Διά να μη λησμονώμεθα: σε μια χώρα που ορίζει τον τουρισμό ως την βαρειά βιομηχανία της, ο τομέας της εστίασης δεν μπορεί παρά να είναι ο Νο 1 [άντε Νο 2, ή 3] “εργοδότης”. Δεν κάθομαι καν να ψάξω τα στοιχεία, βασίζομαι στο εύλογο της υποθέσεως.
Εξ αυτού τώρα …εύλογα προκύπτει ότι η στοχοποίηση του κλάδου απ’ το power bloc “κυβέρνηση – ειδικοί”, αποτελεί, στην καλύτερη περίπτωση, ένδειξη ανικανότητας και εγκληματικής αδιαφορίας για την οικονομία της χώρας. Στην χειρότερη, που είναι και η πιθανότερη, ένδειξη συμμετοχής σε σχέδιο για την μετατροπή της [μαζί με άλλες] σε failed state, εν όψει …you know what – αρχίζει από “π-” και τελειώνει σε “-ποίηση”.
Φαντάζεται κανείς χωρίς προσπάθεια, κατόπιν ή και εν μέσω “πανδημίας”, μεγαλοεπενδυτές να καταφθάνουν / διευθετούν με διαδικασίες fast track τα του κλάδου, ενώ οι μαγαζάτορες επανασυστήνονται στην αγορά εργασίας ως σερβιτόροι.
Τα λέγαμε και με το “προσφυγικό” : κάποια στιγμή οι “ψυχουλιάρηδες”, οι νομπελίστες της ανθρωπιάς, θα ήταν εκείνοι που πρώτοι θα έπαιρναν τα όπλα.
Έτσι κι εδώ : οι πιο πειθήνιοι, οι πέρα-βρέχει-ηλίθιοι του “φοράμε μάσκα” και του “μένουμε σπίτι”, όταν αντιληφθούν τι απάτη έχει παιχτεί στις πλάτες τους, θα τρέχουν και δεν θα προλαβαίνουν…
Το ερώτημα βέβαια μένει αναπάντητο:
Εμείς τι φταίμε…