1. Ποιος είμαι εγώ, με ποια προσόντα, για να διαφωνήσω με τον πρόεδρο;
2. “Το νιώθω ήδη”, ούτως ή άλλως…
5 (Visited 152 times, 30 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Και μια ελληνική συνέντευξη του Μπάνον:
https://www.kathimerini.gr/world/563472106/me-poion-milate-stin-ellada-kyrie-mpanon/
Thanks! Το πήρα μια διαγώνια ανάγνωση (θα …ξαναεπανέλθω) που απλώς επιβεβαίωσε τη συμπάθεια και την εκτίμηση που έχω στον άνθρωπο του Θεού.
Στοιχειωδώς παρήγορο είναι αυτό που προκύπτει απ’ τη συνέντευξη, το “όπισθεν ολοταχώς” που φαίνονται να σαλπίζουν έντυπα όπως η …Κ, εν όψει παγόβουνου Τραμπ με το οποίο η κουλοκυβέρνηση βρίσκεται σε collision course (ο DT, λένε οι φήμες, παραγγέλλει στον “πρωθυπουργό της χώρας” να προχωρήσει άμεσα σε πρόωρες εκλογές).
Η τελευταία επαφή που είχα με το συγκεκριμένο έντυπο / site ήταν χτες, μέσω του άρθρου ενός κατάπτυστου τυπάκου ονόματι “Θοδωρής Γεωργακόπουλος” με τίτλο Social media: Μήπως πρέπει να απαγορευτούν;
https://www.kathimerini.gr/opinion/563471497/social-media-mipos-prepei-na-apagoreytoyn/
Ενδιαφέρον πάντως έχει, πάντα στο πλαίσιο των πανηγυρισμών για την ομιλία JDV στο Μόναχο, ότι ωσάν αφυπνιστής του δημοκρατικού φρονήματος / υπέρμαχος της ελευθερίας της έκφρασης παρουσιάζεται ο number one (de facto) διαπλεκόμενος με τις μυστικές υπηρεσίες (η Tulsi Gabbard, Director Of National Intelligence, είναι “χαζό παιδί χαρά γεμάτο” μπροστά σ’ αυτόν – ή έτσι φαίνεται).
Το πράγμα είναι αντίστοιχο με την εξύψωση του Elon αρχικά (μέσω “εξαγοράς” του Twitter) σε ρόλο advocate του free speech, και τώρα (ως supervisor) της διαφάνειας – μιλάμε ότι οι τύποι ετοιμάζονται να κλείσουν φυλακή το μισό Δημοκρατικό Κόμμα.
Η εξήγηση αφορά ίσως την “απόκρυφη ουσία” λέξεων όπως “διαφάνεια” και “ελευθερία λόγου” σε μια κοινωνία πλήρως χειραγωγούμενη με hi tech εργαλεία. Το σύνθημα μιας τέτοιας κοινωνίας δεν μπορεί να είναι άλλο απ’ το “όλα στο φως”.
Παρεμπιπτόντως, το μάτι μου έπεσε σε ένα σημείο της συνέντευξης, όπου ο SB μιλάει για “τεχνοφεουδαρχία” με την (…ενημερωμένη) δημοσιογράφο να του επισημαίνει το ομώνυμο βιβλίο του Βαρουφάκη, του οποίου την ανάλυση σπεύδει να “εξάρει” ο SB. Έχω ξανά αναφερθεί στην κλοπή εκ μέρους του κυρίου Βαρουφάκη του τίτλου του μνημειώδους βιβλίου του Θεοφάνη Ράπτη. Όσο για το επίπεδο της ανάλυσης, έχοντας …διαβάσει Βαρουφάκη (όχι το συγκεκριμένο), στοιχηματίζω ο,τιδήποτε για το ότι αποκλείεται να βλέπει ακόμα και τη σκόνη του.
Για τα social τα έχουμε ξαναπεί, πολιτική σκοπιμότητα και μόνο υποκρύπτεται πίσω από τις απόπειρες (γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχουν) απαγόρευσής τους εις τα προπύργια της δημοκρατίας. Η μεγαλύτερη πλάκα πάντως είναι ότι τη σημαία της “αντίστασης” την κρατάει το.. Σκάι. O tempora o mores. O Μπάνον είναι η προσωπική μου συμπάθεια στο χώρο του MAGA, όχι μόνο λόγω των φιλελληνικών του αισθημάτων, αλλά και γιατί φυσιογνωμικά μου θυμίζει φοβερά ένα καλό μου φίλο από τα παλιά τα ξεχασμένα.
Δεν έχω διαβάσει ούτε το βιβλίο του Ράπτη ούτε του Βαρουφάκη. Δεν γνώριζα καν την ύπαρξη του όρου “τεχνοφεουδαρχία”. Μόλις τώρα έριξα μια ματιά σε κάποιες περιλήψεις γραμμένες από τους ίδιους. Το βιβλίο του Βαρουφάκη περιορίζεται κατά τα φαινόμενα στην οικονομική διάσταση του θέματος, ενώ του Ράπτη εκ πρώτης όψεως μοιράζεται προβληματισμούς με βιντεοπαιχνίδια της εποχής του. Κατά την προσωπική μου άποψη πάντως το ίντερνετ είναι κάτι σαν το ποτό: σε κάνει περισσότερο αυτό που είσαι ήδη. Κανένας δε σε υποχρεώνει να κλείνεις ραντεβού με αγνώστους αντί να μαλώνεις για τα πολιτικά. Οι προτάσεις των “αλγορίθμων” στηρίζονται ως επί το πλείστον στις προτιμήσεις των χρηστών. Με βάση αυτές καταλήγουν επαγωγικά σε γενικεύσεις, τις οποίες κατόπιν εφαρμόζουν παραγωγικά στο μεμονωμένο χρήστη. Σταδιακά εντάσσεσαι σε ομάδες ομοϊδεατών και σχηματίζεις μαζί τους ένα όλο και σφιχτότερο fascio. Οποιαδήποτε στιγμή μπορείς να την κάνεις. Αν δεν το κάνεις, είναι γιατί το fascio ήταν πάντα το απωθημένο σου. Προφανώς εμπλέκονται οικονομικές και πολιτικές σκοπιμότητες, οι οποίες όμως περισσότερο ακολουθούν παρά διαμορφώνουν τα γούστα των χρηστών, όπως φαίνεται από την επικράτηση των “ψεκασμένων” επί της “δημοκρατικής” λογοκρισίας και από την ακόλουθη μεταστροφή των “τεχνοφεουδαρχών” πρώτων και καλύτερων μεταξύ των υπόλοιπων ερπετών. Η τάση των free speach warriors να υπερτονίζουν τις σκοπιμότητες εις βάρος της ατομικής ή μαζικής προδιάθεσης εκφράζει απλά την επιθυμία τους να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.
Τα social media υπήρξαν πράγματι το κύριο μέσο επικράτησης του Τραμπ και της ακροδεξιάς γενικότερα εκφράζοντας αρχικά μια λαϊκή απαίτηση και όχι κατόπιν σχεδίου. Όταν το συνειδητοποίησε ο βαψομαλλιάς, ξέχασε αμέσως τα περί “κινέζου κατασκόπου” με τα οποία ήθελε να κλείσει αρχικά το tiktok και κίνησε γη και ουρανό για να το κρατήσει ανοιχτό. Τώρα είναι οι “δημοκράτες που θέλουν να το κλείσουν!
Με άλλα λόγια τα ΜΜΕ (που ελέγχονται από τους “δημοκράτες”) νικήθηκαν από το διαδίκτυο του λαού. Και όχι μόνο τα ΜΜΕ, αλλά και η επίσημη εκπαίδευση και η haute couture και όλες οι εκφάνσεις των κυρίαρχων ελίτ. Τι άλλο να ζητήσει κανείς?
Ο Μασκ δεν χειραγώγησε τους χρήστες του X με την παραδοσιακή έννοια ούτε άσκησε κάποια εμφανή λογοκρισία. Τους άφησε απλά να επικοινωνήσουν μεταξύ τους γνωρίζοντας εκ των προτέρων το αποτέλεσμα. Και νίκησε.
…Λέγοντας για “κοσμοϊστορικές” αλλαγές, 4-5 “αναλύσεις Ελλήνων ειδικών” περί Trump, Vance etc να ακούσεις συνειδητοποιείς ότι έχεις να κάνεις με εξωπραγματικά ανίδεους και ηλίθιους. Κοινός παρονομαστής τους : ακόμα δεν έχουν συνέλθει από το σοκ που δοκίμασαν (!) με τον ερχoμό του Trump στην εξουσία.
Το ακριβές αντίστοιχο δηλ. με τον Κούλη τον Άδωνι και τ’ άλλα παιδιά, οι οποίοι τρέχουν μήπως και διορθώσουν το εναντίον τους κλίμα στο Λευκό Οίκο. Πληρώνοντας, αυτό, μεγάλα ποσά σε ένα γραφείο τελείως ακατάλληλο για την περίσταση. Μιλάμε για τελευταίας διαλογής γομαρομόσχαρα.
Ειδικά στο θέμα της Ουκρανίας το “σοκ” που επικαλούνται ξεπερνάει τα όρια της ηλιθιότητας and borders on the grotesque. Δεν ξέρω πώς θα διευθετηθεί “τελικά” το ζήτημα, σίγουρα πάντως όχι προς όφελος της Ευρώπης. Και ο τελευταίος που θα ευθύνεται θα είναι ο Τραμπ.
Ως προς το βιβλίο του Ράπτη πρόκειται για το πιο ενδιαφέρον που έχω διαβάσει επί του θέματος – και έχω διαβάσει αρκετά. Είναι έως και σουρεαλιστικό το ότι έχει γραφτεί από Έλληνα, και σε σχετικά ανύποτπη στιγμή – μετράει ήδη 18 χρόνια. Θεωρώ ότι από μια περίληψη είναι δύσκολο να μετρήσει κανείς την αξία του, καθώς μέρος της βρίσκεται στις λεπτομέρειες και γενικώς στη γλώσσα του συγγραφέα. Αν μοιράζεται προβληματισμούς με βιντεοπαιχνίδια της εποχής του …συνειδητοποιώ πόσα χάνω μη ασχολούμενος μαζί τους.
Το Ίντερνετ είναι όντως σαν το αλκοόλ, και κάτι παραπάνω : ο Timothy Leary το είχε χαρακτηρίσει “LSD του 21ου αιώνα”.
Αυτό ασφαλώς και δεν αναιρεί τον καταστροφικό του ρόλο, όπως και του αλκοόλ άλλωστε, και των drugs.
Οι προτάσεις των αλγορίθμων στηρίζονται στις προτιμήσεις των χρηστών, αλλά οι τελευταίες διαμορφώνονται από συγκεκριμένα patterns που κυριαρχούν στην κουλτούρα, τις ειδήσεις και το δημόσιο διάλογο. Το διαδίκτυο σε κάνει περισσότερο αυτό που ήδη είσαι, αλλά αυτό που είσαι είναι ένα από τα χιλιάδες πράγματα που θα μπορούσες να είσαι – ο άνθρωπος μπορεί να “είναι” ο,τιδήποτε, εξαρτάται ποιες πτυχές του θα επιλέξουν να αναδείξουν κάποιοι. Και όπως επαναλάμβανα κουραστικά στον ΗΧΟ, τα social media μας προέκυψαν μετά από δεκαετιών εκπαίδευση μέσω της pop culture και των lifestyle media στην ασχήμια και την ανωμαλία.
Ως προς τους free speech warriors, όντως μετέρχονται το κλασικό τρικ των πολιτικάντηδων, να αντιπαρατάσσουν τα προτερήματά τους στα μειονεκτήματα των άλλων. Στο φινάλε κανένας τους (σίγουρα όχι ο Ηλονμασκόπουλος) δεν κάθεται να ασχοληθεί με / μιλήσει για το ρόλο των social media γενικώς και αορίστως. Αντίθετα, υπεραμύνονται της χρησιμότητάς τους, ως σύγχρονης public square, που σημαίνει, ως χώρου τον οποίο μπορούν οι ίδιοι να λυμαίνονται υπαγορεύοντας “ελεύθερες επιλογές” και “ελεύθερο λόγο”.
Όπως παντού έτσι κι εδώ υπάρχει διαβάθμιση. Ο Μασκάκιας, για να πούμε του στραβού το δίκιο (θέλω να πιστεύω ότι αυτό αφορά στην επιβίωση ανθρώπινων χαρακτηριστικών μέσα του) έχει δημιουργήσει για τον εαυτό του ένα “αντιλογοκριτικό” προφίλ, από την εποχή του κορωνοϊού : χάρη σε δική του παρέμβαση πχ. είχε γίνει εφικτή η κυκλοφορία του μπλοκαρισμένου απ’ το Amazon βιβλίου Unreported Truths (Alex Berenson) to 2020. Συν τις διάφορες δηλώσεις για τη διαχείριση της “πανδημίας”, την παρέμβασή του για τους φορτηγατζήδες κοκ.
Ως προς το βαψομαλλιά, δεν ακούγεται πιθανό να συνειδητοποίησε “τώρα” το ρόλο που τα social media παίζουν (και) στο δικό του κίνημα. Το γνωρίζει από το ξεκίνημα της προεκλογικής του εκστρατείας (2016) την οποία βάσισε επικοινωνιακά εν πολλοίς στο Twitter, όπως και την πρώτη θητεία του.
Σημερα πλέον δεν νομίζω ότι μπορούμε να χρεώνουμε στην ύπαρξη των σόσιαλ μίντια “κοσμοϊστορικές” αλλαγές όπως ο ερχομός του στην εξουσία, καθώς αποτελούν κοινό παρονομαστή και όχι χώρο που τιμά ιδιαίτερα κάποια απ΄ τις δυο παρατάξες. Αυτό που συνέβη ήταν η σταδιακή μεταστροφή μεγάλου μέρους του πληθυσμού (άσχετα αν εκφραζόταν στο Twitter ή στην πλατεία του χωριού του) λόγω υπαρκτών προβλημάτων, τα οποία οι Αμερικανοί δεν είναι ακόμα τόσο μεταλλαγμένοι ώστε να αγνοούν, όπως “εμείς οι Ευρωπαίοι” ας πούμε. Ο ρολος του Musk “όπως πολύ σωστά είπες” ήταν απλώς η παροχή της δυνατότητας στους συντηρητικούς να υπάρχουν διαδκτυακά επί ίσοις όροις με τον αντίπαλο.
Πρόκειται σίγουρα για ένα πολυδιάστατο ζήτημα. Κατά τη γνώμη μου πάντως η άμεση και συγχρόνως εξ αποστάσεως αλληλεπίδραση μεταξύ τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους ακόμα και χωρίς την άνωθεν χειραγώγηση.
Σίγουρα η άμεση και εξ αποστάσεως “επικοινωνία” εκατομμυρίων ανθρώπων είναι από μόνη της πρόβλημα. Όποιος άλλωστε επισκεφτεί το Twitter, όπως κάνω εγώ από καιρού εις καιρόν από μαζοχιστικοφυσιοδιφική διάθεση, βλέπει ότι το πράγμα έχει εξοκείλει τελείως : η “επικοινωνία” αφορά αποκλειστικά σχεδόν θέματα τα οποία, όχι απλώς είναι εκτός βεληνεκούς γνώσεως / αντιλήψεως του μέσου χαχόλου αλλά, το κυριότερο, δε θα έπρεπε καν να τον απασχολούν για να εκφέρει “άποψη” γι’ αυτά : δεν τον απασχολούσαν παλαιότερα, προ social media. Τώρα η φάση είναι …σου χώνουν ένα μικρόφωνο στη μούρη και αρχίζεις να τραγουδάς, με τη σκέψη ότι σ’ ακούει (διαβάζει) “όλος ο κόσμος”, τουτέστιν, ότι συμμετέχεις σε ένα είδος πλανητικής ιστορίας εν τη γενέσει – θυμάμαι να καλλιεργείται αυτό το τελευταίο step by step, από κωλοτυπάκια τηλεδημοσιολόγους των ’00s.
Τα social media είναι ο χώρος όπου τα τελευταίας διαλογής έπεα πτερόεντα “αποκτούν” κύρος γραπτού λόγου ας πούμε.
Ακριβώς. Αν τώρα συνδυάσουμε την διαδικτυακή “ελευθερία του λόγου” με την 24/7 ηλεκτρονική παρακολούθηση, το αποτέλεσμα θα είναι 1984 στη νιοστή. Γιατί αυτό που λείπει ακόμα ώστε να ολοκληρωθεί το “σύστημα” είναι η ανάλογη πολιτική βούληση. Σήμερα σου λέει δημοσίευσε ό,τι θες και αύριο αποφασίζει να χρησιμοποιήσει το scripta manet εναντίον σου. Στα δικτατορικά καθεστώτα τουλάχιστον ξέρεις από πριν τι απαγορεύεται και φυλάγεσαι. Η μετάβαση αντιθέτως από τη δυτική δημοκρατία στο δεσποτισμό – την οποία διανύουμε από πενταετίας τουλάχιστον – θα είναι χαοτική. Ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα. Η λογοκρισία και ο έλεγχος που γνωρίσαμε μέχρι τώρα ήταν της πλάκας. Γιαυτό εξάλλου οδήγησε στο αντίθετο αποτέλεσμα. Οι επόμενοι δεν θα κάνουν τα ίδια λάθη. Πόσο μάλλον οι μεθεπόμενοι.
…Εν ολίγοις, η ελευθερία του λόγου για την οποία δοξάζεται το Ηλονονιντζάκι είναι το δικαίωμα στον “αυτοπροσδιορισμό” / εθελούσιο “παρών” υπό τον παρακολουθητκό φακό του “μέσου”. Μ’ αυτό τον τρόπο, αντί να περνάει απαρατήρητος, ο πολίτης – κρατούμενος του υλοποιημένου σε πλανητική κλίμακα Μπενθαμικού Πανόπτικον, θα “σκανάρεται” ως προς τις ιδέες, αλλά και ως προς τις προθέσεις του. Οι οποίες άπαξ και ανιχνευτούν ως εγκληματικές απ’ τους “αλάνθαστους αλγόριθμους”, θα αρκούν για μια προκαταβολική δίωξη.
Τέτοιου τύπου σκοπιμότητες κρύβονται πίσω απ’ το Scary Smart της Τεχνητής Νοημοσύνης που προωθείται από hi tech scumbags τύπου Mo Gawdat – συγγραφέας βιβλίου μ’ αυτό τον τίτλο & ένας ακόμα από τους great thinkers του καιρού μας (ο Harari είναι Heidegger μπροστά του).
Δεν ξέρω αν η τεχνητή νοημοσύνη θα γίνει κάποτε scary smart, εμείς πάντως ήδη έχουμε γίνει scary dumb!
👌👌👌
Ελπίζω να μην είναι βιαστικό πάντως να πω ότι …ήταν βιαστικές οι υποψίες περί Τραμπάκουλα και μη διευθέτησης του ουκρανικού. Και μόνο η “εξήγηση” στον κουραδοζελένσκι (“θες και καρέκλα στις διαπραγμετεύσεις…δεν είσαι η Ουκρανία…είσαι το 4%”) μου έφτιαξε στοιχειωδώς το κέφι.
Και μόνο το ότι ο Τ είναι ο μόνος από τους διεθνείς παίκτες που αντιπαθεί (“άκουσον άκουσον”) τον κουραδοζελέ, αρκεί για να ανανεώσω κάπως τη συμπάθειά μου.
Εν τω μεταξύ, μιλώντας για τον Ιγνατίου ως εμετικότερη περίπτωση Έλληνα fake δημοσιογράφου, είχα ξεχάσει τη βιομάζα “Παντελής Βαλασόπουλος”, ανταποκριτή του Open από το Βερολίνο (στο 9ο λεπτό του βίντεο)
https://youtu.be/BBiwlb7GN7A?si=N_FwGFg4qrD_-5al
Δύσκολα θα μπορούσα να διαφωνήσω με τον Τραμπ στο συγκεκριμένο σημείο, αφού, αν θυμάσαι, η πρώτη μου φράση όσον αφορά το Ζελένσκι με το ξεκίνημα του πολέμου ήταν “αν είναι πραγματικά έξυπνος, θα συνθηκολογήσει”. Μεταξύ του ηρωισμού και της βλακείας υπάρχει μια όχι και τόσο λεπτή διαχωριστική γραμμή και ο Ζελένσκι την πήδηξε με τα τέσσερα. Δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να τελειώσει ο πόλεμος, γιατί κανένας πόλεμος δεν τελειώνει καλά. Είναι ο μόνος τρόπος.
Αυτό που με απασχολεί εμένα πάντως είναι κυρίως τι συνέπειες θα έχει για μας η όποια λύση του προβλήματος. Το ξέρω, γίνομαι κουραστικός, άσε που το συγκεκριμένο mentality (“με νοιάζει μόνο η πατρίδα μου και ο εαυτός μου”) θυμίζει επικίνδυνα.. Τραμπ😇
Όντως αυτό πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο.
Η “Ελλάδα” του 2025 άλλωστε, πρέπει να είναι η πιο αποτυχημένη version “Ελλάδας” στην ιστορία, από εξωτερική πολιτική τουλάχιστον. Έχουμε καταφέρει να μας μισούν / γράφουν στ’ αρχίδια τους οι πάντες : Αμερικάνοι, Ρώσοι, Ευρωπαίοι και …παραδοσιακά οι Τούρκοι, τους οποίους, παρεμπιπτόντως, προσκυνάμε όσο ποτέ άλλοτε.
Αυτά παθαίνεις όταν κοιμάσαι στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
https://www.youtube.com/watch?v=anALWMR860s