Ως προς τον κύριο Βαρβιτσιώτη : θα στοιχημάτιζα ότι τον εκτιμώ λιγότερο / αντιπαθώ ακόμα περισσότερο απ’ όσους συμμετέχουν στο διαδικτυακό λιντσάρισμά του, μη έχοντας κάτι άλλο να κάνουν στη ζωή τους. Όχι βεβαίως για τη φράση που ξεστόμισε μετά το τραγικό συμβάν σε μια στιγμή αμηχανίας.
Ξεχνώντας τον παραιτημένο πρώην υπουργό, και γενικά μιλώντας : στην εποχή του virtue signaling, η απομάκρυνση κάποιου από κυβερνητικό πόστο γίνεται απαιτητή …δια βοής και πραγματοποιείται με συνοπτικές διαδικασίες, ανεξαρτήτως αξίας / ικανοτήτων / έργου. Αρκεί γι’ αυτό μια ηλίθια λεκτική αστοχία. Ο χαρακτηρισμός για τη συνθήκη στην οποία βρισκόμαστε είναι : “στο μη περαιτέρω”. Κατά την άποψή μου πάντα.
Στη θέση του ΜΒ θα μπορούσε να είναι ένας καθόλα άξιος άνθρωπος. Η μοίρα του θα ήταν ακριβώς η ίδια.
Το …ξέσπασμα του κυρίου Λιάγκα, κάτω, για την ίδια υπόθεση, πέρα απ’ την εικόνα αγλωσσίας / τρικυμίας εν κρανίω που φιλοτεχνεί, ήταν σαφώς πολύ απρεπέστερο.
Ουδείς από τους Ραν-Ταν-Πλαν του διαδικτύου στράφηκε εναντίον του παρουσιαστή. Ο οποίος όπως διαπίστωσα, είναι και ταμπεραμεντόζος, με …παράδοση στα “ξεσπάσματα” και τα “ξεσπαθώματα”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Κάτι έχει πάθει ο κόσμος μετά το 2020. Κάθε φορά που κοιτάω το βίντεο με τους υπαλλήλους του πλοίου που σπρώχνουν στη θάλασσα τον καθυστερημένο (και με τις δύο έννοιες απότι κατάλαβα) επιβάτη, δεν μπορώ να μη βάλω στο τέλος τα γέλια. Η συμπεριφορά τους δεν βγάζει κανένα νόημα. Μπορεί κι εμείς να έχουμε κατά κάποιο τρόπο επηρεαστεί και να μην το έχουμε καταλάβει. Γιατί το κόλπο είναι ότι δεν το καταλαβαίνεις. Θα το χαρακτήριζα ως μια γενικευμένη τάση αυτοκτονίας των δυτικών κοινωνιών με τους πλέον ευφάνταστους τρόπους. Και σχέδιο να είναι δεν έχει σημασία, γιατί το συμμερίζονται όλοι. Για τον παραιτημένο και τους φίλους του πάντως δεν θα έλεγα ότι στενοχωριέμαι. Όσες αδικίες και να κάνουν στην παρούσα κυβέρνηση, ποτέ δεν πρόκειται να ισοφαρίσουν τις δικές της.
Καλά μιλάμε ότι σήμερα το πρωί σκεφτόμουν ακριβώς ότι το φαινόμενο που αντιμετωπίζουμε, σε όλες τις εκφάνσεις του, δεν μπορεί να περιγραφεί παρά σαν ήπια μορφή οικουμενικής αυτοκτονίας – μετατροπής των πληθυσμών σε ανθρώπινα lemmings. Το σκηνικό του δημοσίου διαλογου όπως διαμορφώνεται από τα social media θυμίζει προχειροστημένα θεατρικά σκετς σε ψυχιατρείο, επί σκοπώ “αυτοέκφρασης” των patients.
Ως προς τον Βαρβιτσιώτη himself, μου ήταν πάντα απο τους αντιπαθέστερους σ’ αυτή την κυβέρνηση. Κλασικός φλώρος – λούμπεν με λεφτά, που σου απευθύνεται από θέση ισχύος ενώ δεν είναι άξιος να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών σου. Κατά την άποψή μου, η ατάκα για την οποία έπεσαν όλοι να τον φάνε, δεν φωτογραφίζει τίποτα άλλο από τη μηδαμινότητά του ανδρός. Το όποιο ηθικό έλλειμμα είναι αποτέλεσμα της “πνευματικής συγκρότησής” του.
Εν τέλει η αποκλειστική στελέχωση των κατά τόπους κυβερνήσεων από “Βαρβιτσιώτηδες”, μόνο περίεργη δεν είναι. Μόνο τέτοιοι θα αναλάμβαναν πειθήνια την αποστολή που εκτελούν αυτοί εδώ: της καταστροφής των υποτιθέμενων πατρίδων τους. Μου είναι αδύνατο να φανταστώ ακόμα και ένα Ανδρέα Παπανδρέου, πχ. τον οποίο αντιπαθούσα, να δέχεται να παίξει ένα τέτοιο ρόλο. Αν μη τίποτα άλλο λόγω φιλοδοξίας / ενδιαφέροντος για την υστεροφημία του.
Αυτοί εδώ είναι κλασικά μαλάκια του “ζήσε τη στιγμή” όπως και οι ψηφοφόροι τους.
Εντωμεταξύ χτες αντιμετώπισα πρόβλημα οθόνης του γαμημένου κομπιούτερ μου – fortunately, μολις επιλύθηκε.
Με το κλίμα που επικρατεί, θα ήταν αδύνατο να εμφανιστεί κάτι σε Ανδρέα Παπανδρέου in the first place. Θα προτιμούσε πιθανότατα να μετενσαρκωθεί ως γάτα or something. Και μόνο που μια τέτοια κυβέρνηση παίζει χωρίς αντίπαλο, μιλάει από μόνο του. Παρεμπιπτόντως ο Kasselakis μου θυμίζει φοβερά τον Smith από το Μatrix. Εντάξει Κριός είναι κι εκείνος, αλλά μια τέτοια ομοιότητα δεν παύει να είναι κομμάτι δυσοίωνη.
Έχεις δίκιο! Και ως προς το δυσοίωνη εννοείται. Υπάρχει κάτι αυνήθιστα αφύσικο για τα ελληνικά δεδομένα σ’ αυτό το τυπάκι. Πράγμα το οποίο με κάνει να εναποθέτω τις “ελπίδες μου” [να το πω να μην το πω …θα το πω] στην κυρία Αχτσιόγλου.
Τουλάχιστον αυτή φαίνεται λιγάκι προσγειωμένη. Αν και δεν ξέρω πια τι αξία έχει μια τέτοια ικανότητα όταν έχεις να κάνεις με κοπάδια τρελών.
Ετωμεταξύ το “συμβάν” με τον κομπιούτερ συνέβη τη στιγμή ακριβώς που άρχισα να επεξεργάζομαι ένα κείμενο για την απάτη [κατά την άποψή μου] της 9/11. Σύμπτωση την οποία, συνδυάζοντάς τη με μια σειρά άλλων των τελευταίων ημερών είδα σαν ένα αρκετά περίεργο “sign from God”. Εμποδίζω τη φαντασία μου να αρχίσει να φτιάχνει σενάρια γύρω από αδιανόητες πιθανότητες – πτυχές της “σχέσης μας” με τα κομπιούτερ. Είμαι εν πάση περιπτώσει πεπεισμένος ότι τα συγκεκριμένα μηχανήματα ρίχτηκαν στην αγορά με σκοπό τη μετατροπή μας σε κανονικά μαλάκια, ότι αυτός έχει σε μεγάλο βαθμό επιτευχθεί, και ότι οι αληθινοί μάγκες της υποθέσεως είναι οι digital illiterates.
Παρόλ’ αυτά θα “ξαναεπανέλθω” στην 9/11 – απλώς χαλαρά, με προοπτική ποσταρίσματος μέσα στο Σ-Κ.
Κι εμένα μου έχει τύχει κάτι παρόμοιο και μάλιστα στο δικό σου site, όταν έγραψα ένα “περίεργο” σχόλιο για τα Τέμπη που απλώς εξαφανίστηκε στον κυβερνοχώρο χωρίς ποτέ να δημοσιευθεί. Το θεώρησα ξεκάθαρο σημάδι ότι κάποια πράγματα δεν επιτρέπεται να λέγονται δημόσια και ότι καλό θα ήταν σιγά σιγά να την κάνω.. από παντού.