Ακόμα και όταν προσομοιώνει τους τρόπους της λόγιας, η κινηματογραφική μουσική δεν μπορεί ποτέ να είναι περιπετειώδης όσο εκείνη. Η έμπνευση φορά αναγκαστικά χαλινάρι, αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος αποπροσανατολισμού από τα δρώμενα. Η μουσική βασίζεται σε χαρακτηριστικά μοτίβα, παραλλαγές και παράπλευρα θέματα, στο πλαίσιο πάντα μιας κόσμιας υποχωρητικότητας.
Παρ’ όλα αυτά, είναι η δική της δύναμη που δίνει τον τόνο της συγκίνησης, προσφέροντας στην ταινία ρυθμό και αληθοφάνεια, ενισχύοντας το νόημα, συγκροτώντας σε ενιαίο πλαίσιο στοιχεία που αλλιώς θα φαίνονταν ξεκρέμαστα. Η καταλυτικότητα του ρόλου της φαίνεται με ένα απλό παράδειγμα: μια ξέφρενη κούρσα αυτοκινήτων αποκτά σασπένς με υπόκρουση Μπεργκ ή Στραβίνσκι. Η ίδια σκηνή μπορεί να δοθεί «αποστασιοποιημένα» στο πλαίσιο ενός ντοκιμαντέρ, υπό τους ήχους μουσικής νοσταλγικής και ανάλαφρης. Η ίδια πάλι γίνεται «ξεκαρδιστική», με υπόκρουση cartoon music.
Μιλώντας για cartoons, μια από τις πρώτες απόπειρες συγχρονισμού μουσικής – εικόνας ήταν για το film ‘Felix the Cat’ [1927] με συνθέτη τον Paul Hindemith. Η επιρροή των κινουμένων σχεδίων στον Χολιγουντιανό κινηματογράφο των ’40s και των ‘50s [με αιχμή του δόρατος την Disney] θα είναι σ’ αυτό τον τομέα καταλυτική: ασφυκτική παρουσία μουσικής που παρακολουθεί μετρονομικά τη δράση, φτάνοντας συχνά σε γκροτέσκο αποτέλεσμα. Οι όποιες εξαιρέσεις δεν μειώνουν την κυριαρχία της τάσης, που επανέρχεται άλλωστε ολοκληρωτικά από τα ‘80s και εντεύθεν, μετά από ένα σοφιστικέ διάλειμμα 20 περίπου χρόνων.
Κάπου εκεί βέβαια, στην αρχή των ‘80s, η κινούμενη εικόνα θα ξεκινήσει ένα καινούργιο κεφάλαιο της παρασιτικής καριέρας της σε βάρος της μουσικής. Μπαίνουμε στην εποχή του MTV και της βιομηχανίας του βίντεο…