Για κάποιους από μας, η πρόταξη της (“ακρο”-) δεξιάς ως νούμερο ένα φόβητρου για τις κοινωνίες της Δύσης, αποτελεί αντικείμενο απορίας, συνοδευόμενης από οργή – τουλάχιστον. Αυτό, δεδομένου του αριθμού των αληθινών προβλημάτων που μαστίζουν τον πολιτισμένο κόσμο, καθιστώντας το μέλλον του, ως πολιτισμένου ή και ως …κόσμου γενικά, αβέβαιο και δυσοίωνο.
Το δίπολο απορία / οργή επιτείνεται αν αναλογιστεί κανείς τον “λόγο” για τον οποίο οι πατριωτικές & εθνικιστικές ιδεολογίες είναι στο στόχαστρο της παγκοσμιοποιητικής προαπαγάνδας, δεκαετίες τώρα, και το κύριο “επιχείρημα” εναντίον τους : πρόκειται φυσικά για τη διαρκή εμπόλεμη κατάσταση την οποία (“αποκλειστικά αυτές”) παράγουν. Δεν έχει νόημα να σχολιάσει κανείς το ανωτέρω “επιχείρημα” όταν υπάρχει η απάντηση του Παναγιώτη Κονδύλη στη σελίδα 122 του μνημειώδους ‘Από τον 20 στον 21ο Αιώνα’ :
Η εναλλακτική λύση δεν είναι οπωσδήποτε “παγκόσμια κοινωνία ή εθνικό κράτος” όπως φοβούνται οι υποστηρικτές του τελευταίου, ταυτίζοντάς την με την απεμπόληση του έθνους και τούτη εδώ με ένα άχρωμο κοσμοπολιτισμό, ή όπως υποθέτουν οι οπαδοί της πρώτης, θεωρώντας εσφαλμένα κάθε πλήγμα εναντίον του εθνικού κράτους ως προάγγελο της αιώνιας ειρήνης. Όμως το εθνικό κράτος δεν αποτελεί το μόνο δυνατό οριοθετημένο και κυρίαρχο πολιτικό υποκείμενο, και καμμιά στατιστική δεν έχει μέχρι τώρα δείξει ότι οι πόλεμοι μεταξύ εθνικών κρατών υπήρξαν συχνότεροι ή αγριότεροι από άλλους. Ακόμα και η αντικατάσταση όλων των πολιτικών υποκειμένων με το πολιτικό υποκείμενο “παγκόσμια κοινωνία” θα συνεπαγόταν υποχρεωτικά την κατάργηση των πολέμων μονάχα αν η ιστορία είχε γνωρίσει ως τώρα αποκλειστικά πολέμους μεταξύ εθνικά ή φυλετικά διαφορετικών πολιτικών υποκειμένων και όχι εμφυλίους πολέμους. Το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί η παγκόσμια κοινωνία είναι η μετατροπή όλων των πολέμων σε εμφύλιους.
Πέραν αυτού βεβαίως, έχουμε εδώ το εξής οξύμωρο, σύμφωνα πάντα με την κοσμοθεωρία των globalists : οι ευρωπαϊκοί λαοί να ψηφίζουν (“ακρο”)-δεξιά κόμματα για τον τερματισμό ενός πολέμου, τη συνέχιση του οποίου (σε πείσμα του πόσο αιματηρός, καταστροφικός και επικίνδυνος είναι) υποστηρίζουν οι …σοσαλίζοντες νομείς της εξουσίας ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού.
Το ότι αντ’ αυτού οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι εισπράττουν τελικά ανίερες συμμαχίες με τους πολεμοκάπηλους, είναι το κερασάκι σε ένα γλυκό ήδη εκπληκτικά δυσάρεστο.
ΥΓ. Η πρώτη εντύπωση είναι συχνά και η βαθύτερη. Η κυρία Μελόνι είναι τελικά αυτό που μου είχε φανεί εξ αρχής – και στη συνέχεια είχα αναθεωρήσει : πολιτικάντισσα β’ διαλογής, και ανάξιο εμπιστοσύνης άτομο.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
https://www.iefimerida.gr/kosmos/giati-o-ebraios-diasimos-kynigos-ton-nazi-serz-klarsfelnt-leei-oti-tha-psifisei-lepen
Καλή περίπτωση. Με τoν συγκεκριμένο τα αριστερά ξέκωλα δεν μπορούν να ακολουθήσουν τη συνήθη τακτική (“φασίστας”, “literally Hitler” etc) οπότε το πάνε δια της πλαγίας, “τρομερά λυπηρά αυτά που λέει”, “θύμα παραπληροφόρησης” κλπ.
Και ο mr. next to Wiesenthal βεβαίως, αν τα αριστερά κόμματα υποστήριζαν την “ισραηλινή πολιτική” στη Γάζα, τσιμουδιά δε θα’βγαζε. Είναι αυτό που λέγαμε τις προάλλες: το πρώτο για το οποίο ενδιαφέρεται καθένας είναι η προώθηση της ατζέντας που θεωρεί προτεραιότητα (για τους περισσότερους αυτή “έτσ’ απλά” είναι το συμφέρον τους). Το τελευταίο που ενδιαφέρει είναι η αλήθεια.
Ο μόνος λόγος για τον οποίο θα χαιρόμουνα σε περίπτωση μαζικής επικράτησης της ακροδεξιάς (με ή χωρίς εισαγωγικά) στην Ευρώπη, θα ήταν αν αυτό αποτελούσε αφορμή για τους υπόλοιπους να λογικευτούν. Αλλά δεν πρόκειται να βάλουν μυαλό no matter what. Οπότε κι εγώ δεν χαίρομαι.
Κάτι είναι όμως αυτοί που “δεν λένε να λογικευτούν” να περάσουν για λίγο στο περιθώριο. Υπό την έννοια κάποιου είδους απομάκρυνσης του άμεσου τουλάχιστον κινδύνου απ’ το ουκρανικό, τέτοια πράγματα. Γιατί είναι δεδομένο ότι με δεξιό ρεύμα στην Ευρώπη και Τραμπ στην Αμερική η συγκεκριμένη εξέλιξη είναι δρομολογημένη. Δεν ψάχνει κανείς ιδανικές λύσεις (τώρα μάλιστα…) εδώ είμαστε με την πλάτη στον τοίχο και ψάχνουμε μια στιγμή κάπως να αναπνεύσουμε.
Αυτός είναι όμως και ο λόγος που δεν πιστεύω ότι θα γίνουν κανονικές εκλογές στην Αμερική. Έτσι και κάποιοι βεβαιωθούν περί επανόδου DT όλο και “κάτι” θα ρίξουν στην κυκλοφορία, νέο ιό, riots “George Floyd” style, πόλεμο (εμφύλιο ή …παγκόσμιο), whatever.
Ποιος ξέρει. Όχι ότι θα με παραξένευε αν αντί απαγκίστρωσης από το ουκρανικό μας φόρτωναν επιπλέον και το μεσανατολικό.
Καλά εννοείται ότι είμαστε στο έλεος των συγκεκριμένων (όχι ακριβώς) ανθρώπων – και δεν εννοώ κανέναν από τους διεκδικούντες “χρίσμα” οπουδήποτε.
Απλώς ελπίζω ότι στην παρούσα φάση, όχι πλήρους ακόμα μετατροπής του πληθυσμού σε πλανκγτόν, η “λαϊκή εντολή” είναι στις παραμέτρους που τα όντα εννοούν να παίρνουν υπ΄όψη. Όχι ότι θα κρατήσει πολύ αυτό, και πρέπει κάποιος να είναι παθολογικά αισιόδοξος για να ελπίζει σε συλλογικές αφυπνίσεις.
Μια περιήγηση στο Twitter, στο όργιο ανώμαλης βλακείας που εκτυλίσσεται εκεί, αρκεί για να …ψαλιδίσει τα φτερά κάθε ελπίδας.
Η “χώρα” εν τω μεταξύ βρίσκεται σε ακήρυχτο διαγωνισμό παράνοιας με τον εαυτό της, σπάζοντας το ένα (δικό της) ρεκόρ μετά το άλλο. Αυτό με τη θαλαμηγό, τα εμπρηστικά πυροτεχνήματα και τη σύλληψη του πληρώματος ενώ οι εκ Καζακστάν τουρίστες βρίσκονται ήδη ελεύθεροι και ωραίοι εκτός συνόρων το διάβασες υποθέτω.
Μόνο τίτλους για να πω την αλήθεια. Μετά την εκλογή Μπεγλέρη έχω ψιλοβαρεθεί την εμμονή του Μητσοτάκη με το φαίνεσθαι.
Μόλις έριξα μια ματιά στο ιστορικό της υπόθεσης (κάποιες δυσάρεστες εξελίξεις τελευταία έχουν αποσπάσει την προσοχή μου από την επικαιρότητα) καθώς και στο λήμμα “Καζακστάν” που ήταν για μένα terra incognita. Παρεμπιπτόντως το θέμα πάει προς εξαφάνιση. Κλασικός Μητσοτάκης.
Και το άσχετο “πρόβλημα” εντωμεταξύ, αλλά σκέφτομαι μήπως ως “επαγγελματίας” των ήχων έχεις καμιά ωραία ιδέα. Έχω παρατηρήσει από χρόνια ότι δεν υπάρχει τρόπος να περιγράψει κανείς ηχητικές ποιότητες παρά μόνο με μεταφορές από άλλες αισθήσεις. Βαθύ χαμηλό, υψίφωνος, απαλός ήχος, γλυκιά μουσική κλπ κλπ, για να μην αναφέρουμε την ιταλική τεχνική ορολογία της κλασικής. Δεν υπάρχει λεξιλόγιο που να προσιδιάζει αποκλειστικά στην αίσθηση της ακοής (ούτε της όσφρησης παρεμπιπτόντως, για την οποία σχεδόν απουσιάζουν και οι μεταφορικές εκφράσεις). Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται για γλωσσική αυθαιρεσία ή σύμπτωση. Προφανώς ή γλώσσα προσκρούει στα όρια της πραγματικότητας.
Τώρα “θίγεις” ένα ζήτημα που …ως “επαγγελματία των ήχων” με απασχολεί από εφηβικής ηλικίας. Και έναν απ’ τους λόγους για τους οποίους κράταγα πάντα μικρό καλάθι ως προς την εκφραστική επάρκεια της γλώσσας : Πώς μπορείς να περιγράψεις (όντως να περιγράψεις, όχι να χαρακτηρίσεις) ένα ήχο. Ακόμα περισσότερο, μια μυρωδιά, μια γεύση, και πάνω απ’ όλα, ένα συναίσθημα. Αυτό προκαλούσε συνήθως ειρωνικά σχόλια ως απλοϊκή παρατήρηση, καθότι … “τα όρια του μυαλού είναι τα όρια της γλώσσας”. Το δικό μου κλισέ, η “αποστομωτική μου απάντηση” ήταν : ΟΚ περίγραψέ μου τη μυρωδιά ενός τριαντάφυλλου.
Ειδικά η όσφρηση και η ακοή ανθίστανται πεισματικά στον εννοιολογικό τους τεμαχισμό. Μπορείς να παραθέσεις ένα συγκεκριμένο αντικείμενο (μυρωδιά μούχλας, ήχος βιολιού κλπ) ή να κατασκευάσεις μια λέξη με παρόμοια χαρακτηριστικά (πχ μπουμπουνητό) αλλά μέχρι εκεί. Πιθανότατα δεν είναι σύμπτωση που τίποτα δεν ανασύρει με τόση δύναμη και αμεσότητα ξεχασμένες αναμνήσεις όσο οι οσμές και η μουσική.
Γενικά με τη γλώσσα είχα σχέση περιφρόνησης απο μικρός – μια χαρά τα κατάφερνα μ’ αυτήν, αλλά προτιμούσα τις άναρθρες κραυγές – και τις προτιμώ ακόμα. Εξ ου και είχα αρχίσει από 12-13 χρόνων να γεμίζω τετράδια με υπερλεξιστικά κείμενα, λέξεις που για τους υπόλοιπους δεν σήμαιναν τίποτα αλλά για μένα ήταν ένα ευκρινές μονοπάτι ανάμεσα σε φωνήματα του Μίκυ Μάους και αυτοαναφορικές νοηματικές συμπυκνώσεις. Αναλύοντάς τες ανακάλυπτα συχνά ποιων προτάσεων συμπτήξεις αποτελούσαν. Ήταν σαν να δίνεις χρησμούς στον εαυτό σου. Περί Λαπαθιώτη κλπ. δεν είχα ιδέα ακόμα.
Καλή φάση. Στα πλαίσια των περιορισμών της πάντως η γλώσσα έχει εκπληκτικές δυνατότητες. Κρίμα που σήμερα χρησιμοποιείται κυρίως για τη χειραγώγηση των μαζών.
…Και πέραν της χειραγώγησης, το θέμα είναι ποιοι άνθρωποι (αυτο-)λανσάρονται σαν “ποιητές” – story tellers – “φωνή του κόσμου” σήμερα.
Ταυτόχρονα με την κουβέντα που έχουμε ασχολούμαι (για λόγους που δεν έχουν σημασία) με το Αγγελάκειο έπος “Σιγά Μην Κλάψω, Σιγά Μη Φοβηθώ”, να πούμε.
Μην το συζητάμε. Αν υπάρχει μια ικανότητα που δεσπόζει στην ιεραρχία των “κοινωνικών δεξιοτήτων” αυτή δεν είναι άλλη από την ικανότητα να πλασάρεις τον εαυτό σου. Την οποία παρεμπιπτόντως κατέχω σε βαθμό που πλησιάζει το απόλυτο μηδέν.
H συγκεκριμένη ικανότητα είναι όντως το άλφα και το ωμέγα. Και από ανθρώπους με πλούσια εσωτερική ζωή, συνήθως απουσιάζει. Ο λόγος για τον οποίο διάφοροι καλλιτέχνες διακρίθηκαν εις την αλλοδαπήν αφορά σε μια λέξη : μάνατζερ. Κάτι που ουδέποτε υπήρξε στο Ellada, με την εξαίρεση ευτράπελων τύπου Ψινάκη (Ρουβάς) και Μουρατίδη (Μαζωνάκης). Α, και Μαστοράκη στα ’60s.
Είναι δεδομένο ότι η πλειονότητα των “νεανικών μας ινδαλμάτων” χωρίς τη διαμεσολάβηση κάποιου δαιμόνιου ατζέντη θα έμεναν γνωστοί στα όρια της γειτονιάς τους.
Τα περί μάνατζερ και της εδώ απουσίας του (όχι μόνο στο χώρο της μουσικής, αλλά και του βιβλίου) τα σκεφτόμουνα κατά σύμπτωση προχτές κάποια στιγμή που οδηγούσα στο κέντρο. Needless to say, I couldn’t agree more.