Η χαλάρωση των μέτρων που συζητιέται στην Αμερική, δεν αναμένεται τελικά τόσο εύκολη. Οι επιτελείς της «διακυβέρνησης Μπάιντεν», με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο, κάνουν ότι μπορούν για τη διαιώνισή τους : παρά την [απρόθυμη έστω] αλλαγή πλεύσεως ακόμα και του Dr. Fauci, ο Τζο σε πρόσφατη συνδιάσκεψη ηγετών, ήταν ο μόνος που φορούσε μάσκα. Ερωτηθείσα η «αντιπρόεδρος των ΗΠΑ» προς τι αυτό, δεδομένου του ότι ο Πρόεδρος ήταν όχι απλώς εμβολιασμένος αλλά και ολομόναχος μπροστά στην κάμερα [η συνδιάσκεψη ήταν διαδικτυακή], ψέλλισε κάτι σαν νέος Γεραπετρίτης, περί επικοινωνιακής κίνησης που «στέλνει ένα μήνυμα».
Το θέμα, ο λόγος μάλλον που το θέμα είναι πιο σοβαρό για μας εδώ, είναι ότι : σε μια χώρα 330 εκατομμυρίων [Αμερική], υπάρχει πλήθος φωνών, πολιτικών, «ειδικών», δημοσιογράφων, με εκατομμύρια ακροατές, που κάνουν τη διαφορά. Εδώ, αυτό δεν υπάρχει : το σύνολο των δημοσιολογούντων, υπάγεται απευθείας στους μαφιόζους των διεθνών mainstream media. Πρωταρχικό καθήκον τους είναι να δίνουν εξετάσεις, εν είδει «παραγιών», με το βάρος του αντίπαλου δέους να πέφτει στους ώμους ανθρώπων με τα κυβικά ενός Χίου ή Βελόπουλου.
Στα …social, η δυσφορία μετουσιώνεται σε χαβαλέ, το θέμα ζωής και θανάτου ξεπέφτει σε διαγωνισμό ατάκας, η οποία “με λίγη τύχη” επιβραβεύεται διά της επισημάνσεώς της στο δελτίο ειδήσεων. Βεβαίως το “μέσο” λειτουργεί και ως οιονεί στατιστικό εργαλείο δίνοντας μια ιδέα στους κρατούντες για τα περιθώρια κινήσεών τους.
Το γελοίον της υποθέσεως είναι κακός σύμβουλος, και ο χαβαλές επικίνδυνη πολυτέλεια : μιλάμε για φασισταριά του κερατά, απ’ τα χειρότερα που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Και το εννοώ, έχοντας μελετήσει την ιστορία των original. Οι προσβολές που υφιστάμεθα ως “αρνητές” [η λέξη φανερώνει το απύθμενο θράσος εκείνου που την μεταχειρίζεται] και ο οσονούπω αποκλεισμός από διάφορες δραστηριότητες είναι στην ίδια γραμμή με την λογοκρισία, παντού, της “άλλης άποψης”. Και στις δυο περιπτώσεις, το θέμα είναι ο κίνδυνος μόλυνσης [ ή …επηρεασμού, ισοδύναμου με μόλυνση] του κοινωνικού σώματος…
Σε ό,τι με αφορά, δεν δίνω δυάρα αν θα μπαίνω σε αεροπλάνα, γήπεδα ή συναυλιακούς χώρους : στα δυο πρώτα δεν μπαίνω ούτως ή άλλως, τις συναυλίες τις έχω βαρεθεί από χρόνια. Αλλά και αλλιώς να ήταν, δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο θα ρίσκαρα ένα γ@μημένο, αδοκίμαστο εμβόλιο.
Μεσημέρι, πλατεία Αμαρουσίου, στην ουρά για μια πίτσα, με …δυο πελάτες σε ένα μεγέθους δυο λεωφορείων κατάστημα. Μέσα απ’ αυτό, εμφανίζεται το τρίδυμο : δυο κυριούλες, μάσκες et al, και μια νεότερη φερετζοφόρα, με στολή δημοτικής αστυνομίας. H μια κυριούλα γυρνάει προς το μέρος μας, με ένα ύφος που …θα έπρεπε να δείτε, κουνώντας επιτακτικά το χέρι :
“έλα, για να κρατάμε αποστάσεις…”.
Κανονικά θα έπρεπε να γελάσω. Αντ’ αυτού, ακούω τον εαυτό μου, σοβαρότατα, να λέει :
“ρε δεν πας στο διάολο…”.
Το κυρατσοειδές με βλέπει εμβρόντητο, το ίδιο και η κομπανία. “Ήρθε η ώρα του Βαλαώρα” λέω μέσα μου. “Θα με σταυρώσουν, και για άρνηση συμμόρφωσης και για την …έμφυλη βία που θα επακολουθήσει, έτσι και παν να κάνουν κάτι”.
Ευτυχώς [για ποιον, δεν ξέρω] το πράγμα έμεινε εκεί. Τα όντα …πήγαν όντως στο διάολο, με την θυμηδία να απλώνεται στην ομήγυρη.