Αρχίζω να πιστεύω ότι η δημοσίευση “ρεπορτάζ” σαν αυτό στοχεύει σε ένα ιδιότυπο φίμωμα του κόσμου: απλούστατα, διαβάζοντας και βλέποντας, δεν έχεις τί να πεις …γιατί έχεις μείνει άναυδος από την αηδία. Κι αυτή η σιωπή ερμηνεύεται και αξιοποιείται σαν συναίνεση…

Εν πάση περιπτώσει, ο εστιασμός [βλ. πλήρες κείμενο στο in.gr] στις περιπτώσεις γυναικών που, “σε ένα τρομακτικό κρεσέντο οικογενειακής βίας, δολοφονήθηκαν από άνδρες”, στις οποίες υπάγονται ακόμα και κάποιες που δολοφονήθηκαν από τους …γιούς τους, χωρίς αντιπαραβολή με άλλα στατιστικά δείγματα ενδοοικογενειακής βίας [ανδρών, παιδιών κλπ.], είναι χαρακτηριστική της αποστολής που εκτελούν τα media.
Θυμίζει άλλωστε τον τρόπο διαχείρισης του κορωνοϊού: με δεδομένο το ότι αυτός δεν αποτελεί κύρια, αλλά “επικουρική” αιτία θανάτου [εις πείσμα των ασχημιών με τις οποίες επιχείρησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ο κύριος Τσιόδρας], μπορεί κάποιος να μας ενημερώσει για τον αριθμό των διασωληνωμένων και των θανάτων ανθρώπων με βαρέα νοσήματα που θεωρείται εύλογος, κάθε χρόνο, για το ίδιο διάστημα, ώστε να έχουμε κάποια εικόνα της κατάστασης;
Γιατί για το ότι θα είναι μεγαλύτερος λόγω κορωνοϊού, δεν υπάρχει αμφιβολία – το θέμα είναι ακριβώς η μεταδοτικότητά του.
Αλλά …πόσο μεγαλύτερος; γιατί κάθε χρόνο υπάρχουν μοιραίες επιπλοκές, στις ίδιες ομάδες, από γρίπες και απλά κρυολογήματα, κι ούτε γι’ αυτό υπάρχει αμφιβολία.
Επομένως: πόσο αντίστοιχη της ένεκα κορωνοϊού διαφοράς είναι η κλιμάκωση του επιπέδου συναγερμού υπό το καθεστώς του οποίου βρισκόμαστε;
Γιατί o συναγερμός απ’ το απόλυτο μηδέν άγγιξε την ύψιστη βαθμίδα κρισιμότητας, και συνεχίζουμε ακάθεκτοι…