Από τον τρόπο με τον οποίο “διδάσκονται” στο σχολείο οι κοινωνικές επιστήμες και τα καλλιτεχνικά, αλλά και απ’ την αποδοχή του επιπέδου από τους εκπαιδευτικούς μας [δεν θυμάμαι κάποια ένσταση επ’ αυτού, εκ μέρους τους] γίνεται φανερό ότι: οι διαμαρτυρίες για την μείωση των ωρών των μαθημάτων των Κοινωνικών Επιστημών, των Καλλιτεχνικών και της Μουσικής, με …πλήρη κατάργηση των τελευταίων για το Λύκειο, αφορούν αποκλειστικά στην εργασιακή τους εξασφάλιση.
Όχι ότι αυτή δεν είναι κάτι θεμιτό. Αλλά ακόμα και ο τρόπος διεκδίκησής της, με αφοπλιστικής απλοϊκότητας συνθήματα όπως “Θέλω χρώματα, θέλω μουσική, δεν θέλω να γίνω μηχανή”, φιλοτεχνεί ένα περίεργο φόντο στους διαμαρτυρόμενους.
Εννοείται ότι τα αιτήματά τους χρειάζονται υποστήριξη, έστω και για λόγους που αγνοούν οι ίδιοι.
Εννοείται επίσης ότι μια κυβέρνηση “τεχνοκρατών” και χονδρανθρώπων σαν κι αυτή, δεν θα μπορούσε να δείξει μεγαλύτερη ευαισθησία για ζητήματα μουσικής καλλιέργειας και θεωρητικής σκέψης.