Ξεκινάω πιάνοντας το νήμα από μια φράση προηγούμενου post “δεν μπορεί κανείς να περιμένει από ανθρώπους σαν κι αυτούς να διδαχθούν απ’ τα λάθη τους” :
Οι άνθρωποι αυτοί είναι αδύνατον να διδαχθούν από τα λάθη τους, γιατί απλούστατα δεν τα θεωρούν λάθη : ο “Πρόεδρος Μπάιντεν” και η κυβέρνησή του επαίρονται για την διαχείριση της αποχώρησης των στρατευμάτων από το Αφγανιστάν. Επιμένουν στο αφήγημα περί “τύραννου Πούτιν” που απειλεί τα ευρωπαϊκά δημοκρατικά ιδεώδη [“θεματοφύλακες” τους είναι τα διευθυντήρια των Βρυξελλών]. Και εξακολουθούν να παίζουν ένα περίεργο παιχνίδι με την Κίνα.
Το ΚΚΚ αντιμετώπισε την επίσκεψη της NP στην Ταϊβάν εύλογα, σαν εισβολή, εν ονόματι του δόγματος της “Μιας Κίνας”. Σύμφωνα με αυτό η Ταϊβάν αποτελεί τμήμα της δικής τους επικράτειας, κάτι που δεν μπορεί να μην γνωρίζουν, ακόμα και ημιάνοες τύπου Μπάιντεν, Πελόσι [ως προς την δεύτερη, τα φαινόμενα ίσως απατούν]. Η στάση του κυβερνώντος κόμματος όλο αυτό το διάστημα είναι του τύπου “’ήξεις αφήξεις”. Θα μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει ένα πιο τεχνικό όρο, όπως “confusing the enemy”, αν το ερώτημα που θα ανέκυπτε δεν ήταν το “who the enemy is”. Γιατί ο “President Biden” αποφάσισε να υποστηρίξει την NP μόνο αφού αυτή αγνόησε τις προειδοποιήσεις ανώτατων στρατιωτικών διά στόματος εκείνου να μην το κάνει. Και, με την επίσημη τοποθέτηση του Λευκού Οίκου να μιλάει για “προσωπική επιλογή” της madam speaker, κάποιος νομιμοποιείται να επικαλεστεί, ανάμεσα σε άλλα, το ενδιαφέρον της για τα εγνωσμένα επενδυτικά συμφέροντα του συζύγου της στην Ταϊβάν. Το ίδιο εύλογα μπορεί να επικαλεστεί τα οικονομικά συμφέροντα της οικογένειας Μπάιντεν στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, όπως προκύπτουν από την υπόθεση laptop from hell του υιού του “Προέδρου”.
Το επιχείρημα με το οποίο συμφωνούν όλοι [Δημοκρατικοί της κυβέρνησης και του Κονγκρέσου, αλλά και Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές] περί γενναιότητας της Π. να αψηφήσει τις απειλές, προσφέροντας στο γόητρο της χώρας περισσότερα απ’ όσα πρόσφερε ο JB σε δυο χρόνια, είναι αστείο. Γιατί …εν αρχή ην η απόφαση της επίσκεψης. Και απλώς δεν γίνεται “παίκτης” τέτοιου επιπέδου να αγνοεί τη λογική σειρά κινήσεων που θα επακολουθούσαν [απειλές, κινητοποιήσεις κλπ.]. Είναι επομένως προφανές ότι για κάποιους η ισορροπία δυνάμεων είναι ίδια από την εποχή της τελευταίας κρίσης των στενών της Ταϊβάν, [1995-6], επί Κλίντον, με αφορμή την ημιεπίσημη επίσκεψη του προέδρου της Ταϊβάν στις ΗΠΑ : τότε το ΚΚΚ μετά από σειρά λεονταρισμών και στρατιωτικών κινήσεων είχε υποχρεωθεί σε εξευτελιστική αναδίπλωση, μετά από “μεγαλειώδη” κινητοποίηση του αμερικανικού στόλου.
Εννοείται ότι η κινεζική αντίδραση σήμερα δεν θα περιοριστεί σε νουθεσίες και απειλές. Το ερώτημα είναι: μπορεί η Αμερική να κινητοποιήσει τις ναυτικές – αεροπορικές δυνάμεις που θα προκαλέσουν το σοκ, το δέος και την παράλυση που προκάλεσαν τότε; Οι καθ’ ύλην αρμόδιοι, οι στρατιωτικοί για τους οποίους λέγαμε πριν, είναι περίπου βέβαιοι για το αντίθετο. Εξ ου η προσπάθειά τους να εμποδίσουν την επίσκεψη. Θα επανέλθω.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Για να επαναλάβω με συντομία κάτι που έχω πει και παλιότερα, ο τρίτος παγκόσμιος θα γίνει – αν γίνει – αναπόφευκτα με πρόκληση της Δύσης. Η “αποδώ” πλευρά είναι πλήρως οικονομικά εξαρτημένη από την “αποκεί” και διαλύεται από καιρό εκ των έσω, επομένως δεν έχει τίποτα να χάσει κατά την άποψή τουλάχιστον των κινούνταν τα νήματα. Το θέμα είναι πότε θα θεωρήσουν οι Κινέζοι ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν και αυτοί..
Ειδικά μετά την οικονομική κατάρρευση των δύο τελευταίων ετών, τα περιθώρια στενεύουν δραματικά για τη Δύση, αφού, αν περιμένει, με τους ραγδαίους ρυθμούς εκφυλισμού και καθίζησης πολύ σύντομα θα είναι sitting duck για τους αντιπάλους της. Αν είναι να γίνει κάτι επομένως, πρέπει να γίνει σχετικά σύντομα, ειδάλλως δεν πρόκειται να γίνει καθόλου.
Κατά πάσα πιθανότητα εξάλλου η όλη φάση με τον κορωνοϊό και τις αντιρωσικές κυρώσεις ήταν στημένη εξαρχής γιαυτό ακριβώς το σκοπό, εξού και η “πολεμική” ορολογία, ο εθισμός των πολιτών σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, η καλλιέργεια του μίσους, η κατάργηση θεμελιωδών ελευθεριών, η χωρίς περιστροφές υποταγή στην αυθεντία, η.. pick your poison!
Υπάρχει και η διεθνιστική ελίτ, η διαμάχη στους κόλπους της οποίας υπερβαίνει και περιέχει εκείνη μεταξύ των εθνών-κρατών. Μεγάλο ποσοστό της οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας οφείλεται στο φτηνό εργατικό δυναμικό που κάνει τις πολυεθνικές να την προτιμούν. Ταυτόχρονα η Κίνα παραμένει αμετανόητα έθνος-κράτος, το οποίο σημαίνει ότι ακόμα και η όποια επιχειρηματική / πολιτιστική επέκταση από δική της πλευρά γίνεται για το κινέζικο συμφέρον και υπό την αιγίδα του κράτους. Με δεδομένο τώρα ότι αποκλειστικός άξονας της διεθνιστικής ελίτ είναι το κέρδος, πράγμα που έχει κάνει ήδη σημαντικό αριθμό δυτικών πολυεθνικών να αυτοπροσδιορίζονται ως “also Chinese”, αυτό που τελικά προκύπτει για τη Δύση είναι ένας ειρηνικός θάνατος στην αγκαλιά του Δράκου.
Βασικά σε αυτό ακριβώς έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου. Όχι δηλαδή ότι θα στοιχημάτιζα κιόλας🙄
Για να δούμε πάντως και την αισιόδοξη πλευρά του ζητήματος – με βάση πάντοτε όχι τη λογική του τι γράφεται αλλά του γιατί γράφεται – θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά εδώ και χρόνια που διαβάζω κάπως αντικειμενικές αναλύσεις από τις γνωστές ξεπουλημένες κωλοφυλλάδες. Πράγμα που δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι “κάποιοι” έχουν τρομάξει για τα καλά κι έχουν αρχίσει να το ξανασκέφτονται. Γιατί τα πυρηνικά δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ καλών και κακών ούτε μεταξύ πλούσιων και φτωχών. Και οι κακοί πλούσιοι έχουν τα περισσότερα να χάσουν.
Δεν έχω άποψη, γιατί αποφεύγω τις πολιτικές αναλύσεις από τον ελληνικό Τύπο όπως ο διάολος το λιβάνι. Άντε καμιά φορά να δω καμιά συζήτηση στο youtube και κυρίως κάνα βίντεο του Μάζη. Για να το λες προφανώς θα συμβαίνει. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι σε επίπεδο ανώτερο του συνόλου της “ελληνικής δημοσιογραφίας”, εννοείται. Εδώ ακόμα και μουσικοί τέτοιοι υπάρχουν [κατ’ αντιστοιχία] – το θέμα είναι ποιος μπορεί να αντέξει την περιθωριοποίηση που συνεπάγεται η τήρηση στοιχειωδών αξιών, ας πούμε.
Η αίσθησή μου είναι πάντως ότι επί του θέματος υπάρχει διάσταση απόψεων ακόμα και στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος. To μορμολύκειο δεν ανήκει στους υποστηρικτές της “μαλακής” διείσδυσης της Κίνας, κλίνοντας ως προς αυτό προς τους Republicans, κάποιοι από τους οποίους έσπευσαν να εκφράσουν ικανοποίηση και υπερηφάνεια για τη γενναία της στάση. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο “κατ’ εξοχήν αντικινέζος” Trump αναφέρθηκε σ’ αυτήν χτες, ως “Crazy Nancy”, προσθέτοντας ότι τίποτα απ’ όσα έχει κάνει η εν λόγω δεν έχει βγει σε καλό.
Σημειωτέον ότι η NP πρωτοστατεί μια ζωή [Τιενανμέν, Θιβέτ κλπ.] σε αντικινεζικές εκδηλώσεις με άξονα τα ανθρώπινα δικαιώματα – καλό είναι να μην ξεχνά κανείς τα επενδυτικά συμφέροντα του ζάπλουτου συζύγου της στην Ταϊβάν. Της οποίας η σχέση με την Κίνα παρουσιάζει “επικίνδυνη” αναλογία με εκείνην Ουκρανίας – Mother Russia :”ντοπάρισμα έξωθεν”, ξεκίνημα κρίσης εν ονόματι της “δημοκρατίας” κτλ. και από κει και πέρα, όποιος ζήσει. Έτσι και τώρα, με το που ξεκουμπίστηκε η κωλόγρια …αρχίζει το πανηγύρι.
Παρεμπιπτόντως, δεν είμαι σίγουρος ότι ισχύει το “οι κακοί πλούσιοι έχουν τα περισσότερα να χάσουν”. Οι εν λόγω ξέρουν να τη βγάζουν καθαρή, σε ένα βαθμό τουλάχιστον, υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις. Όχι τυχαία, σύμφωνα με “συνωμοσιολογικές πηγές”, ασυνήθιστα μεγάλος αριθμός super rich people φτιάχνουν τα τελευταία χρόνια [όχι απλώς σπίτια, αλλά ολόκληρα] facilities σε απίθανες περιοχές όπως Τασμανία, Νέα Ζηλανδία κ.ά. νησιά του Ειρηνικού.
Καλά ένα ξεγυρισμένο πυρηνικό καταφύγιο είναι ουκ άνευ these days για όσους το φυσάνε. Από την άλλη βέβαια μια εικονική κινητή περιουσία – και τέτοιες είναι σήμερα οι περιουσίες των “πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο” στη Δύση τουλάχιστον – δεν είναι ασφαλής πουθενά τον καιρό της παγκοσμιοποίησης. Με όλη τη συζήτηση πάντως δεν αναφέραμε τις δύο ακραίες εκδοχές που οριοθετούν τρόπον τινά όλες τις ενδιάμεσες πιθανές παραλλαγές: α. Το γραΐδιο έκανε απλά του κεφαλιού του χωρίς νακούσει κανένα και β. Η όλη φάση έχει σκηνοθετηθεί από την “κυβέρνηση Μπάιντεν” και τους Κινέζους με προσυμφωνημένα ωφέλη διαμφοτέρους. Φαντάζομαι ότι κλίνεις περισσότερο προς τη δεύτερη εκδοχή.
Definitely. Αυτό εννοούσα εξ αρχής λέγοντας περί στημένου σκηνικού. Μου φαίνεται “κάπως” οι ίδιοι τύποι που απαγορεύουν ακόμα τώρα τη χρήση του όρου “China virus” να τσαμπουκαλευτηκανε αίφνης με τους Chicoms. Το οποίο σενάριο (περι στημένου σκηνικού) οδηγεί νομοτελειακά σε …προσάρτηση Ταϊβάν. Σ’ αυτούς που θα αντέτειναν ότι έτσι διακυβεύεται η επιβίωση της Silicon Valley, μπορεί να απαντήσει κανείς με 450 παραδείγματα – τομείς εξάρτησης των ΗΠΑ απ’ την Κίνα, σιγά τα ωά να προστεθεί άλλος ένας.
,
…Για να μην αναφερθούμε στην απουσία του παραμικρού σχολίου εκ μέρους του living corpse, το οποίο παραμένει σε απομόνωση λόγω επαναμόλυνσής του, η οποία από μόνη της έχει περίεργο timing.
Την πρώτη περίπτωση εννοείται ότι την αποκλείω κι εγώ. Τη δεύτερη όχι και τόσο, πιθανότερη όμως μου φαίνεται μια τρίτη “εξωτερική” εκδοχή: ότι το σκηνικό είναι στημένο εξαρχής από Βλαδίμηρο και Xi και το ρόλο των χρήσιμων ηλίθιων έχουν αναλάβει τιμητικά οι δικοί μας. Κανονικά ένα τέτοιο σενάριο δεν θα έπρεπε να μας ανησυχεί και πολύ, αν ο “φίλος και γείτονας” Ερτογάν δεν είχε ταχθεί – σε αντίθεση με τον δικό μας καρπαζοεισπράκτορα – στη “σωστή πλευρά της ιστορίας”.
Αυτό το τελευταίο μάλιστα με ανησυχεί πολύ περισσότερο από ένα γενικό και αόριστο “τρίτο παγκόσμιο”..🤔🙄
Στο ίδιο συμπέρασμα έχω φτάσει κι εγώ (υπαινικτικά στο τελευταίο post με συνέντευξη Μάζη). Τα δύο δαιμόνια ανθρωπάκια γράφουν ιστορία κι εμείς κοιμόμαστε αφήνοντας τους “Τουρκόχοιρους” να επωφελούνται.