Η “Μεγάλη Εικόνα”, όσο απ’ αυτή τουλάχιστον μπορεί να δει ένας ενημερούμενος ή παραπληροφούμενος πολίτης : η αναδιαμόρφωση της Μ. Ανατολής, εκτυλισσόμενη από τα early ’90s, είναι ο ασιατικός βραχίονας μιας ευρύτερης επιχείρησης, ο ευρωπαϊκός βραχίονας της οποίας, σε λειτουργία επίσης απ’ τα early ’90s, αφορά στην επέκταση προς Ανατολάς του ΝΑΤΟ – enter ουκρανικό. Και στις δυο περιπτώσεις επιτιθέμενη είναι η Δύση, ασχέτως του τι φαίνεται στην επιφάνεια (πχ. “ειδική επιχείρηση” Πούτιν). Δια της πολιτικής προσεγγίσεως μεταξύ των δυο κρατών – στόχων της επιχείρησης (Ρωσία, Κίνα) αυτοί οι στόχοι κάποια στιγμή συγχωνεύονται.
Τα ανωτέρω υποδηλώνουν μακράς πνοής σχεδιασμό, στοχοπροσήλωση και κορυφαία κινητοποίηση μέσων. Και βέβαια δραματικά μικρή περίπτωση παραίτησης από το σχέδιο.
Εν προκειμένω έχουμε μια (“στρατηγική”;) αναδίπλωση της Ρωσίας, η οποία δεν φαίνεται διατεθειμένη να ρισκάρει το άνοιγμα ενός ακόμα μετώπου + τη διάρρηξη των πρόσφατα + ευοίωνα γι’ αυτήν αναζωογονημένων σχέσεων με τις ΗΠΑ.
Αυτή που δεν είναι διατεθειμένη να δεχτεί στωικά τη διαγραφόμενη εξέλιξη ( = το Ιράν υπό τον έλεγχο του “άξονα” Ισραήλ – ΗΠΑ) είναι η Κίνα. Η οποία αποτελεί άλλωστε τον τελικό αποδεκτή της συγκεκριμένης πολιτικής (κρίσης) : οι πετρελαιοπηγές του Ιράν αποτελούν γι’ αυτήν Νο 1 εφοδιαστικό παράγοντα, πράγμα που εκτός των άλλων αφορά στην κούρσα της Τεχνητής Νοημοσύνης, κύριο πεδίο ανταγωνισμού για τα επόμενα, πολλά χρόνια.
Και, όπως ο “άξονας” ΗΠΑ – Ισραήλ κατάφερε σταδιακά να απογυμνώσει το Ιράν από συμμάχους (Χαμάς, Χεζμπολά, Χούθι, Συρία…) για να έρθει εν τέλει η ώρα του Μεγάλου Αφεντικού, έτσι επιχειρεί να απογυμνώσει σταδιακά από συμμάχους και την Κίνα, αρχής γενομένης από τη Ρωσία, και συνεχίζοντας με το Ιράν. Σε περίπτωση ευόδωσης των σχεδίων του “άξονα”, η Κίνα δεν έχει εναλλακτικές από το να στραφεί εναντίον της Ταϊβάν, με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται.

The “Big Picture,” as much of it as an informed or misinformed citizen can perceive: the reshaping of the Middle East, unfolding since the early ’90s, is the Asian arm of a broader operation, whose European arm, also in motion since the early ’90s, concerns NATO’s eastward expansion—enter Ukraine. In both cases, the West is the aggressor, regardless of surface appearances (e.g., Putin’s “special operation”). Through political rapprochement between the two target states of this operation (Russia, China), these targets eventually converge.
The above suggests long-term planning, steadfast commitment, and top-tier mobilization of resources. And, of course, a dramatically low likelihood of abandoning the plan.
In this context, we see a (“strategic”?) retreat by Russia, which appears unwilling to risk opening another front or jeopardizing the recently—and promisingly for it—revitalized relations with the U.S.
The one unwilling to stoically accept the emerging outcome (= Iran under the control of the Israel-U.S. “axis”) is China. After all, China is the ultimate target of this (crisis) policy: Iran’s oil resources are its No. 1 supply factor, which, among other things, pertains to the race for Artificial Intelligence, the main competitive arena for the coming, many years.
And just as the U.S.-Israel “axis” has gradually stripped Iran of allies (Hamas, Hezbollah, Houthis, Syria…) to finally reach the Big Boss, it is now also attempting to gradually strip China of allies, starting with Russia and continuing with Iran. If the “axis” succeeds, China will have no alternative but to turn against Taiwan, with all that this will entail.