Μένοντας στο αντι-πολεμικό μονοπάτι, ιδού ένα …επίμονα ανατριχιαστικό τραγούδι (για τον υποφαινόμενο τουλάχιστον) απ’ τον παρθενικό δίσκο του Σαββόπουλου. Ιδού επίσης ένας λόγος για να αγνοήσεις τα εξωμουσικά του ατοπήματα.
Remaining on anti-war path, here’s a …stubbornly chilling song (at least for yours truly) from Savvopoulos’ debut album. Here’s also one of the reasons to overlook his extramusical missteps.

Στο Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι
πυρπόλησαν το ρύζι.
Στη Σαϊγκόν δεν μπόραες να ζήσεις,
δε σου `φτανε ο αέρας για να ζήσεις.
Τώρα, κρυμμένος στο ποτάμι, ανασαίνεις,
Φο Μι Τσιν, ανασαίνεις
με καλάμι.
Γιέ γιέ γιέ γιέ….
Ο καιρός θα `ταν όμορφος στο δάσος
θα `ταν όμορφος στο δάσος
αν δεν κουφαίνονταν τα φύλλα απ’ τον κρότο,
αν δεν πάγωνε ο ήλιος απ’ το κρότο.
Τα παιδιά αν δεν τρώγανε σκουπίδια,
τα αεροπλάνα αν δεν καίγανε καλύβια,
Γιέ γιέ γιέ γιέ….
Φο Μι Τσιν, τι θα `κανες αλήθεια
τι θα `κανες αλήθεια,
τα παιδιά αν δεν τρώγανε σκουπίδια,
τα αεροπλάνα αν δεν καίγανε καλύβια;
Α! το κορίτσι σου θα `παιρνες για βόλτα
χέρι χέρι,
στο δάσος για βολτίτσα χέρι χέρι.
Γιέ γιέ γιέ γιέ….

(Grok translation – second attempt)
In Vietnam, they torched the rice fields,
they burned the rice to ash.
In Saigon, life was unlivable,
the air too thin to breathe.
Now, hidden in the river’s depths, you draw breath,
Pho Mi Tsin, you breathe,
through a hollow reed.
Yeh yeh yeh yeh…
The forest would have been so beautiful,
so serene and green,
if the leaves weren’t stunned by the clamor,
if the sun weren’t chilled by the din.
If children didn’t scavenge scraps,
if planes didn’t set huts ablaze,
Yeh yeh yeh yeh…
Pho Mi Tsin, what would you do, truly,
what would you dare to dream,
if children weren’t eating refuse,
if planes weren’t torching homes?
Oh, you’d take your sweetheart for a walk,
hand in hand,
strolling through the forest, hand in hand.
Yeh yeh yeh yeh…