Κατ’ αρχήν : το σκεπτικό των ανωτέρω συνανθρώπων μας (δε χρησιμοποιώ τη λέξη ειρωνικά, αλλά με οδύνη) δείχνει να συνοψίζεται στα εξής : “από τη στιγμή που οι τουρίστες υποστηρίζουν τη γενοκτονία που η Ισραηλινή κυβέρνηση ασκεί, είναι συνένοχοί της. Οφείλουν επομένως να αντιμετωπίζονται όχι σαν τουρίστες αλλά ως γενοκτόνοι”.
Όμως, με βάση αυτό ακριβώς το σκεπτικό (δε χρειάζεται να πούμε ότι δεν το υιοθετούμε) και με δεδομένο το ότι η συντριπτική πλειονότητα των αμάχων της Γάζας υποστηρίζουν τον “απελευθερωτικό αγώνα” της Χαμάς, μη παύοντας να τραγουδούν την εξαφάνιση του Ισραήλ, δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται σαν απλοί άμαχοι, αλλά σαν τρομοκράτες προς εξάλειψη.
Από την άλλη, έχεις την απάθεια με την οποία η “κυβέρνηση” παρακολουθεί την εμετική αναγέννηση του αντισημιτισμού στην Ελλάδα * συνδυασμένη με μια αποκλίνουσα συμπεριφορά προς το μοναδικό (υπολογίσιμο) σύμμαχό μας ** στην περιοχή, απέναντι σε μια επίβουλη κρατική οντότητα, την τουρκική, η βαρβαρότης της οποίας επιβραβεύεται αδιαλείπτως από Ευρωπαίους και Αμερικανούς “εταίρους”.
Αυτό είναι που σε κάνει τελικά να δεις με άλλο μάτι το συνωμοσιολογικό όργιο με εισαγγελική βούλα εναντίον μας, τη διεθνώς ενορχηστρωμένη δυσφήμιση της Ελλάδας σαν χώρας παραδομένης στο έλεος μαφιόζων.
Η φυσιολογική αντίδραση απέναντι σ’ αυτό, η δική μου εν πάσει περιπτώσει μέχρι σήμερα, ήταν “ΟΚ, έτσι είναι όπως τα λένε οι Ευρωπαίοι φίλοι μας. Αλλά εκείνοι που τα λένε είναι – δεδομένα – τρισχειρότεροι… Και αυτή που έχουν στο μάτι δεν είναι η κυβέρνηση, αλλά η χώρα μου”.
Πλέον αρχίζω να σκέφτομαι : μήπως έχει έρθει η στιγμή να αποσυνδέσουμε τη χώρα απ΄ την υποτιθέμενη ηγεσία της; Και να υπομείνουμε ένα “εθνικό διασυρμό”, αν μόνο έτσι μπορούμε να ξεφορτωθούμε τη χειρότερη κυβέρνηση, όχι της μεταπολιτευτικής περιόδου, αλλά εκείνης που ξεκινά το 1830 με το “πρωτόκολλο του Λονδίνου”; Γιατί κάτι μου λέει ότι εδώ δεν ολοκληρώνεται ο κύκλος της μεταπολίτευσης, όπως διατείνονται διάφοροι, αλλά ο κύκλος της Ελλάδας ως ελεύθερου κράτους.
* Το φαινόμενο του …pushback Εβραίων τουριστών δείχνει (κατά τον stcigar) να αποτελεί μια ακόμα “ελληνική αποκλειστικότητα”
** …όχι γιατί μας αγαπάει, ούτε γιατί έχει υπογράψει συμβόλαιο αιώνιας αφοσίωσης. Αλλά γιατί αυτό υπαγορεύουν τα συμφέροντα του, αναφερόμενα όχι σε μια στιγμιαία φάση, αλλά σε μια, ως φαίνεται, μακρόχρονη περίοδο. Για την ακρίβεια, το Ισραήλ δείχνει να έχει ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη την Ελλάδα απ’ ότι το έχει αυτή, εξ ου η υπομονή που επιδεικνύει με μια απερίγραπτη εξωτερική πολιτική όπως η “δική μας”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Προτού ανακαλύψουν πάντως (εξ ανάγκης) τον ελληνικό παράδεισο, δημοφιλέστερος και με διαφορά τουριστικός προορισμός των Ισραηλινών υπήρξε η Τουρκία. Γενικότερα οι σχέσεις του Ισραήλ με την Τουρκία μέχρι το 2010 – οπότε άρχισαν σταδιακά να ψυχραίνονται από Τουρκία μεριά – ήταν περίπου μέλι γάλα. Δεν τους χωρίζει κανένα “προαιώνιο μίσος”, όπως χωρίζει καληώρα εμάς με τους τους Τούρκους. Ακόμα και την γενοκτονία των Αρμενίων είχε αρνηθεί το Ισραήλ παλιότερα προκειμένου να μην τα χαλάσει με τους Οθωμανούς. Και τώρα όμως δεν έχω ακούσει την παραμικρή απειλή από επίσημα ισραηλινά χείλη εναντίον της Τουρκίας. Δεν θα μπορούσα να ισχυριστώ και το αντίστροφο, παρόλο που κατά πάσα πιθανότητα επρόκειτο απλά για “διαπραγματευτική τεχνική” του Ερτογάν. Με το που πήρε υπό τον έλεγχό του τη Συρία, τα έκανε όλα γαργάρα.
Με αφορμή εντωμεταξύ την ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας, να τονίσουμε την προνομιακή σχέση του Ισραήλ με το Αζερμπαϊτζάν που με τη σειρά του αποτελεί βασικό δορυφόρο της Τουρκίας. Η σχέση εν ολίγοις του Ισραήλ με την Τουρκία έχει πολύ μεγαλύτερη περιπλοκότητα και βάθος από την επιφανειακή και σχετικά πρόσφατη σχέση του Ισραήλ με την Ελλάδα.