«Η άνοδος του Μελανσόν, ήταν μια πάρα πολύ θετική έκπληξη» πληροφορεί η κυρία Πυργιώτη το διψασμένο για έγκυρη πολιτική ανάλυση κοινό της. «Και κρίμα που, παρά λίγο, δεν πέρασε στο δεύτερο γύρο, θα είχαμε ένα τελείως διαφορετικό σκηνικό. Θα είχαμε δηλαδή μια δύναμη η οποία δεν θα ήτανε …[ανεπαίσθητη παύση] μπαμπούλας. Γιατί η Λεπέν είναι μπαμπούλας. Να είμαστε σοβαροί. Κανένας σοβαρός άνθρωπος από το κέντρο έως την αριστερά δεν θα ψήφιζε, ακόμα και αν αυτό σήμαινε πολλά πράγματα [;!sic] ένα ακροδεξιό κόμμα, όσες μεταλλάξεις και αν αυτό υποστεί. Όσο για τη δήλωση πολλών οπαδών του Μελανσόν ότι θα ψηφίσουν Λεπέν, αυτή είναι μια τυφλή αντίδραση, δεν είναι πολιτική θέση».
«Ήταν πολύ δυνατό το σύνθημα του κυρίου Μελανσόν : ούτε μια ψήφος στη Λεπέν» παίρνει το λόγο ο «καλός συνάδελφος» κύριος …Κλαυδιανός. «Θα ήθελα όμως να εκφράσω μια διαφωνία ως προς το κατά πόσο ο Μακρόν έχει αποκτήσει ένα ευρωπαϊκό προφίλ. Νομίζω ότι, αντίθετα, στους λόγους της ήττας του [;! sic] στο εσωτερικό της χώρας, περιλαμβάνεται το ότι οι Γάλλοι του χρεώνουν ότι δεν έχει καταφέρει να επιβάλλει άλλου είδους πολιτικές στη Γερμανία» .
Τα παραπάνω, σημειωτέον, ακούγονται για ένα πολιτικό που πρωτοήρθε στην εξουσία ως ανδρείκελο της Παγκοσμιοποίησης, με συνθήματα όπως «δεν υπάρχει αυτό που λένε ‘Γαλλικός Πολιτισμός’», που δήλωνε έμπλεος στοργής για τους «μετανάστες» κτλ. κτλ. Και ο οποίος σιγά σιγά άρχισε να ανακρούει πρύμναν, αισθανόμενος την ανάσα της Λεπέν στο σβέρκο.
Οι διαφωνίες των «δημοσιογράφων» για τα επουσιώδη, καλλιεργούν το [σαθρό] έδαφος μιας συμφωνίας στα βασικά, τα οποία πρέπει άμεσα να περάσουν στον «πολίτη» : όποιος τολμά να διαφωνεί μαζί μας, δεν είναι σοβαρός. Δεν θα μπορούσε έτσι κι αλλιώς να είναι, όταν αυτοί που υποστηρίζει είναι …πολιτικοί μπαμπούλες.
Ο μονόλογος υποκαθιστά τον διάλογο διά της μετατροπής του αντίπαλου σε …Χίτλερ και της «εύλογης» αποκοπής του απ’ το ακροατήριο. Η αυταρχική συμπεριφορά καθαγιάζεται στρεφόμενη προς ένα αυταρχικό δικτάτορα του οποίου είσαι πλέον, όχι συνομιλητής αλλά …τιμωρός.
«Είναι ντροπή για το ελληνικό κοινοβούλιο κάποιοι να αρνούνται να ακούσουν τον λόγο του προέδρου μιας χώρας που δέχεται επίθεση». Με τα παραπάνω ο λόγια πολιτικάντης της ΝΔ Μαρκόπουλος [βλ. post ZELENSKY AND FRIENDS] επιχειρούσε να μας μεταφέρει ένα κλίμα …φίμωσης και λογοκρισίας που υφίστατο ο Ουκρανός ήρωας. Αυτό τη στιγμή που «κοτζάμ» ελληνικό κοινοβούλιο είχε μετατραπεί σε θεατρική σκηνή για τον μονόλογό του.
Παρεμπιπτόντως, μιλώντας για Χίτλερ …οι εποχές αλλάζουν, όπως και η βαρύτητα των περιστάσεων, και τα κυβικά των πρωταγωνιστών. Αυτή που διατηρείται ως σταθερή αξία είναι η αθλιότητα :
Με τον Β’ΠΠ να πλησιάζει στο τέλος, το Βερολίνο να μετατρέπεται σε ερείπια, και την «μετακίνηση από το Ανατολικό στο Δυτικό μέτωπο να γίνεται με λεωφορείο» [δηκτικό χιούμορ Γερμανού αξιωματικού] ο «Πατέρας της Νίκης» έκανε ό,τι μπορούσε για να περάσει τη γραμμή : ο «Φύρερ» δεν έπρεπε επ’ ουδενί λόγω, να συλληφθεί ζωντανός. Η ευγλωτία του [δεν ήταν το μόνο που θαύμαζε σ’ αυτόν ο Τσόρτσιλ*] μπορούσε, όπως έλεγε, να αποτελέσει πρόβλημα στο πλαίσιο μιας μελλοντικής δίκης. Αναρωτιέται βέβαια κανείς …τί είδους πρόβλημα θα ήταν αυτό. Γιατί το να αναπτερωθεί το ηθικό ενός λαού όχι απλώς ηττημένου αλλά εξαθλιωμένου, ήταν λογικά αδύνατο. Ίσως λοιπόν το πρόβλημα να αφορούσε στην πιθανότητα να ακουστούν πράγματα τα οποία θα φωτογράφιζαν τον «Πατέρα της Νίκης» ως συν-υπαίτιο για το θάνατο 75.000.000 ανθρώπων – χώρια τη μετατροπή της πατρίδας του από κοσμοκράτειρα σε β’ διαλογής δύναμη.

* Βλ. το βιβλίο του, Great Contemporaries, 1937