Για όσους αναρωτιούνται προς τι η “ενός λεπτού σιγή” από τους κλόουν της Βουλής, και ο εν γένει ντόρος, γελοία δυσανάλογος με το θέμα όλα αυτά τα χρόνια, η απάντηση βρίσκεται στο στιγμιότυπο με την κυρία Βούλτεψη : ασχέτως του τι ήταν στην πραγματικότητα η “θυσία” του Παύλου Φύσσα, αυτό για το οποίο υπήρξε χρήσιμη ήταν το σχέδιο διαμόρφωσης ενός πολιτικού σκηνικού κομμάτων χωρίς ιδιότητες, με επουσιώδεις διαφορές και κοινό παρονομαστή : τυφλή υπακοή στα διευθυντήρια. Των κομμάτων με άλλα λόγια του “δημοκρατικού τόξου”, τα οποία στο πρόσωπο του αδικοχαμένου έβρισκαν το σύμβολο μιας “ενότητας” – συναίνεσης στην καταστροφή της χώρας. Στο χτίσιμο της συναίνεσης και του σκηνικού που προέκυψε, ο ρόλος του ΠΦ ήταν αυτός της κόρης του Πρωτομάστορα.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δεν ξέρω κατά πόσον στην παρούσα φάση το νούμερο ένα ζήτημα της Ευρώπης (και ακόμα περισσότερο της Αμερικής) είναι η μετανάστευση. Κανένα πρόβλημα δεν είχαν με τους μετανάστες όσο υπήρχε συνεχής ανάπτυξη και λεφτά για όλους. Η Χρυσή Αυγή ανέβηκε όταν η Ελλάδα χρεωκόπησε, το γερμανικό της αντίστοιχο με την ενεργειακή κρίση που ακολούθησε το Ουκρανικό, στην Αγγλία παρομοίως ο Φάραντζ μετά το Brexit που έδωσε τη χαριστική βολή στην οικονομία κοκ. Είναι σαν τις επιχειρήσεις που δεν πάνε καλά και αρχίζουν τις απολύσεις. Σήμερα τους μετανάστες, αύριο άλλους. Καμία επιχείρηση δεν σώθηκε βέβαια με απολύσεις. Το “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” που ξέθαψαν αίφνης από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, είναι απλά ένα σύνθημα. Λεφτά θέλουν οι άνθρωποι. Και λεφτά δεν υπάρχουν.
Με το μεταναστευτικό πάντως ως cultural issue ασχολούνται πολλοί και διάφοροι από δεκαετίες. Και τώρα ακόμα στο μεγαλύτερο ποσοστό αυτό επικαλούνται, δηλ. την πανσπερμία των φυλών και τις βαβελικού τύπου κοινωνίες που προοιωνίζεται.
Προσωπικά μιλώντας είμαι συντηρητικός εκ φύσεως, που σημαίνει θέλω τις λιγότερες δυνατές αλλαγές – τα συνθήματα που συνεπαίρνουν τον κόσμο με κοσμοϊστορικές αλλαγές “εδώ και τώρα” μου προξενούν φρίκη από τότε που θυμάμαι τον κόσμο.
Από κει και πέρα, ασφαλώς και όταν τα οικονομικά πηγαίνουν στραβά, οι δωρεάν παροχές σε ανεξέλεγκτους “μετανάστες” αποτελούν πρόκληση για το “νοικοκυραίο που δεν βρίσκει ψωμί για τα παιδιά του”, άσε το θέμα με την αγορά εργασίας, όπου η αντικατάσταση από “μετανάστες” θα μπορούσε να θεωρηθεί το προστάδιο της αντικατάστασης (και των ιδίων βεβαίως) απ’ τα ρομπότ.
Με τη μετανάστευση, όπως είπες, δεν υπήρχε μείζον πρόβλημα όσο καιρό υπήρχε ανάπτυξη. Ίσως όμως ο λόγος / ένας ακόμα λόγος για τον οποίο δεν υπήρχε πρόβλημα, ήταν ότι δεν υπήρχαν οι σημερινοί ρυθμοί της μετανάστευσης. Τα ρεύματα αυξάνονται με την επιδείνωση της οικονομίας, καθώς αυτή – υποθέτω – αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο.
Δεν μπορεί να υπάρχει παγκόσμιο οικονομικό πρόβλημα, εκτός κι αν προκύψει πλανητική καταστροφή. Κάποιος χάνει, γιατί κάποιος κερδίζει και το αντίστροφο. Μέχρι πρόσφατα κερδισμένος ήταν ο δυτικός κόσμος. Τώρα χάνει. Μια εκδήλωση της χασούρας αυτής είναι και η μετανάστευση, όχι όμως και η αιτία του προβλήματος. Κατά τις δεκαετίες 1990-2010 η Ευρώπη άνοιξε διάπλατα την πόρτα στους μετανάστες γιατί βρισκόταν στο ζενίθ της οικονομικής της ανάπτυξης και χρειαζόταν δουλικά. Τώρα δεν έχει να πληρώσει ούτε το νοίκι.
Μεγάλος ντόρος ωστόσο με το μεταναστευτικό έχει ξεκινήσει ήδη από τα late ’90s. Μιλάω για βιβλία – best sellers τα οποία έχω ο ίδιος.
Εννοώ ότι ισχύει αυτό που λες, αλλά δεν καλύπτει το σύνολο της ιστορίας. Το “τοπίο” συμπληρώνεται από την ακαταπόνητη δραστηριότητα οργανισμών όπως η γνωστή του Σόρος και άλλες, πολλές και διάφορες. Η “ιδεολογία” των open borders είναι alive and kicking και τα ερπετοειδή που είναι πίσω της δεν καταθέτουν τα όπλα έτσι εύκολα.
Αν θέλουν πάντως να επιβιώσουν, θα πρέπει σύντομα ναλλάξουν τροπάρι. Το πιθανότερο είναι ότι στο άμεσο μέλλον θα μεταφέρουν τις “επιχειρήσεις” των στο χώρο της “πατριωτικής”, “χριστιανικής”, “λευκής” κλπ δεξιάς. Αν δεν έχουν ήδη αρχίσει τη μετακόμιση.
Ως προς τη μετακόμιση, νομίζω ότι ήδη γίνεται προσπάθεια να ισχύσει στο Αμέρικα. Και ο λόγος είναι ότι το παγκοσμιοποιητικό κόλπο φαίνεται να συναντάει σθεναρή, ενστικτώδη αντίσταση παντού, καθότι παρείναι αφύσικο για να επιτύχει την τελική επικράτηση.
Είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο φυσικά το μέλλον των little people είνα προδιαγεγραμμένο. Και αντίθετα απ’ ό,τι νομίζαμε, εγώ τουλάχιστον, ότι “κείται μακράν”, η μοίρα το εθέλησε να το λουστούμε και οι ίδιοι.
Καλά πρωτοπόροι πάντα υπάρχουν. Είναι αυτοί που παράγουν ιδεολογία. Τους πολιτικούς και τους επιχειρηματίες δεν τους κόβει και πολύ σε τέτοια ζητήματα. Οι περισσότεροι πρωτοπόροι μάλιστα έχουν καλές γενικά προθέσεις. Τα ερπετά που αξιοποιούν προς ίδιον όφελος την εργασία τους, όχι και τόσο.
Eν τω μεταξύ τώρα μόλις ήμουν σε ένα YouTube channel με ένα υποτιθέμενο challenge “βρείτε ποιο κλασικό κομμάτι είναι A.I. και ποιο κανονικού συνθέτη”. Σκόραρα 9/10 (έχασα το πρώτο από δυο ζευγάρια soundtracks που συμπεριλαμβάνονταν) αλλά ομολογουμένως η fuckin’ Α.Ι. έχει κάνει προόδους στη “σύνθεση”. Με το αισθητήριο δε του κόσμου εκμηδενισμένο, η διαφορά μεταξύ αληθινού Brahms και ψηφιακού Brahms τείνει όντως στο μηδέν.
https://youtu.be/LG6TZo9UE1I?si=mN4UWq0CyeWqJFK6
Στη ζωγραφική επίσης έχει κάνει αξιοσημείωτες προόδους. Και καλά εσύ που αν μη τι άλλο έχεις το υπόβαθρο για να τα ξεχωρίσεις. Για το μέσο ακροατή πιθανότατα δεν υπάρχει διαφορά. Εξαιρούνται φυσικά οι σκυλάδες. Έτσι και φτάσουμε σε σημείο να παράγουν τα προγράμματα μουσικούς και στιχουργικούς νταλκάδες που να πίνεις και να κλαις τη μοίρα σου μέχρι το πρωί.. ε τότε φίλε μου πραγματικά υπάρχει πρόβλημα!🐶🥃😩👾
Νομίζω ότι το συγκεκριμένο είναι πιο εύκολο : ο σκυλάς δεν ακούει ακριβώς μουσική, μια αφορμή ψάχνει να πει τον πόνο του, ως εκ τούτου ακόμα και εκείνη που θα του προμηθεύσει η εξελιγμένη A.I. will do the job. Άσε που με το τρίτο – τέταρτο ουισκάκι οι διαφορές αμβλύνονται και τα ηνία παίρνει η …φαντασία. 🥃🥃🥃
Θα είχε πολύ πλάκα πάντως να βλέπεις την AI να γράφει σκυλάδικα. Εντάξει δεν είναι δύσκολο, but.. από αυτή θα περίμενες κάτι περισσότερο! 😁
Θα μπορούσε πάντως πεδίο του “μουσικού ανταγωνισμού” να αποτελέσει το ποιος θα έδινε τις πιο “ευφάνταστες”, “μεστές επιρροών” παραγγελίες σ’ αυτήν. Πράγμα που σημαίνει αφενός παραγγελίες μετά λόγου γνώσεως (όχι ό,τι νά’ναι δηλ., αν και αυτό θα είχε πλάκα, από περιέργεια) και αφετέρου δυνατότητα εποπτείας / εντολών βελτίωσης του αποτελέσματος, την οποία εν τέλει θα μπορούσες να κάνεις ο ίδιος πάνω στο AI “πρωτόλειο”.
Απλώς επειδή μόλις τώρα έγραφα ένα ακόμα κομματάκι για το οποίο …είμαι περήφανος 😇 (…χωρίς τη βοήθεια της AI!!!) σκέφτομαι ότι αυτό θα προσέλκυε ακόμα περισσότερους “παρείσακτους” στο χώρο από όσους ήδη υπάρχουν. Πράγμα φυσικά που ξεκίνησε ήδη απ’ τα ’80s – αυτός ήταν απ’ τους λόγους που αποφάσισα να εγκαταλείψω τη “μουσική καριέρα” : Είχα φτάσει να ντρέπομαι να λέω ότι έχω ένα συγκρότημα – η πιο συνηθισμένη απάντηση ήταν “α, έχουμε κι εμείς ένα συγκρότημα”, και μιλάμε για τα early ’90s.
Ούτως ή άλλως, ως εκ τούτου, ο “χώρος” είναι fucked up και όσοι συνεχίζουμε το κάνουμε από κεκτημένη ταχύτητα. Ή εν πάση περιπτώσει γιατί ευχαριστιόμαστε ακόμα μ’ αυτό που μάθαμε να κάνουμε.
Ως προς το αφιλοκερδές της υποθέσεως, …μια “επιτυχημένη μουσική καριέρα” υπό τις τρέχουσες (απ’ το 60 και μετά) συνθήκες μπορεί να είναι καταστροφική για τη δημιουργικότητα – αυτό είναι πιθανά πίσω από το “κλατάρισμα” των περισσότερων μεγάλων του ροκ απ’ τα 30 ήδη, άντε 40.
Το τελευταίο πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Πρόκειται για μετρημένα κουκιά. Κάποιος θα πρέπει να κάνει τις δουλικές εργασίες, αλλιώς δεν έχει ανάπτυξη. Αν δεν τις κάνουν οι μετανάστες, τότε θα πρέπει να τις κάνουν οι ντόπιοι. Που και πάλι δεν θα έχει αποτέλεσμα. Η Ευρώπη δεν είναι Κίνα ούτε Ινδία. Οπότε καταλήγουμε στα ρομπότ. Εκτός και αν η απελπισία μας οδηγήσει στο πραγματικό great reset: ένα Τρίτο Παγκόσμιο.
Έχει πλάκα πάντως να παρατηρεί κανείς πώς η τάδε οικονομική κατάσταση παράγει την ιδεολογία που χρειάζεται για να νομιμοποιηθεί. Αρκεί να μη φανεί ότι το πρόβλημα είναι τα λεφτά. Οι “χρυσές δεκαετίες” 1990-2010 ήταν η περίοδος της “ανεκτικότητας”, της “πολυπολιτισμικότητας”, της “διαφορετικότητας” και δε συμμαζεύεται. Και ξαφνικά θυμήθηκαν όλοι ότι έχουν πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια. Χυδαίος μαρξισμός, το γνωρίζω, αλλά στην περίπτωσή μας ισχύει.
…Εκτός αυτού, η επίσημη γραμμή (σε κυβερνητικό επίπεδο) σε ολόκληρη τη Δύση και μετά το 2010, ιδίως από το ’15 και μετά, έως και πολύ πρόσφατα, αφορούσε σε συνεχή έως και σκανδαλώδη προπαγάνδα υπέρ της μετανάστευσης.
Από κεκτημένη ταχύτητα λόγω άρνησης του γελοίου ή εξωνημένου πολιτικού προσωπικού να έρθει αντιμέτωπο με την άβολη αλήθεια. Καθώς μάλιστα το ιδεολογικό “εποικοδόμημα” δεν συγκρατιόταν πλέον στον πραγματικό κόσμο από τις αντίστοιχες οικονομικές προϋποθέσεις, οδήγησε τελικά το 2020-2023 τη δύση σε οικονομική αυτοκτονία.
Το ζήτημα πάντως της “τεχνητής τέχνης” ομοιάζει από πολλές απόψεις με το πρόβλημα της σχέσης του καλλιτέχνη ως ανθρώπου με το έργο του καθεαυτό. Μπορεί κανείς να ευχαριστηθεί ένα έργο του οποίου ο δημιουργός είναι για παράδειγμα εξακριβωμένος μαλάκας? Ένα τραγούδι που υμνεί την αγάπη γραμμένο από ένα γκρουπάκι του οποίου τα μέλη αλληλομισούνται? Ἠ την κατά παραγγελία τέχνη που αποσκοπεί αποκλειστικά στο παραδάκι? Αν όχι, τότε πρέπει κανείς να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος της καλλιτεχνικής παραγωγής και συχνά το καλύτερο. Κατά τη γνώμη μου η προσωπικότητα του δημιουργού και οι συνθήκες δημιουργίας είναι out of the question. Ο άνθρωπος είναι απλά ένα μέσο που το χρησιμοποιεί κάτι “άλλο” για να μιλήσει μέσω αυτού. Αν αυτό το “άλλο” μπορεί να χρησιμοποιήσει και την τεχνητή νοημοσύνη για να εκφραστεί, χωράει πολλή συζήτηση. Κατά τη άποψή μου μπορεί, αυτό που θέλει να πει όμως δεν είναι το ίδιο.
Εμβριθής διατύπωση. Κατά την άποψή μου δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει, την τρέχουσα AI τουλάχιστον, και αυτός είναι ο λόγος και το κριτήριο με το οποίο αντιλαμβάνομαι hands down αν αυτό που ακούω είναι τεχνητό ή ανθρώπινο : το δεύτερο έχει αποτυπωμένη την “αποφασιστικότητα”, την “αποφατικότητα” ενός ανθρώπου. Αυτό ακριβώς, το αίσθημα του playing for your life απουσιάζει από το “δημιούργημα” της AI, ακόμα και αν αυτό είναι focused μουσικά, πράγμα το οποίο συχνά όντως συμβαίνει – το λανθασμένο κριτήριο με το οποίο κάποιοι αυτοδιαφημιζόμενοι ως “επαγγελματίες μουσικοί” καταλαβαίνουν υποτίθεται αν πρόκειται για AI ή όχι, είναι ότι μόνο στο ανθρώπινο δημιούργημα το πράγμα είναι focused, “πηγαίνει κάπου” – which is bullshit imo.
…Περιττό να συμπληρώσω ότι το “αίσθημα του playing for your life” (οφείλει να) πηγάζει όχι από τα εκφραστικά πυροτεχνήματα της όποιας ερμηνείας, αλλά απ’ τις ίδιες τις νότες.
Συμφωνώ. Δεν είναι σύμπτωση που ο Σοπενχάουερ ονόμαζε το “κάτι άλλο” που μιλάει μέσω ημών “βούληση” και ο Χάιντεγκερ “αποφασιστικότητα”. Η απουσία βούλησης εξάλλου μας προστατεύει προς το παρόν από μια “επανάσταση των μηχανών”. Όχι ότι δεν θα μπορούσε να παραχθεί τεχνητά, δεν είναι όμως κάτι που έρχεται αυτομάτως μαζί με τη νοημοσύνη.
Έτσι ακριβώς.
Ως προς τη σχέση προσωπικότητας και δημιουργικότητας, νομίζω ότι είναι σε μεγάλο βαθμό αλληλένδετες. Ας πούμε, δύσκολα μπορώ να φανταστώ ένα σύμπαν μέσα στο οποίο ο …Χέντελ είναι ένας μαλάκας. Από την άλλη, σαν άνθρωπος κι αυτός (λέμε τώρα) θα έκανε σίγουρα μαλακίες στη ζωή του. Αλλά η αξιολόγηση μιας προσωπικότητας είναι αντίστοιχη του χαοτικού / ρευστού της σύνθεσής της, τουτέστιν ανέφικτη πέρα από κάποιες λέξεις ή φράσεις (ακόμα και “τεχνικούς όρους”) που βολεύουν απλώς τον …αποφαινόμενο. Εκεί βρίσκεται άλλωστε η βάση της a priori χρεοκοπίας της ψυχολογίας, ως “επιστήμης”.
Σίγουρα. Δεν λείπουν πάντως και οι περιπτώσεις που το έργο επιτυγχάνει ακριβώς επειδή ο δημιουργός του.. ας πούμε ότι δεν είναι ο καλύτερος χαρακτήρας😇 Πανουργία του Λόγου, ετερογονία των σκοπών και δε συμμαζεύεται😎
Εντωμεταξύ, σα να μην έφτανε που τα τελευταία καλοκαίρια δεν είχαμε πραγματικό καύσωνα, ο τρέχων Σεπτέμβριος είναι ο δροσερότερος εδώ και δεκαετίες. Από την άλλη όλο και παίρνει το μάτι μου κάτι περίεργες αναφορές για ωκεάνειες μάζες που ψύχονται ανεξήγητα, για σαχάρειες περιοχές που ξαφνικά πρασινίζουν κλπ. Φαντάσου λέει τώρα οι καλοί μας επιστήμονες να τα έχουν καταλάβει όλα λάθος και να οδηγούμαστε τελικά σε μια νέα εποχή.. παγετώνων❄️❄️
Γιατί παλιά, στα ’70s, εποχή παγετώνων δεν προφήτευαν; σύμωνα με τους τότε ειδικούς, μέχρι το 2000 ο πλανήτης θα είχε παγώσει …αν δεν περιορίζαμε τις εκπομπές CO2! Ο περιορισμός του CO2 είναι σταθερή αξία, no matter what the future will bring.
Προχτές άλλωστε διάβασα γι’ αυτό εδώ το “πράμα” (η επαγγελματική του ιδιότητα είναι “Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου”) το οποίο ζητά να εισαχθεί διάταξη περί ποινικών διώξεων για αλόγιστη χρήση νερού.
https://www.capital.gr/epikairotita/3870255/i-eisaggeleas-areiou-pagou-zitei-poinikes-dioxeis-gia-alogisti-xrisi-nerou/
Καλά ο Αρειος Πάγος έχει καταντήσει 150% φερέφωνο της κυβέρνησης. Ένα 100% το χτυπούσε και παλιότερα, τώρα όμως πραγματικά το έχει τραβήξει από τα μαλλιά.
Κωνστανίνος Κόλλιας, Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και πρώτος πρωθυπουργός της Χούντας, 1967 : “η σωτηρία της πατρίδος είναι ο υπέρτατος νόμος”. Αντικαθιστούμε το πρώτο σκέλος με “σωτηρία του πλανήτη” και αναδεύουμε.
https://teteleste.wordpress.com/2024/09/30/κύκλος-αλλαγής-επανάστασης/