Μέσα από τη λατρεία του στιγμιαίου και του εφήμερου, η όποια ανθρώπινη δραστηριότητα γίνεται ακύρωση στην πράξη, των εννοιών της διάρκειας, της οικονομίας και της προνοητικότητας. Η ίδια λατρεία κρύβεται πίσω από την έκλειψη της “μεγάλης” τέχνης. Πέρα από την εξάντληση της ζήτησης γι’ αυτήν [απ’ το κοινό, αλλά και απ’ τους ισχυρούς που την χρησιμοποίησαν  ως προβολή ισχύος] το ίδιο το “μεγαλόπνοο” καλλιτεχνικό όραμα, απομυθοποιημένο μέσα στον καταιονισμό της πληροφορίας, γίνεται άπιαστο όνειρο. Η ιδεολογία του εφήμερου, με σύνθημα το “ζήσε τη στιγμή” είναι ταυτόχρονα sine qua non συνθήκη λειτουργίας της αγοράς: μόνιμη ανανέωση του ενδιαφέροντος του καταναλωτικού κοινού με προϊόντα που είναι πάντα “τελείως διαφορετικά”, ενώ στην ουσία είναι τα ίδια.
Τι σημαίνει αυτό; Ίσως ότι, ως προς τα περί οικονομικής βάσης και εποικοδομήματος, ο “Marx της αστικής τάξης” [Max Weber] είχε άδικο και ο αυθεντικός Marx είχε δίκιο.
Απτό παράδειγμα των παραπάνω, η σύγχρονη μουσική παραγωγή, προσανατολισμένη σ’ ένα “εκ των ενόντων”, αυτοσχεδιαστικό πνεύμα. Η κάθετη άνοδος της jazz, που στην ουσία γίνεται οικουμενική world music, μουσική ενός πλανητικού έθνους, με τους κατά τόπους μουσικούς να εμπλουτίζουν το μενού με “έθνικ” καρυκεύματα, γιορτάζει καθημερινά το θρίαμβο του εφήμερου, ταυτόχρονα με την πριμοδότηση, δίκην “αντίπαλου δέους” του τραγουδιού /λαϊκού χιτ σε βάρος κάθε άλλης φόρμας. Η μουσική χάνοντας τη φιλοφοξία της γίνεται υπόκρουση – συνοδός της οποίας δραστηριοτήτας, a priori εκλαμβανόμενης ως “σπουδαιότερής” της.
Αν η λογική του soundtrack υπήρξε εξ αρχής ο δούρειος ίππος, είναι μέχρι και σήμερα αιχμή του δόρατος σ’ αυτή τη διαδικασία εργαλειοποίησης, απόσπασης της μουσικής από το πλαίσιο μιας “ένσκοπης δραστηριότητας χωρίς σκοπό”, εντός του οποίου και μόνο νοείται ως καλλιτεχνική δημιουργία.