Ο δημοσιογράφος είναι ο Anderson Cooper, από τα brand names του CNN, προπύργιου της Δημοκρατικής προπαγάνδας.
“Αυτό” με το οποίο συζητά είναι το δεύτερο ισχυρότερο πρόσωπο, και η ισχυρότερη γυναίκα στον πλανήτη.
(Visited 78 times, 1 visits today)
OANNES
To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Πάντως με το debate μεταξύ Trump-Biden αλλά και την “απόφαση” να παραμείνει η Φον Ντερ Λαϊεν στα ηνία του Ευρωκοινοβουλίου έχει ενδιαφέρον να δούμε τι μέλλει γενέσθαι στο μικρό Ελλαδικό χωριό. 1 μήνα τώρα ασχολούνται τα κανάλια με τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ λες και όλος ο κόσμος είναι αυτοί οι δύο και θα κριθεί το σύμπαν!!
Πράγματι. Ποτέ η Ελλάδα δεν έχει υπάρξει τέτοιο βλαχοχώρι όσο στην εποχή των παγκοσμιοποιημένων μίντια. Σημειωτέον ότι “εσωστρέφεια” (βλ. κινήσεις αμφισβήτησης του Κούλερμαν) υπάρχει και στις τάξεις των ΝΟΥΔΟΥλων, απλώς για ευνόητους λόγους δεν δίνεται εδώ “επικοινωνιακή” έμφαση.
Έρχεται κάποια στιγμή πάντως που ένας αντικειμενικός παρατηρητής αισθάνεται την ανάγκη να ρωτήσει “μα τι ακριβώς φοβούνται όλοι αυτοί από τον Τραμπ?” Γιατί τώρα δεν είναι όπως την πρώτη φορά που τον ήξεραν μόνο στα λόγια. Τώρα τον έχουν δει και στην πράξη. Και καλά εμένα πχ που με απογοήτευσε γιατί κατά τη γνώμη μου αποδείχθηκε all talk and no walk. Εκείνους όμως δεν θάπρεπε κάτι τέτοιο να τους καθησυχάζει? Τον έχουν κατηγορήσει κατά καιρούς για τα πιο απίθανα και άσχετα μεταξύ τους πράγματα χωρίς ποτέ να έχουν ξεκαθαρίσει τι απόλα τελικά τους ενοχλεί. Στην Ευρώπη για παράδειγμα “η απειλή της ακροδεξιάς” αφορά ως επί το πλείστον το γελοίο πολιτικό προσωπικό και τα εξωνημένα τους media. Έχω μιλήσει με παραδοσιακούς και μη αριστερούς για το ζήτημα και δεν έχω δει κανένα μέχρι τώρα να χάνει τον ύπνο του. Στην Αμερική αντιθέτως υπάρχει πολύς κόσμος που τον χάνει πραγματικά. Η διαφορά κατά τη γνώμη μου οφείλεται στο γεγονός ότι, σε αντίθεση με την Ευρώπη, όπου ο δεσποτισμός αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της πολιτιστικής της κληρονομιάς, οι Πολιτείες ιδρύθηκαν εξαρχής ως δημοκρατία. Η ευρωπαϊκή νοσταλγία για το ancien regime ποτέ δεν απέκτησε ρίζες στην Αμερική. Αυτό που φοβούνται πραγματικά είναι ότι ο Τραμπ – ή μάλλον η σημαντική λαϊκή του απήχηση – απειλεί τρόπον τινά το νόημα της Αμερικής. Το ελληνικό αντίστοιχο θα ήταν μια τουρκόφιλη κυβέρνηση, κι ας ήταν κατά τάλλα η καλύτερη κυβέρνηση του κόσμου.
Εν πρώτοις δεν είναι “αυτοί” (μόνο) που φοβούνται τον Trump, αλλά “εκείνοι” (κυρίως) που τους κατευθύνουν. Αναφέρω ενδεικτικά ότι ο …Alexander Soros με τ’ όνομα, με το που ανέλαβε τα ηνία του ευαγούς ιδρύματος ανακοίνωσε, ακολουθώντας την εξωστρεφή τακτική του father Soros, ότι σκόπευε να διοχετεύσει unlimited χρηματικά ποσά για την αποσόβηση της επανόδου του DT στην εξουσία.
Τίποτα από αυτά για τα οποία τον κατηγορούν δεν έχει σχέση με το πραγματικό τους πρόβλημα, μια προς μια οι κατηγορίες είναι για τα πανηγύρια και το ξέρουν.
Η ολική επαναφορά Trump απειλεί κατ’ αρχήν, όπως και στην Ευρώπη, το άθλιο πολιτικό προσωπικό της Ουάσινγκτον (the Swamp), η πλειονότητα του οποίου, Ρεπουμπλικανών συμπεριλαμβανομένων, συνωμότησε εναντίον του – ξέρουν ότι σε περίπτωση νίκης του το Νοέμβριο …it’s payback time.
Η πολιτική του Trump είναι εναντίον των γνωστών γελοιοτήτων που υποστηρίζει ο μισός περίπου πληθυσμός της Δύσης : ο άνθρωπος καταφέρεται εναντίον του πολέμου, της κλιματικής χυδαιότητας, της συμμορίας του WHO και των παρακλαδιών της, της παράνοιας των transgenders και των εγχειρίσεων αλλαγής φύλου στα 14, των open borders, stuff like that. Ακόμα και αν ήταν all talk and no walk όπως λες, που δεν νομίζω ότι είναι (έξω απ’ το χορό εύκολα υποτιμάμε τις δυσκολίες που συνεπάγεται ένα κόλπο σαν το δικό του *) και μόνο η πρόταξη των συγκεκριμένων στόχων προκαλεί σοκ και δέος στους μεταλλαγμένους της απέναντι όχθης. Αυτό που πράγματι απειλεί ο Trump είναι το οικουμενικής εμβέλειας κόνσεπτ που μπορεί να συνοψισθεί σε μια …κομψή εξίσωση : “common sense = literally Hitler”.
* το σχέδιο ήταν, υποθέτω, έχοντας ανοίξει διαδρόμους στο δικό του κόμμα – όχι ό,τι πιο εύκολο κατ’ αρχήν – να προχωρήσει σε σοβαρές υλοποιήσεις τη δεύτερη τετραετία, νικώντας το 2020.
Ο Τραμπ επομένως γιαυτούς αποτελεί συμβολικό κυρίως πρόβλημα. Και τα συμβολικά προβλήματα χρειάζονται συμβολικές αντίστοιχα λύσεις – enter Biden. Ένα πραγματικό πρόσωπο θα έκανε άραγε καλύτερα τη δουλειά? Όχι. Αυτό που χρειάζονται είναι μια δημοκρατική έκδοση του Μεγάλου Αδερφού, μια εικονική παρουσία που θα συμβολίζει την αντίθεση σε αυτό που πιστεύουν ότι αντιπροσωπεύει ο Τραμπ. Οι οπαδοί του Τραμπ εν ολίγοις βλέπουν σε αυτόν ένα πραγματικό πρόσωπο. Οι Δημοκρατικοί στον Μπάιντεν ένα σύμβολο και τίποτα παραπάνω. Το κατά πόσον είναι συγχρόνως ένα functional human being είναι δευτερεύουσας σημασίας.
Διάβασα το δεύτερο σχόλιο αφού είχα τελειώσει την απάντηση στο πρώτο. Το περί συμβολικής φύσεως του “προβλήματος Trump” και ως εκ τούτου της “λύσης Biden” είναι ιδιοφυές εύρημα.
Αλλά δεν νομίζω ότι περιγράφει με ακρίβεια την κατάσταση. Οι Αμερικανοί, δεδομένα, πέρναγαν καλύτερα επί Trump, εκτός πια κι αν έχω πέσει ο ίδιος θύμα τεράστιας παραπληροφόρης (αλλά παραπληροφόρησης …ποιού; ακόμα και τα διάφορα CNN παραδέχονται ότι η οικονομία είναι το ισχυρό χαρτί του). Επίσης βασικό μέλημα του Trump είναι να (επαν-)εμφυσήσει αγάπη και υπερηφάνεια για τη χώρα του, κόντρα στην υστερία απομυθοποίησης των πάντων απ’ την απέναντι πλευρά, με το “συστημικό ρατσισμό” της χώρας και όλο το υπόλοιπο ρεπερτόριο των Social Justice Warriors. Εδώ τα πράγματα γίνονται λίγο περίπλοκα για μας, καθότι απόψεις σαν αυτές των SJW υποστηρίζουμε κι εμείς μια ζωή. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.
Για μένα δεν τίθεται θέμα επιλογής, όταν απέναντί μου έχω απ’ τη μια ένα κόσμο γνωστό στις ατέλειές του (σε πολλές περιπτώσεις ασφαλώς και δεν μιλάμε για …απλές ατέλειες) κι απ’ την άλλη τους ψαράνθρωπους και τους βατραχάνθρωπους του Ίνσμουθ.
Βασικά εκεί σκόπευα να καταλήξω εξ αρχής αναπτύσσοντας το προηγούμενο σκεπτικό – ατελές εννοείται και αφηρημένο σχετικά, φωτίζει όμως την κατάσταση από μια οπτική που σπανίως διατυπώνεται ρητά. Κατά τάλλα συμφωνώ εννοείται με όλες τις ανωτέρω παρατηρήσεις, με κάποιες επιφυλάξεις για το ζήτημα της οικονομίας που χρειάζομαι αρκετό χώρο και χρόνο για να εκθέσω επαρκώς. Το πρόβλημα πάντως της διαχρονικότητας των αγώνων για τα κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα που αναφέρεις προς το τέλος, δεν έχει κατά τη γνώμη μου τίποτα το περίπλοκο. Μια συγκεκριμένη κοινωνική στάση έχει συγκεκριμένο νόημα μέσα σε συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο. Σε διαφορετικό κοινωνικό πλαίσιο – και σήμερα είναι πολύ διαφορετικό – έχει αντιστοίχως διαφορετική σημασία. Τουτέστιν αν κάποιος αναποδογυρίσει το στρώμα πάνω στο οποίο κοιμάσαι, δεν έχει νόημα να γυρίσεις κι εσύ ανάποδα μαζί του. Αν θες να μείνεις σταθερός, θα πρέπει αναγκαστικά ναλλάξεις πλευρά.
Δεν θέλουν τον Trump γιατί όπως αποδείχθηκε και στην πρώτη του θητεία, είναι εντελώς απρόβλεπτος άρα μη ελεγχόμενος από τα Mass Media , τα οποία ήθελαν την Hilary Clinton , η οποία ήταν η θηλυκή εκδοχή του Biden με τα προβλήματα υγείας που η ίδια έχει!! Ας μην ξεχνάμε τι προσπάθησε να κάνει ο Trump, να επαναπατρίσει όλες τις σημαντικές τεχνολογικά γραμμές παραγωγής από την Ασία στην Αμερική, καθώς αντιλήφθηκε ότι αυτές οι χώρες προοδεύουν οικονομικά εις βάρος της Δύσης καθώς όχι μόνο δεν πληρώνουν “πράσινους” φόρους αλλά πολλές φορές όπως έχει αποδειχθεί δεν τηρούν ούτε μέτρα ασφαλείας των εργαζομένων με αποτέλεσμα να είναι ανταγωνιστικά τα προϊόντα τους! Εκεί είναι που οι πολυεθνικές εταιρείες των μίσησαν καθώς διαπίστωσαν ότι θα έχαναν εκατομμύρια δολάρια όχι μόνο από την μεταφορά των εργοστασίων τους στις ΗΠΑ αλλά και γιατί πλέον θα ήταν υποχρεωμένες να δίνουν σημασία σε εργασιακά και περιβαλλοντικά ζητήματα στην πράξη