκτικά το μακρύ και το κοντό του (μιλάμε για εμπειρία!). Αυτός που θυμάμαι σα φωνή λογικής ήταν ο Καραϊωσηφίδης της Πτήσης – καλός και έξυπνος άνθρωπος.
Λες να διάβαζε τίποτα 4Τ ο Μητσοτάκης?
Δε θα το απέκλεια. Υπήρχε μια εποχή που …όλος ο κόσμος διάβαζε 4Τ. Ακόμα και ο ΗΧΟΣ “επί των ημερών μου” (από τα middle ’90s), χάρη και στα CD τα οποία κυκλοφορούσαμε, τα οποία συνήθως ήταν kick ass, είχε φτάσει να πουλάει 25.000 τεύχη το μήνα.
Ο Μητσοτάκης, τώρα που το θυμάμαι, δήλωνε οπαδός των Jehtro Tull! (είχε πάει στη συναυλία τους στο Ellada, “μυώντας” σ’ αυτούς την κόρη του or something). Ίσως να διάβαζε και ΗΧΟ – εκτός αν έμαθε τους JT απ’ τον Πετρίδη…🙂
Τώρα …από που κι ως που αντί να τρεντάρει ο Καββαθάς στο Twitter, τρεντάρει ο …Στάλιν, ένας Θεός μόνο το ξέρει. Μιλάμε για κόσμο – κωμωδία all over.
Δεν ξέρω τι να πω. Ειδικά η τελευταία πενταετία είναι κυριολεκτικά εφιαλτική. Προχτές εντωμεταξύ σκεφτόμουνα πόσο έχω σκυλομετανιώσει που πέταξα μαζί με άλλα πολλά και διάφορα (λόγω έλλειψης χώρου στο σπίτι που μένουμε τώρα) κατά την τελευταία μετακόμιση και τα ουκ ολίγα τεύχη του Ηχου που είχα μαζέψει με τον καιρό. I could use a little trip down to memory lane.
Σάμπως τα έχω κρατήσει εγώ; Με εξαίρεση ένα αριθμό κειμένων μου που έμειναν στο σκληρό από τότε που τα έγραψα, η υπόλοιπη ύλη του ΗΧΟΥ είναι ή for ever lost ή χαραγμένη στο σκληρό του …κεφαλιού μου (έχει τύχει μιλώντας με Ζήλο να του απαγγέλλω από στήθους κριτικές του δεκαετιών πίσω, αφήνοντάς τον στήλη άλατος).
Κι εγώ έχω διασώσει φωτογραφικά στη μνήμη μου τεράστια ποσότητα σχετικής πληροφορίας. Αλλά ξέρεις, αλλιώς είναι να τα.. μυρίζεις👃
Όντως, από την άλλη σου έχω γράψει νομίζω τον αριθμό των κουτών που συγκεντρώθηκαν στη διάρκεια της μετακόμισης (250) – κυρίως λόγω “εντύπου υλικού”. Το κόλπο έγινε σε δύο δόσεις, εννοείται, οι δε μεταφορείς τραβούσαν τα μαλλιά τους.
Σίγουρα δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Κι εμείς αναγκαστήκαμε να πετάξουμε διάφορα πράγματα πρακτικής τε και συναισθηματική αξίας, δεδομένου ότι το νέο μας ενδιαίτημα θυμίζει λιγάκι.. στρουμφόσπιτο.
Κάπως έτσι. Μέρες που έρχονται, “σύμπτυξη” is the word.
Εν τω μεταξύ, το κομπιούτερ μου αποφάσισε σήμερα το πρωί να …απεργήσει. Ας μην επεκταθώ από κινητού στα της εξυπηρετικότητας των “αρμοδίων”, θα επανέλθω το συντομοτερότερο δυνατό.
Εμένα πάλι εδώ και καναδυό βδομάδες το κινητό μού κάνει τη ζωή ποδήλατο κάθε φορά που προσπαθώ να δραστηριοποιηθώ στο δικό σου σάιτ – και μόνο σε αυτό. Εντάξει κολάει που και που και σε άλλες εφαρμογές (μιλάμε για μοντέλο επταετίας) αλλά στη δική σου σελίδα το κάνει συστηματικά για λόγους που διαφεύγουν της τεχνικής μου αντίληψης. Το κομπιούτερ δεν παρουσιάζει κάτι παρόμοιο, αλλά τα περισσότερα σχόλια τα έγραφα ως τώρα στο πόδι🦶
Καλά, το δικό μου κινητό είναι κανονικός εχθρός μου. Θα το είχα καταστρέψει προ πολλού αν υπήρχε προοπτική να πάρω άλλο. Αλλά τέτοια προοπτική δεν υπάρχει γιατί όσο περνάει ο καιρός τόσο λιγότερο με ενδιαφέρει το θέμα “κινητό” εν γένει, οπότε μπαγκατέλα it is.
Το περίεργο είναι ότι την ώρα που λέγαμε τον πόνο μας για τα κινητά, ο σχετικός πάροχος με αφορμή την ανανέωση του συμβολαίου μού κατέστρεψε παντελώς την ήδη προβληματική μου σύνδεση. Παίρνω και ξαναπαίρνω την “εξυπηρέτηση πελατών” και συνειδητοποιώ πόσο ανώτερο είναι τελικά το.. ελληνικό δημόσιο🤬
Η πλάκα είναι ότι σημαντικό μέρος και της δικής μου μέρας έχει αναλωθεί σε άγονους διαλόγους με άτομα που αποστολή τους είναι υποτίθεται να εξυπηρετούν. Νομίζω ότι βασικό “ατού” τους είναι αυτές οι άνευρες & απρόσωπες – προάγγελοι της AI – φωνές που σου κόβουν κάθε διάθεση και για καυγά ακόμα.
Από την άλλη τώρα – για να επανέλθω σε κάποιες ανησυχίες που έχω εκφράσει παλιότερα – σκέφτομαι μήπως η περίεργη συμπεριφορά του κινητού δεν είναι τελικά παρά ένα.. σημάδι. Όσο διάστημα εμείς ασχολούμαστε με “θεωρητικά” ερωτήματα του τύπου αν η AI θα παραμερίσει τελείως τον άνθρωπο, κοιμόμαστε και η τύχη μας δουλεύει. Εσχάτως ενδιαφέρθηκα λίγο σε πρακτικό επίπεδο για τις δυνατότητες του chat gpt και των ομοίων του και άρχισαν πάλι να με ζώνουν τα φίδια. Υποτίθεται ότι αυτά τα προγράμματα έχουν φτιαχτεί για να “ενισχύσουν την παραγωγικότητά μας” και τα σχετικά. Είναι όμως απίστευτα εύκολο να του δώσεις μια εντολή του τύπου “βρες μου πόσοι Αθηναίοι εκφράζουν στα social αρνητική άποψη για τον Τραμπ (ή τον Μητσοτάκη κλπ) και ποιοι από αυτούς έχουν τη μεγαλύτερη επιρροή”. Σε μερικά δευτερόλεπτα έχεις έτοιμη την απάντηση στο πιάτο. Η εμπορική μορφή της AI έχει βέβαια κάποιους ηθικούς και υπολογιστικούς περιορισμούς, οι εκδόσεις όμως που χρησιμοποιούν η CIA, η ΕΥΠ και η ΔΙΔΗΕ δεν έχουν τέτοια κολλήματα. Είναι καθαρά θέμα πολιτικής βούλησης. Και μπορεί μεν σήμερα να μη δείχνουν – λέμε τώρα, φυσικά και δείχνουν – οι master of puppets ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τέτοια ζητήματα, η πολιτική κατάσταση όμως παγκοσμίως μεταβάλλεται μετά το 2020 με ραγδαία επιταχυνόμενους ρυθμούς και όχι προς την δημοκρατικότερη κατεύθυνση.
Εννοείται βέβαια ότι μόνο “θεωρητικά” δεν είναι τα ερωτήματα περί αντικατάστασης (με την εργασιακή και πληθυσμιακή σημασία) του ανθρώπου από τις μηχανές. Όλο και συχνότερα σκέφτομαι τελευταία ότι, όπως η αυξανόμενη “νεανική οργή” των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα δεν ήταν παρά ένα προαίσθημα, κάτι ανάλογο είναι και η σταδιακή “παραίτηση” των αγοριών και bimboποίηση των κοριτσιών από τις αρχές του 21ου. Οι μελλοντικοί άνδρες αισθάνονται ότι δεν έχουν πλέον θέση στην κοινωνία και οι μελλοντικές γυναίκες ότι μακροπρόθεσμα η μόνη επαγγελματική σταδιοδρομία που τους ανοίγεται είναι ως πουτάνες.
Σωστή μου φαίνεται η τελευταία παρατήρηση.
Όσο για τη “οργή” αφορώσα θέματα όπως αυτά που συζητάμε, είναι δεδομένο ότι από τα τέλη των ’60s μέχρι τα mid-70s οι “φοιτητικές” etc διαδηλώσεις για το θέμα της αναπτυσσόμενης τότε Τεχνητής Νοημοσύνης ως μηχανισμού παρακολούθησης / καταγραφής δεδομένων / χρήσης τους για το “μανιπουλάρισμα” των μαζών (και όχι μόνο στο πεδίο της κατανάλωσης) βρίσκονταν στην ημερησία διάταξη. Αυτό που συνέβη από μια στιγμή και μετά, ήταν μια οργανωμένη from scratch (αποδειγμένα, με διευθύνσεις και ονόματα) εκστρατεία μεταστροφής της κοινής γνώμης, ιδίως στις νεαρότερες ηλικίες, και παρουσίασης των “πρωτοπόρων της AI” όχι πλέον ως απωθητικών nerds / ρουφιάνων των μυστικών υπηρεσιών, αλλά ως …cool guys, προαλειφόμενων ήδη για τη διαδοχή του “είδους” που η συγκεκριμένη γενιά είχε συνηθίσει να λατρεύει ως …rock stars. Η υποκατάσταση της μουσικής από τη νέα τεχνολογία ως αλλαγή παραδείγματος, ξεκινάει ταυτόχρονα (και όχι συμπτωματικά) με το εικονοκλαστικό / διαλυτικό των πάντων πανκ της περιόδου.
…Στο κάτω-κάτω, ο “εκδημοκρατισμός” της τέχνης, καβάλα σε ποιο άλογο έγινε, αν όχι εκείνο της νέας τεχνολογίας; Γέννημά της ήταν το Do It Yourself και η μετατροπή σε “μουσικό” του κάθε πικραμένου. Ως προς τους (απαραίτητους τότε ακόμα) σούπερσταρ, γι’ αυτούς θα φρόντιζε η “κουλτούρα” του MTV, με αυστηρά …εξωμουσικά κριτήρια.
…Βλέπει δηλ. κανείς εδώ όπως και παντού, την τεχνολογία σαν μέσο συστηματικής καλλιέργειας ψευδαισθήσεων παντοδυναμίας, υποβάθμισης και υποδούλωσης του “μέσου ανθρώπου”. Κι αυτό όχι επειδή κάποιοι την χρησιμοποιούν …με τον κακό τρόπο, αλλά γιατί απλούστατα, με τις συγκεκριμένες δομές & σχέσεις εξουσίας, άλλος τρόπος δε νοείται.
Παρεμπιπτόντως, δεν κρατιέμαι να μη μεταφέρω αυτούσιο το απόσπασμα από την “αγαπημένη σου” Ναυτεμπορική :
Ο Μητσοτάκης έκανε παρέμβαση και ο Τραμπ έμαθε ποιος κάνει κουμάντο
Πέμπτη, 10 Απριλίου 2025 7:23
«Συμφωνώ (με την πρόταση του Μητσοτάκη για win-win). Είναι καλός άνθρωπος». Έτσι ξεκίνησε ο Ντόναλντ Τραμπ την προσπάθειά του να μας πείσει ότι είναι λάτρης των συμβιβασμών. Κι αν νομίζαμε ότι το είπε επειδή τον άγγιξε το διαχρονικό ελληνικό πνεύμα, ας το ξανασκεφτούμε. Ο Ντόναλντ δεν τσιμπάει με φιλοσοφίες, αλλά με δείκτες. Κι αυτοί, τις τελευταίες μέρες, του φώναζαν κάτι άλλο.
Τη Ναυτεμπορική τη διαβάζω από νοσηρή περιέργεια περισσότερο, γιατί κατά καιρούς έχουν κλέψει απροκάλυπτα και σχεδόν κατά λέξη ορισμένες ιδέες που είχα δημοσιεύσει προηγουμένως εδώ. Δεν το λέω από ψώνιο – κανονικά θα έπρεπε να με προσβάλει το ενδιαφέρον τους – αλλά γιατί αισθάνομαι ηλίθιος να δουλεύω για τέτοιου είδους άτομα δωρεάν.
Ε καλά αυτό έλειπε να πιστεύω ότι όντως …αγαπάς τη Ναυτεμπορική! Απλώς το απόσπασμα είναι όλο το χαρτί από μόνο του – για όσους αναρωτιόντουσ(τ)αν τουλάχιστον γιατί ανέστειλε τις ταρίφες ο Τραμπάκουλας.
Άλλωστε, μαζί με το in.gr, η Ν αποτελεί the site I love to hate. Και πάντα τη συμβουλεύομαι δια της εις άτοπον απαγωγής όπως και εκείνο.
Η αλήθεια είναι ότι τα σχετικά ρεπορτάζ αποτέλεσαν μια ευχάριστη ανάπαυλα κατά τη διάρκεια των τελευταίων άθλιων για μένα ημερών. Αφήνουν επίσης μια χαραμάδα αισιοδοξίας σε σχέση με τη βλοσυρή συζήτηση που κάναμε παραπάνω αποδεικνύοντας άθελά τους τα όρια της τεχνητής νοημοσύνης: την αδυναμία της δηλαδή να σε κάνει να κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια😅😂🤣
Δεν νομίζω ότι υπάρχει διέξοδος από την αρπάγη της τεχνητής νοημοσύνης: Αφενός η “παντοδυναμία” της μεγεθύνεται με όρους μάρκετινγκ (…πολύ επιθετικού όμως). Αφετέρου η όντως αύξηση της αποτελεσματικότητάς της μέσω διοχέτευσης απεριόριστων κεφαλαίων (αυτή είναι η κύρια διαφοροποίηση από τις περιόδους των διαψευσμένων ελπίδων, ’60s – ’90s) θα μεγιστοποιεί την ψευδαίσθηση αυτής της “παντοδυναμίας” …και της μέσω αυτής “παντοδυναμίας” του μέσου ηλιθίου.
Στο κάτω-κάτω, ακόμα και η οικονομική μανούβρα του Τραμπ με τους δασμούς, είναι σούπερ εξυπηρετική των συμφερόντων των βιομηχάνων – πετρελαιάδων κοκ σε συνδυασμό με εκείνα των big tech. Οι οποίες για να συνεχίσουν τα φοβερά “άλματα στο μέλλον”, χρειάζονται απεριόριστη, παραδοσιακού τύπου ενέργεια.
Ακριβώς. Εκεί εξάλλου στοχεύει κατά τη γνώμη μου και η σταδιακή άρση των περιορισμών στη χρήση του νερού: η τεράστια θερμότητα που εκλύεται από τα συστήματα υπερυπολογιστών απαιτεί εξίσου τεράστιες ποσότητες νερού για τα σχετικά συστήματα υδρόψυξης.
Αυτό που προκύπτει τελικά ως στόχος από την ακατάσχετη λογοδιάρροια περί δασμών, είναι ο συντονισμός της “ανθρωπότητας” στο συγκεκριμένο τροπάρι (και τα παρεμφερή του) 24/7. Αυτός είναι, on second thought, ο κύριος λόγος που μου προκαλεί αλλεργία η ιδέα δικών μου “άρθων” επί του θέματος, μη τυχόν και χάσει η Βενετιά βελόνι.
Πέραν της πλάκας πάντως το θέμα των δασμών το έχω σκυλοβαρεθεί. Κόψε-ράψε, πάρε-δώσε, βάλε-βγάλε. Δηλαδή έλεος.
Τουλάχιστον φαίνεται να μην έχει την ελληνική κυβέρνηση στη μπούκα, όπως φοβόντουσαν πολλοί. Αν και με τον Τραμπάκουλα ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει.
Παρεμπιπτόντως και παρά την ήσσονα σημασία της Ελλάδος εις την τρέχουσα γεωπολιτική συγκυρία – η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου αντιθέτως ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκή για τη χώρα μας – το brand name “Hellas” μάς έχει ξελασπώσει ουκ ολίγες φορές κατά τη διάρκεια της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Ισχύει το περί brand name, ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι μέχρι μια εποχή ίσχυε και το περίφημο “φιλελληνικό πνεύμα”, απότοκο της “θύραθεν παιδείας”. Η οποία, εντύπωσή μου είναι ότι παίρνει τον π… συλλήβδην, όχι μόνο στο Ελάντα : προϋπόθεση για την καταπολέμηση του τεχνολογικού αναλφαβητισμού είναι η προώθηση του αληθινού τέτοιου.
Δεν το συζητάμε, η “μόρφωση” αντιμετωπίζεται πλέον worldwide with utmost contempt. Αν λάβουμε μάλιστα υπόψιν τις απογοητευτικές επιδόσεις των φορέων της κατά τη διάρκεια των κρίσεων της τελευταίας πενταετίας, ίσως όχι και τόσο αδικαιολόγητα.
Ως προς την ελληνική κυβέρνηση και τον Τραμπάκουλα, στη μπούκα …την είχε όντως, απλώς η εταιρία δημοσίων σχέσεων (!) στην οποία ανέθεσε ο Κουλαμαλάκας τη διάσωση του ίματζ του στο Λευκό Οίκο “διασκέδασε” την άσχημη διάθεση, με τη συνεπικουρία του πάντα συμπαθούς S. Bannon. Το πρόβλημα είναι ότι μετά τα εγκώμια του Τ στον κωλότουρκο έψαξα το θέμα στο μεγαλύτερο βάθος που μπορούσα, και θεωρώ πλέον δεδομένο ότι …δεν είναι “επιφανειακή” η εντύπωση περί υποστήριξης των Τούρκων εκ μέρους του μαλάκα, όπως διάφοροι διατείνονται, αλλά ακριβέστατη. Με άλλα λόγια, τον πίνουμε κανονικότατα.
Εξ ου τα μόγγολα απειλούν ξανά θεούς και δαίμονες με το καλώδιο κτλ. και οι δικοί μας κάνουν και πάλι την κυρία. Και αναρωτιέται κανείς αν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς : ο συσχετισμός ημών και αυτών είναι κοντά σ’ εκείνον Ουκρανίας – Ρωσίας, από πληθυσμιακής απόψεως μάλιστα, μιάμιση φορά χειρότερος.
Κι εμένα έτσι μου φαίνεται. Από την άλλη όμως, αν ο Τ όντως επιδιώκει μια κάποια “συμφιλίωση” μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ – και είμαι σίγουρος ότι την επιδιώκει, ασχέτως αν θα τα καταφέρει στο τέλος – δεν βλέπω γιατί να επιτρέψει μια κλιμάκωση μεταξύ Τουρκίας και ημών. Αρκετά προβλήματα έχει στο κεφάλι του, δε βλέπω γιατί να θέλει να βάλει και άλλα. Προσωπικά είμαι σίγουρος ότι ο γερομαλάκας επιθυμεί πραγματικά την ειρήνη στην περιοχή μας – και όχι μόνο. Αυτή την τάση του θα έπρεπε να εκμεταλλευτούμε ως χώρα και όχι να ονειρευόμαστε μαρμαρωμένους βασιλιάδες και γιούργια στα παλιούρια.
Ειρήνη θέλει, και το κεφάλι του ήσυχο, απλώς τη θέλει με τους όρους των πουστότουρκων. Που σημαίνει ότι, όντως, πρέπει να βάλουμε την ουρά στα σκέλια και να αποδεχτούμε το μοιραίο. Δεν είναι τυχαίο προφανώς ότι αιχμή του δόρατος της αντιπολιτευτικής τακτικής συνολικά δεν είναι η νέα βαθειά υπόκλιση του “υπουργού εξωτερικών” (συνοδευόμενη από προώθηση του …καλωδίου στον κώλο του) αλλά, σταθερά, τα Τέμπη.
Αν θες τη γνώμη μου, οι τουρκοφαγικές ονειροφαντασίες που είναι της μόδας τελευταία στους εθνικιστικούς κύκλους, αποτελούν το αντίστοιχο του “μου φταίει ο γάιδαρος, βαράω το σαμάρι” του “κινήματος των Τεμπών”. Τα ίδια πάνω κάτω άτομα εξάλλου ενστερνίζονται και τις δύο αντιλήψεις. Τα λεφτά έχουν αρχίσει να σώνονται και ο κόσμος τρώγεται με τα ρούχα του.
Εντάξει, οι Τούρκοι παραείναι αντιαισθητικοί με το νταβατζιλίκι τους, εξ ου και πάντα τους αντιπαθούσα, από εποχές τελείως ανύποπτες, όπου ούτε τα λεφτά σώνονταν, ούτε έψαχνα κάτι για να τρώγομαι. Ούτε και πίστεψα βέβαια ποτέ ότι υπάρχει λύση σ’ αυτό το πρόβλημα. Καλό είναι τουλάχιστον να τους αντιμετωπίζει κάποιος σαν πρόβλημα, και όχι όπως πολλοί και διάφοροι σαν φίλους.
Με τους δασμοί παίζονται χοντρό παιχνίδια – το παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς, άσχετα αν δεν έχω όρεξη να γράφω πολλά πολλά (κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τις ηχογραφήσεις, η διάθεση για τις οποίες με έχει προς στιγμήν εγκαταλείψει, ασχέτως ολοένα αυξανόμενου υλικού, και ενδιαφέροντος imho).
Ο Τραμπάκουλας είναι πολύ καπάτσος, και όπως έχω επανειλημμένα σημειώσει, κλασικό mafia boss στην προσέγγισή του. Πλάκα έχουν πάντως διάφοροι αναλυτές οι οποίοι προσπαθούν να στριμώξουν σε ένα σενάριο, πράγματα όπως “ο Τραμπ δείλιασε”, “επρόκειτο για τεστ του ποιοι είναι οι υποτακτικοί του”, “το έκανε για να τζογάρει στο τραμπολίνο των μετοχών” (έχω ακούσει ανθρώπους – όχι Έλληνες – να λένε και τρία μέσα σε 12 λεπτά της ώρας) κοκ.
“Αναλύσεις” του είδους που αναφέρεις – οι οποίες προέρχονται και από τις δύο πλευρές – αποτελούν απλώς κουτσομπολιά επιπέδου καφενείου. Το μόνο που με ανησυχεί πραγματικά – και που μακροπρόθεσμα τουλάχιστον δεν είναι καθόλου αβάσιμο – είναι μια “συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα”. Εννοείται ότι ο Τραμπ είναι καπάτσος – ίσως μάλιστα παραείναι καπάτσος, σε σημείο που πολλές φορές αδυνατεί να διακρίνει το προφανές.
Η πλάκα είναι ότι τη σύγκριση με τα Τέμπη την έκανα χωρίς να έχω διαβάσει ακόμα τη σχετική αναφορά σου! Anyway για σένα μπορεί να είναι σταθερή αντίληψη, σίγουρα και για πολλούς άλλους, το θέμα όμως απέκτησε momentum ταυτόχρονα με το κίνημα των Τεμπών και αυτό δεν είναι τυχαίο. Πες μου εσύ πόσοι σκεφτόντουσαν τέτοια πράγματα όταν ψήφιζαν με τα τέσσερα Μητσοτάκη. Κανένας. Το μυαλό τους το είχαν στην “σταθερότητα”, την “ασφάλεια” και τα επιδόματα.
Και καλά εμείς που δεν μας υπολογίζει κανένας. Το πρόβλημα είναι τι θα γίνει όταν αντίστοιχες τάσεις αρχίσουν κάποια στιγμή να κυριαρχούν στην Αμερική.
…Οι τάσεις ήδη κυριαρχούν : Ο πυρήνας των MAGA είναι ανθεκτικότερος απ’ όσο μπορεί να φανταστεί κανείς. Θεωρούν, σ’ ένα βαθμό σωστά, ότι η Ευρώπη είναι καμένο χαρτί, ως εκ τούτου το σλόγκαν για μας είναι “screw them”. Το ευτράπελο εκτός από εφιαλτικό σενάριο, είναι η τάση που διαφαίνεται, στροφής της EU προς …Κίνα, αρχής γενομένης από τους “φοβερούς” Ισπανούς.
Μη σου φαίνεται παράξενο. Και η προσέγγιση Ρωσίας-Κίνας πριν κάποια χρόνια θεωρούνταν αδιανόητη. Ο μόνος που την είχε προβλέψει against all odds ήταν φυσικά ο Κονδύλης. Έχουν ακόμα να δουν τα μάτια μας πράματα και θάματα.
Ούτε συζήτηση επ’ αυτού. Περιστοιχιζόμαστε από απίθανα “κοινωνικά στρώματα”. Το πράγμα φάνηκε σ’ όλο το μεγαλείο του την περίοδο του “κορωνοϊού”. Υπήρξαν άνθρωποι με τους οποίους έκοψα κανονικά την καλημέρα τότε, και άλλοι (πολύ χειρότερο) οι οποίοι αφού είχε μαλλιάσει η γλώσσα μου με τα εμβόλια, πήγαν στη συνέχεια και έκαναν (όχι ακριβώς – ή μόνο – εξ ανάγκης) 3-4 δόσεις ο καθένας, με φρικτό σε κάποιες περιπτώσεις αποτέλεσμα.
I tell you man, something sinister happened back then. And never left since.