Η Μαρία Δεναξά ακούγεται όλο και περισσότερο εσχάτως, ως μια από τις εναλλακτκές φωνές που “τιμούν τον τίτλο του δημοσιογράφου”. Προσωπικά έχω επιφυλάξεις, καθώς θυμάμαι δημοσιεύσεις της στη διάρκεια της πρώτης θητείας Trump και εκείνης του “προέδρου Biden”.
Αυτό είναι άσχετο με το συγκεκριμένο, εδώ, ατόπημα, το οποίο μοιράζεται με την πλειονότητα των “επώνυμων” και μη δημοσιολόγων : την υπαγωγή κάθε “ανθρώπινης ιστορίας” a priori, χωρίς έλεγχο των πώς και των γιατί της, σε μια “ανένδοτη” αντικυβερνητική ρητορική, γενικόλογη, ανέξοδη και αδιέξοδη.
Πλησιάζει η στιγμή κατά την οποία, για οποιοδήποτε από τα (χίλια δεκα-) τρία κακά της μοίρας μας, υπεύθυνοι θα είναι αποκλειστικά ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης, και οι υπόλοιποι των ‘00s, και η όποια αντιπολίτευση θα ασκείται όχι με πολιτικό λόγο αλλά με λυγμικές διαπιστώσεις.
Το αναθεμάτισμα συλλήβδην του πολιτικού προσωπικού, χωρίς κουβέντα – πλην άλλων – για τη φύση του ίδιου του πολιτεύματος, αποτελεί ολική επαναφορά του πνεύματος των αγανακτισμένων. Το φαινόμενο, κατά την τότε (και νυν) άποψή μου, αποτελούσε διάχυση στην “αληθινή” ζωή ενός διαδικτυακού “πνεύματος αντίστασης”. Ως εκ τούτου, και όντας απατρονάριστο από παραδοσιακά κόμματα, δεν μπορούσε παρά να περιοριστεί σε επίπεδο εικόνων / εντυπώσεων : ένα είδος “περιφοράς σημαίας”, από ετερόκλητα και ασυνεννόητα πληθη, η αγανάκτηση των οποίων διαλύθηκε με την πρώτη αστυνομική έφοδο. Το αυτό αναμένεται να συμβεί και τωρα, σαν παρωδία της παρωδίας, από ένα λαϊκό σώμα πιο …απολιτίκ κι από το τότε αντίστοιχό του.
Γιατί μπορεί “τα Τέμπη” να είναι η επιφάνεια (όπως σύσσωμη ανακοινώνει η πλειονότητα των εναλλακτικών αναλυτών μας) κάτω απ’ την οποία κρύβεται μια γενική δυσαρέσκεια του κόσμου. Ο κόσμος όμως δείχνει να έχει χάσει τη δυνατότητα να κοιτά κάτω απ’ αυτή την επιφάνεια, όντας στο έλεος παραληρημάτων και ψευδαισθήσεων. Και το χειρότερο : οι ψευδαισθήσεις και τα παραληρήματα δεν προκαλούνται απ’ τους …πολιτικούς νάνους, αλλά από τους αυθέντες τους. Αυτοί, όχι ο λαός θα αποφασίσουν ποια θα είναι η επόμενη φάση, και ποιοι οι πρωταγωνστές της.
“Παρεμπιπτόντως”, αν αυτό διευκολύνει κάπως την εξαγωγή συμπεράσματος για τους αυτοκτονήσαντες, τα μέλη του ζεύγους φαίνεται να είχαν όντως σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα – για τον “50χρονο” και τη “46χρονη”, ο τόπος γνωριμίας δεν ήταν άλλος απ’ τον τόπο “νοσηλείας”τους : το Δαφνί.