Είναι ενδιαφέρουσα, με την …πολύ κακή έννοια, η περίπτωση μιας χώρας όπου τα πρώτα πολιτικά κόμματα αυτοπροσδιορίσθηκαν ως Ρωσικό, Γαλλικό, Αγγλικό, και όπου απ’ την άλλη, εξακολουθεί ακμαίο το εμπόριο εννοιών όπως “εθνική ανεξαρτησία”, “κυριαρχία”, “υπερηφάνεια”.
Πολιτικάντες, “δημοσιογράφοι”-στην-υπηρεσία-συμφερόντων-διαπλεκομένων-με-πολιτικάντες, λαϊκής εμβέλειας διανοούμενοι, δημοσιολογούντες στο Twitter και στο Facebook, διακινούσαν πάντα τέτοιες έννοιες κατά το δοκούν, τουτέστιν στην υγειά του κορόιδου: ενός “λαού” ανιστόρητου, που διαμορφώνει “άποψη” εκ των ενόντων, και ο οποίος, με τη συνεπικουρία της καθημερινής Ενημέρωσης Τσέπης [ειδήσεις που αφορούν αποκλειστικά στην τσέπη του] τελεί πλέον σε μόνιμο, οικονομοκεντρικό delirium tremens.
Με την μεγαλοπρεπή αναβίωση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος [ο κύριος Κουφοντίνας πρέπει να αισθάνεται δικαιωμένος για την επίτευξη του στρατηγικού του στόχου] τα “εύσημα” που αποδίδουν σε κάθε πολιτικό χώρο οι … ιστοριογράφοι του, ταυτίζονται με την εξυπηρέτηση ενός σκοπού, ο οποίος ουδέποτε εξυπηρετήθηκε, μια και ουδέποτε ετέθη.
Χαρακτηριστική των παραπάνω είναι η στάση μιας αριστεράς η οποία, ξεκινώντας από την ρητορική περί δεξιάς των δωσιλόγων, εν μέρει δικαιολογημένη, φτάνει να δίνει αριστερό πρόσημο σε κάθε ενάρετη επιλογή, από τον …Προλεταριακό Διεθνισμό [που δεν σημαίνει τίποτα άλλο από γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο] μέχρι τον “άδολο πατριωτισμό” του ΚΚΕ στη διάρκεια της Αντίστασης και ιδίως μετά απ’ αυτήν…