Ένα από τα πιο χρήσιμα επικοινωνιακά σλόγκαν είναι εκείνο της εικόνας που …ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Σούπερ βολικό για μια κουλτούρα που μετατρέπει τα πάντα σε “εκμαυλιστικό” θέαμα, στο πλαίσιο του οποίου ο λόγος δεν έχει θέση, πέρα από σκόρπιες φράσεις που καλλιεργούν συναισθηματική ένταση. Το infotainment έχει μελετήσει το μάθημά του από το Χόλιγουντ. Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ έχει πει ότι, οι πιο αξιομνημόνευτες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου είναι: δυνατές εικόνες χωρίς λόγο, με τη συνοδεία δυνατής μουσικής *. Σε μια παρωδία του δικού του παραδείγματος [ας θυμηθούμε κάποιες σκηνές του 2001], όλο και μεγαλύτερο μέρος των σημερινών ταινιών καλύπτεται από σκηνές δράσης, υπό τους ήχους σαρωτικής μουσικής, ενώ ο “λόγος” των πρωταγωνιστών περιορίζεται σε έξυπνες ατάκες – ο τρόπος τους να παραμένουν cool υπό αντίξοες συνθήκες…
Η «μαγεία της εικόνας», σε ότι κι αν αφορά, κινηματογράφο, τηλεόραση, ντοκιμαντέρ, δελτία ειδήσεων, είναι μη αντιμετωπίσιμη. Γιατί εκμεταλλεύεται, διαστρεβλώνοντας, το σύνολο των εκδηλώσεων της ζωής, με “πανουργία” και “αγνωμοσύνη”.
Και πριν απ’ όλα εκμεταλλεύεται τη μουσική. Η οποία δεν είναι ακριβώς φίλη της, παρά τα όσα μηρυκάζουν οι γκουρού των multimedia.
Πρόδρομοι αυτών των τελευταίων είναι το θέατρο [συνθέτες από τον Πέρσελ μέχρι τον Μπετόβεν μεγαλούργησαν (και) στη σκηνική μουσική] η όπερα, το …τσίρκο και βέβαια ο κινηματογράφος.
Όχι τυχαία, στα πρώτα χρόνια του βωβού σινεμά, η μουσική υπάρχει …απλώς για να υπάρχει, με τη μορφή αυτοσχεδιαστικής συνοδείας από κάποιο πιανίστα. Η αξίωση για σύμπλευσή της με τα τεκταινόμενα στην οθόνη βρίσκεται στο minimum. Ζητούμενο είναι κυρίως η διασκέδαση της αμηχανίας που θα δημιουργούσε ή κίνηση των άηχων εικόνων… Κάπως έτσι ξεκινάει, στη σύγχρονη εποχή, η περιπέτεια της μουσικής ως υπόκρουσης.

* Ο Κιούμπρικ υπήρξε δεινός γνώστης της μουσικής σε όλο της το φάσμα, με γούστα που κυμαίνονταν από τον Purcell και τον Mozart μέχρι τον Ligeti, τους Floyd και τους Minιstry. Η άποψή του για τον ρόλο της μουσικής στην οθόνη, εξηγεί την προτίμησή του για τους κλασικούς συνθέτες. Έφτασε στο σημείο να …πουλήσει τον “Οσκαρικό” Alex North, και το original score που εκείνος είχε συνθέσει για το 2001, αντικαθιστώντας το με εκείνα που ξέρουμε. O Alex North δεν αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί, πριν τη βραδιά της πρεμιέρας!