Κατά τρόπο ενδιαφέροντα, άσχετα αν δεν προκαλούν έκπληξη, οι (λίγοι σχετικά) ‘Ελληνες αναλυτές που ασχολούνται σοβαρά με την υπόθεση Λεπέν, φροντίζουν πριν απ’ όλα να διαχωρίσουν τη θέση τους από την “ακροδεξιά” πολιτικό, με τις ιδέες της οποίας κατά κανόνα διαφωνούν …”αλλά άλλο αυτό, και άλλο η πολιτικοποίηση της δικαιοσύνης…”.
Άλλος κοινός τόπος των τοποθετήσεων είναι οι αναφορές σε ομοειδείς περιπτώσεις (από τον παραλίγο δολοφονηθέντα – αριστερό, by the way – Φίτσο της Σλοβακίας και τον Γκεοργκέσκου της Ρουμανίας, μέχρι τον ίδιο τον Τραμπ, επίσης διωχθέντα με ένδικα και …ένοπλα μέσα).
Υπάρχει φυσικά και μια περίπτωση για την οποία τηρείται αιδήμων σιωπή : το, κανονικότατο, κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που συντελέσθηκε στην Ελλάδα, με το βάπτισμα του πρώην “ακροδεξιού μορφώματος” σε “εγκληματική οργάνωση” και την οδήγηση των ηγετικών στελεχών του στη φυλακή. Φαίνεται ότι ακόμα και αναλυτές διακρινόμενοι για την ευθυκρισία τους, αισθάνονται την ανάγκη να αποδείξουν κάτι στους ντενεκέδες του “δημοκρατικού τόξου”. Τους οποίους απ’ την άλλη δεν παραλείπουν να απαξιώνουν σαν μέλη …ενός ουσιαστικά και μόνο κόμματος.
Το άλλο για το οποίο τηρείται αιδήμων σιωπή, είναι η στρεψοδικία που δίνει τον τόνο των πολιτικών εξελίξεων : η Μαρίν Λεπέν και οι όμοιοί της βάλλονται με σκοπό την αποβολή από το πολιτικό σύστημα, έχοντας κληρονομήσει κατ’ αρχή τη ρετσινιά του “ακροδεξιού” – συνώνυμου του φασίστα. Αυτό, ενώ κατ’ αρχήν εργάζονται για ειρήνευση στο ουκρανικό και εξομάλυνση των σχέσεων με τη Ρωσία, απορρίπτοντας την πολεμοχαρή λογική των πολιτικών τους αντιπάλων. Η στρεψοδικία φυσικά έγκειται στο ότι …είναι, ακριβώς, η πολεμοχαρής λογική που συνάδει με φασίζουσες ιδεολογίες, για τις οποίες ο πόλεμος αποτελεί κατά κανόνα Πράξη Δημιουργίας : Στο ( …μεταπολεμικό, κατ’ αρχήν) πλαίσιο του φασισμού και του ναζισμού, ήταν η “εξαγνιστική εμπειρία του μετώπου” που έφερε τους ανθρώπους κοντά, ανεξαρτήτως τάξεων, σε μια πρωτόγνωρη εμπειρία στρατιωτικού τύπου συντροφικότητας και κινητοποίησης, με την πολιτική ασκούμενη καθ’ όλη τη διάρκεια των ‘30s με όρους “καλέσματος στα όπλα”.
Απο εκεί πηγάζουν εκ των ων ουκ άνευ στοιχεία του πολιτικού σκηνικού της περιόδου, οι στολές, η ρητορική δαιμονοποίησης του αντπάλου, οι πολεμοχαρείς ιαχές, η λατρεία στο πρόσωπο του μεσσιανικού ηγέτη…
Η απουσία έστω και υποψίας τέτοιου ηγέτη σήμερα στις τάξεις των ευρωπαϊκών ελίτ (κλισέ των αναλυτών των mainstream media αποτελεί το περί “πολιτικών νάνων”) δεν είναι το μόνο που περιπλέκει τα πράγματα…
Θα επανέλθουμε σύντομα.