Στα φληναφήματα  περί του “ΟΧΙ”, που …δεν είπε ο Μεταξάς αλλά ο …λαός, θα μπορούσε να αντιτείνει ένα παιδί της πρώτης δημοτικού, ότι το “ΟΧΙ” του Μεταξά πιστοποιείται εκ των πραγμάτων: ο πόλεμος, αν και αναμενόμενος, ξέσπασε λίγες ώρες μετά την επίσκεψη του πρέσβη. Επίσης, είναι γνωστό ότι παρά, την ιδεολογική συγγένεια με τις χώρες του Άξονα, ο ΙΜ παρέμεινε σταθερά με το μέρος των Άγγλων. Όχι μόνο γιατί ο πάτρωνάς του, Γεώργιος Β’ ήταν δικός τους άνθρωπος. Αλλά και γιατί, με την διορατικότητα που τον διέκρινε, προέβλεπε ήττα του Άξονα.
Στις μέρες μας βλέπει κανείς την ιστορία του Β’ΠΠ να ξαναγράφεται ως απόηχος της αριστερής ρητορικής της περιόδου. Βλέπει κανείς το γεγονός της ύπαρξης δυο αντιπάλων στρατοπέδων σχεδόν να …αποσιωπείται, και τη στάμπα του “ιμπεριαλιστή φασίστα” να πηγαίνει συλλήβδην σε Γερμανοϊταλούς και Αγγλοαμερικάνους…
Χαρακτηριστική ήταν, και είναι, η περιφρόνηση των μαρξιστών-λενινιστών προς τις αδιαφώτιστες από το Κόμμα μάζες. Εξ αιτίας της, και με την χαρακτηριστική άνεση που έχουν να φτύνουν εκεί που έτρωγαν, κάθε φορά που ο ηγέτης παίρνει μια “σωστή” απόφαση …θυμούνται τον λαό. Όταν πχ. ο Μεταξάς λέει το “ΟΧΙ”, δεν είναι ο ίδιος, αλλά ο …λαός που το λέει. Για κάθε αρνητική απόφαση, ουσιαστικά δηλ, σχεδόν για …όλες, υπεύθυνοι είναι οι ηγέτες και οι ελίτ που τους υποστηρίζουν. Οι μάζες σύρονται στη μία μετά την άλλη, κόντρα στα ταξικό τους συμφέρον…
Σήμα-κατατεθέν μιας τέτοιου τύπου ανάλυσης είναι η διαπλοκή ωμού ρεαλισμού και wishful thinking. Αποτέλεσμά της ένα σαθρό, λαβυρινθώδες οικοδόμημα, χτισμένο με ετερόκλητα υλικά, εντός του οποίου, ένας άνθρωπος με στοιχειώδη λογική αισθάνεται χαμένος. Παράδειγμα τέτοιου wishful thinking, εκφερόμενου υπό τύπον  …ρεαλιστικής διαπίστωσης, είναι το περί “λαών που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν”.
Η αφήγηση των θεωρητικών του Κόμματος είναι, σήμερα όπως πάντα, κομματο-κεντρική: “Λαός” γι΄αυτούς, είναι το 5-10% που αντιπροσωπεύουν σταθερά οι ίδιοι. Πίσω από αυτό βρίσκεται, ξανά, η περιφρόνησή τους για τις αδιαμόρφωτες απ’ τους ίδιους μάζες. Δεν διανοούνται, ας πούμε ότι μπορούσε ο κόσμος να αγαπάει τον Μεταξά και το “λαομίσητο” καθεστώς του. Και όμως, ιδού η μαρτυρία του Μ. Θεοδωράκη [προσέξτε τις εκφράσεις της κας Ακρίτα]

Τα περί του “ΟΧΙ” φληναφήματα, πέρα απ’ το θράσος και την ανοησία που αποκαλύπτουν, χρησιμεύουν και ως τακτική αντιπερισπασμού. Κάποιοι θεωρούν, ίσως, ότι έτσι λησμονείται η επίσημη στάση του ΚΚΕ, που περιέγραφε το αλβανικό έπος σαν ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
“Αντεπιχείρημα” σ’ αυτό είναι η πρώτη επιστολή του φυλακισμένου τότε Νίκου Ζαχαριάδη, δημοσιευμένη στις 2/11/40…

«Προς το λαό της Ελλάδας
Ο φασισμός του Μουσσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δόσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Επαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Ολοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

Όμως, η επίσημη γραμμή του “τιμημένου”, ήταν αντίθετη σ’ αυτήν, κάνοντας ειρωνικά λόγο για σοσιαλπατριωτισμό του Ζ. [ο οποίος, άλλωστε φρόντισε να ανασκευάσει]

Της επιστολής επακολουθεί, στις 7/12, ανακοίνωση της Παλαιάς Κεντρικής Επιτροπής [Πλουμπίδης-Σιάντος] που μιλάει για ιπεριαλιστικό πόλεμο, στον οποίο, με εντολές των Άγγλων, σύρεται η Ελλάδα από την βασιλομεταξική σπείρα, καθώς και για τη μόνη σωτηρία, που είναι [κατά σειράν]: η ανατροπή του Μεταξά, η δημιουργία από το λαό …Μετώπου Εθνικής Σωτηρίας-Ειρήνης, η απαίτηση γενικής πολιτικής αμνηστίας, η ανάδειξη Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας – Ειρήνης και η διακήρυξη πως κάθε είδους διαφορά με τους γειτονικούς λαούς μπορεί να λυθεί αδελφικά και ειρηνικά…
Τα ανωτέρω διατυπώνονται εν καιρώ πολέμου…

Τρεις μήνες αργότερα, ο Ριζοσπάτης [18/3/41] κάνει έκκληση:
“Η κεντρική επιτροπή καλεί τους φαντάρους, τους ναύτες και τους αεροπόρους μας να πάρουν στα χέρια τους τις διοικήσεις των μονάδων τους, …εκλέγοντας προσωρινές επιτροπές, που να αντιπροσωπεύουν όλους όσους, από το στρατιώτη έως τον στρατηγό, συμφωνούν σ΄αυτό το πρόγραμμα δράσης. Να προτείνουν ειρήνη στους απέναντι, και να απαιτήσουν παραίτηση της κυβέρνησης, σχηματισμό προσωρινής αντιπολεμικής αντιδικτατορικής κυβέρνησης Μετώπου εθνικής σωτηρίας – ειρήνης, σταμάτημα του πολέμου, ακύρωση των πολιτικών και στρατιωτικών συμφωνιών που κλείστηκαν με τους Εγγλέζους και προσανατολισμό της χώρας προς τη Σοβιετική Ένωση”
[ο αριθμός των ερωτηματικών/θαυμαστικών που ακολουθούν, αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη…]

Σημειωτέον ότι, τω καιρώ εκείνω, η περί ης ο λόγος Σοβιετική Ένωση, βρίσκεται σε συμφωνία με το Γ’ Ράιχ, έχοντας μοιραστεί την Πολωνία μαζί του.
Και το σημαντικότερο: το σημερινό ΚΚΕ, στην αναδρομική του αποτίμηση, αξιολογεί ως ορθές τις παραπάνω θέσεις.