Φιλοδοξία ζωής των διαχρονικά φιλόδοξων, απ’ τον καιρό του Ομήρου, είναι να γίνουν πρωταγωνιστές κάποιας αφήγησης: η καταγραφή στα Ιστορικά Κατάστιχα αντιστοιχεί με ανάληψη στους Ουρανούς και υπόσχεση αιωνιότητας.
Το διαδίκτυο “προσφέρει” την αιωνιότητα στο πιάτο. Και ακόρεστα διψασμένοι πλέον γι αυτήν είμαστε όλοι, με τους παρίες πρώτους και καλύτερους – σε εισαγωγικά ή όχι.
Η εν είδει “ανατροπής” διαφήμιση της, νόμιμης σήμερα, παραβατικής συμπεριφοράς του χτες [η στάνταρ φόρμουλα των identity politics] η αναγόρευση της ανυπακοής σε αξία, η παρουσίαση του ευτελούς προϊόντος σε συσκευασία ένοχης απόλαυσης, η καλλιέργεια των πολεμικών ενστίκτων με κατασκευασμένα δίπολα, καθιερώνουν ως πολιτισμικό παράδειγμα μια αναβαθμισμένη βερσιόν “Δαιμονισμένου” [με την Ντοστογιεφσκική έννοια], ανθρώπου κυνικού, φιλήδονου, μόνου εναντίον όλων, που κανείς δεν είναι ικανός να εκτιμήσει ή να καταλάβει.
Στο μεταξύ, ο βίαια ενοποιημένος πλανήτης εισέρχεται σε μια εννοιολογική δίνη, όπου συνωμοσιολογία και virtual γίνονται ένα, αδιαχώριστα απ’ την πραγματικότητα. Αν ρόλος των μέσων ήταν μέχρι μια εποχή η προπαγάνδα και η χειραγώγηση, σήμερα είναι η σπορά του χάους. Δεχόμενος αλλεπάλληλα χαστούκια, με την επαγγελία του ενός ειδικού να αποτελεί την κόλαση του άλλου, ο “Δαιμονισμένος πολίτης” έχει μονίμως χαμένο το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια του.
Στην τηλεόραση, η διαχείριση των γεγονότων γίνεται με όρους θρίλερ, δια της μετατροπής του θεατή σε θύμα και ένοχο. Ο εθισμός στο φόβο γίνεται μέσω εθισμού στην αδρεναλίνη, που αποτελεί προϊόν του φόβου. A priori ηττοπάθεια, φόβος & ενοχή είναι τα δώρα της τηλεόρασης. Το concept “παθητικός θεατής της τιμωρίας του ενόχου στην οθόνη”, με ένοχο τον ίδιο τον εαυτό σου, γίνεται οδηγός συμπεριφοράς και θέασης του κόσμου.
Η τιμωρία αναμένεται δίκην αδήριτης, “καλλιτεχνικής” νομοτέλειας. Αποζητάμε αυτή την ολοκλήρωση, σαν το λουτρό αίματος που δίνει τη λύση σε κάθε αξιοπρεπές blockbuster.
Οι δημοσιογράφοι θα έμεναν άνεργοι χωρίς κακές ειδήσεις. Ο κόσμος, ως εκ τούτου, διαμεσολαβημένος από αυτούς στο πλαίσιο του θανάσιμου ανταγωνισμού τους, δεν μπορεί παρά να είναι ένας κόσμος Αποκάλυψης.
Το νέο στοιχείο με τη νέα χιλιετία, χάρη στα social media, είναι η μετατροπή του Πλανήτη σε ένα κόσμο δημοσιολόγων. Αν εκείνος που αλλοτρίωνε τον πολίτη μέχρι χτες ήταν ο ρεπόρτερ – σχολιαστής – anchorman – σκηνοθέτης, ο πολίτης του σήμερα αυτοαλλοτριώνεται, υιοθετώντας “αυτοβούλως” τους παραπάνω ρόλους.