Έχοντας δει κάποια δευτερόλεπτα απ’ τα σίριαλ που κυριαρχούν στην ελληνική τηλεόραση – περισσότερο δεν αντέχονται – και αντιλαμβανόμενος τους “χαμούς” που γίνονται με αυτά “στο Twitter” μπαίνεις σε σκέψεις που μπορούν να συμπυκνωθούν σε μια ερώτηση : τι μέλλον περιμένει μια χώρα, ο “καθημερινός πολίτης” της οποίας ψυχαγωγείται, …άγεται δηλ. από αυτά στις ψυχικές του αντιδράσεις;
Πολλοί θυμόμαστε στιγμιότυπα απ’ την παιδική / νεανική μας ηλικία, με γέρους, εντός και εκτός εισαγωγικών * “στηλιτεύοντες” τα κακώς κείμενα, προβλέποντες το τέλος του πολιτισμού και τα τοιαύτα. Θυμόμαστε και το “αποστομωτικό” επιχείρημα εναντίον τους που ήταν : “έτσι έλεγαν παλαιότερα και για το ‘τάδε’ και το ‘δείνα’, και σήμερα αποτελούν …κανονικότητα. Αν δίναμε βάση στους ηθικολόγους και τους καταστροφολόγους, θα είχαμε επιστρέψει στα σπήλαια απ’ όπου ξεκινήσαμε”.
Το συγκεκριμένο σκεπτικό διέπεται από την ομαδική ψευδαίσθηση [- παράκρουση] της προόδου. Και παρακάμπτει με ευκολία μια πιθανότητα που ένας λογικός άνθρωπος δεν θα έπρεπε να αποκλείει : ότι κάθε φορά που κάποιος επικαλέσθηκε σημεία μιας δυσοίωνης παρακμής …είχε τα δίκια του. Κι ότι αγνοώντας αυτά τα δίκια, η διαδικασία της παρακμής αφέθηκε στην εκτύλιξή της, χαιρετιζόμενη ως πρόοδος. Και ότι το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα αποτελεί νομοτελειακή κατάληξη αυτού του ταξιδιού, την οποία κάποιοι διέκριναν απ’ το ξεκίνημά του.
Για τους ανέλεγκτους που κατευθύνουν σήμερα τις τύχες του πλανήτη, ρυθμίζοντας αυτά απ’ τα οποία εξαρτάται η επιβίωσή μας [τροφή, υγεία, ενέργεια] η κινδυνολογία είναι το όνομα του παιχνιδιού. Η τεχνογνωσία τους είναι αξιοσημείωτη, στο κάτω κάτω …το επιστημονικό προσωπικό όπου Γης βρίσκεται υπό την προστασία τους. Δείχνουν να ξέρουν κάτι σημαντικό : [πολύ] νεαρά και ηλικιωμένα άτομα μοιράζονται την ίδια κριτική διάθεση. Οι ίδιες διαμαρτυρίες που εξασφαλίζουν τον τίτλο του γκρινιάρη στο γέρο, δίνουν στο νέο τον τίτλο του επαναστάτη. Πολύ συχνά άλλωστε, η παρακμή για την οποία “γκρινιάζει” ο ηλικιωμένος αποτελεί αντανάκλαση αυτής που αισθάνεται ο ίδιος. Αντίστοιχα, η “αλλαγή εδώ και τώρα” που προσδοκά ο νεαρός [μελλοντικός] πολίτης είναι συχνά απόηχος μιας εσωτερικής ορμονικής καταιγίδας. Τα παραπάνω ουδόλως αποκλείουν την πιθανότητα, ακόμα και έτσι, οι διαπιστώσεις να είναι σωστές.
Οι ιθύνοντες της παγκοσμιοποίησης είναι η χειρότερη περίπτωση κινδυνολόγων / τιμητών που μπορείς να συναντήσεις. Γιατί δεν πρόκειται εδώ για διαπιστώσεις ή ψυχολογικές ανάγκες, αλλά για ωμά ψέματα που επιστρατεύουν για πετύχουν τους σκοπούς τους.
Το κερασάκι εδώ είναι η επαναστατική, “ιεραποστολική” αίσθηση καθήκοντος που χρωματίζει αυτά τα ψέματα. Είναι αυτή που χωρίζει τον πληθυσμό σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα ** : από τη μια οι εκπρόσωποι ενός Κόσμου που Έρχεται : νέοι ή …οιονεί νέοι, γεμάτοι ευαισθησία για τα φλέγοντα ζητήματα – η προστασία του πλανήτη, οι πανδημικοί κίνδυνοι, οι a priori πρόσφυγες του Τρίτου Κόσμου. Κι από την άλλη το αντίθετό τους : οι εκπρόσωποι ενός Κόσμου που Φεύγει, ανεξαρτήτως αιτιών και …ιδαιτεροτήτων.
Από κει και πέρα, το πράγμα ακολουθεί τη “φυσιολογική” πορεία του : οι πρώτοι δεσπόζουν στον [κατευθυνόμενο] δημόσιο διάλογο. Οι δεύτεροι είναι τελείως δυσφημισμένοι, έως ανύπαρκτοι.

* στα μάτια των παιδιών/εφήβων και οι 30ρηδες ακόμα δείχνουν γέροι – έχουν εκπαιδευτεί στο να τους βλέπουν έτσι.

** Η σταθερή ροή “ψευδογεγονότων” εξασφαλίζει τα ερεθίσματα με τα οποία συντηρείται η αντιπαλότητα.