Η προσέγγιση του “ελληνικών” (σόσιαλ) μίντια, μια μέρα μετά, στην υπόθεση Λεπέν (χλιαρή μέχρις αγνοήσεως, με την εξαίρεση εκείνων που κρατιούνται για να μη πανηγυρίσουν) μου θύμισε απόσπασμα του Εμμανουήλ Ροΐδη, δημοσιευμένο το 1875 στην εφημερίδα του “Ασμοδαίος” :

Ο ποιητής Βωδελαίρος, θέλων να εικονίση το ιδανικόν του σικχαμηρού, παρέστησε πτώμα χοίρου σηπόμενον υπό τας ακτίνας θερινού ηλίου. Το ψοφίμιον κείται ύπτιον επί της χλόης, ανοικτάς έχον τας αγκάλας ως εταίρα, προκαλούσα τον εραστήν. Η πλευρά αυτού είναι εστιατόριον σκωλήκων, η δε δυσωδία τοιαύτη ώστε ο διαβάτης λιποθυμεί.
Την δύναμιν της εικόνος τούτης δεν αμφισβητούμεν. Νομίζομεν όμως ότι, αν εγνώριζε ο ποιητής την Ελλάδα, ήθελε προτιμήσει του νεκρού χοίρου ζώντα και υγιαίνοντα αντιπρόσωπον τάξεώς τινος των παρ’ ημίν δημοσιογράφων.