Με ανοιχτή επιστολή στη διοίκηση της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» την οποία ανάρτησε στο Facebook, ο Απόστολος Δοξιάδης επιτίθεται κατά του δημοσιογράφου της εφημερίδας, Δημήτρη Ν. Μανιάτη, αποκαλώντας τον μεταξύ άλλων «χυδαίο υποκείμενο που θέλει να λέγεται δημοσιογράφος» και, τερματίζοντας την δική του συνεργασία με την εφημερίδα, καθώς “αδυνατεί να συνυπάρχει στον ίδιο χώρο με εκείνον”.
Είχε προηγηθεί ανάρτηση του Γιώργου Προκοπάκη (πρώην διευθύνοντος συμβούλου της ΝΕΡΙΤ), ο οποίος αποκαλεί τον Δ. Μανιάτη “δημοσιογραφικό εμετό”, εκ του ότι χαρακτήρισε την Ειρήνη Αγαπηδάκη, protege του κυρίου Δοξιάδη, «πατσαβούρα» με δική του ανάρτηση στο Facebook.
Όχι ακριβώς ενδιαφέροντα όλα αυτά [στο γενικευμένο πόλεμο ανακοινώσεων προσεχώρησε και η Έλενα Ακρίτα…] δίνουν ωστόσο αφορμή για κάποιες σκέψεις:
Για τον τρόπο που ο κύριος Μανιάτης ασκεί το δημοσιογραφικό “λειτούργημα” και κινείται στα social media, δεν υπάρχουν πολλά να πεις: συνοδεύει τις αναρτήσεις του με την φωτογραφία του Στάλιν, ανήκει στο “συναρπαστικό” είδος των ρεμπετολόγων, και …οι προχειρολογίες και ανακρίβειες που τον έχω να ακούσει να εκστομίζει / διαβάσει να γράφει, θα γέμιζαν σελίδες. Ωστόσο, τα ανωτέρω δεν τον φωτογραφίζουν ως εξαίρεση, αλλά ως αντιπροσωπευτικό δείγμα σύγχρονου επαγγελματία δημοσιολόγου, “εν Ελλάδι” και όχι μόνο. Από την άλλη, ο κύριος Δοξιάδης, από τα ύψη της καθέδρας του όπως πάντα, ξεκινά με φόρο τιμής στα ΝΕΑ ως διαχρονικού κοσμήματος της εγχώριας δημοσιογραφίας [προφανώς συμπεριλαμβάνεται εδώ η πολιτεία του ΔΟΛ στην περίοδο της χούντας…], εξαίροντας ταυτόχρονα “πολλούς” από εκείνους που εργάζονται εκεί. Φτάνοντας τελικά, στην μια και μόνη εξαίρεση, που χρόνια τώρα [!] έχει επισημάνει, …στο πρόσωπο του εν λόγω Μανιάτη… Εν συνεχεία, αφού προβεί σε προπαρασκευαστικές του εδάφους “διαγνώσεις”, περί αναίτιου ναρκισισμού, μεγαλομανίας κλπ., φτάνει σ’ εκείνο που ήθελε εξ αρχής να πει, ότι δηλ. ο περί ου ο λόγος δεν έχει κανένα ουσιαστικό επίτευγμα στη ζωή του [θυμίζοντας, εμμέσως, τα δικά του επιτεύγματα]. Το πώς πέρασε ο κύριος Δοξιάδης απ’ την Ολύμπια αταραξία [βλ. post ΕΛΛΑΔΑ: ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ] σε λάβρες επιστολές, επιδεκτικές ερμηνειών όπως η της προτροπής σε απόλυση “συναδέλφου”, είναι απορίας άξιο.
Ή όχι τόσο…Γιατί η ουσία και το εξοργιστικό της υποθέσεως είναι αλλού: μιλάμε για ένα χώρο όπου οι πάντες επικαλούνται ηθικές αξίες και δεοντολογίες, τη στιγμή που ομιλούν μόνιμα ενορχηστρωμένοι, σαν μέλη χορωδίας, υπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα καθένας τους [όχι αυστηρά κομματικά, ούτε αναγκαστικά ως εργαζόμενοι] και αυτό άνευ εξαιρέσεων. Που σημαίνει: κανείς ποτέ δεν πρόκεται να γράψει την …λάθος κουβέντα, να υποστηρίξει ή να επιτεθεί [σ]τις λάθος υποθέσεις και [σ]τους λάθος ανθρώπους… Και φυσικά σε μια “αντιπαράθεση” όπου κυριαρχεί το στοιχείο του ad hominem, επιχειρήματα και αναλύσεις, για μια ακόμα φορά, περισσεύουν.