Σκοπός των γελοίων προσώπων που ζητούν νομική κατοχύρωση της “γυναικοκτονίας” είναι η αναγόρευση των γυναικών σε ομάδα οιονεί ευάλωττη, και του εγκλήματος εναντίον μέλους της σε “έγκλημα με ρατσιστικά χαρακτηριστικά”. Το οποίο σημαίνει, εξάλειψη του πάθους ως αιτίας του, άρα και ως ελαφρυντικού. Με αποτέλεσμα, ως ρατσιστικό – διακεκριμένη παραλλαγή του “απλού” εγκλήματος – να τιμωρείται βαρύτερα.
Το μήνυμα βρίσκεται παντού, στις τραγελαφικές ανακοινώσεις, στις αναρτήσεις ανωνύμων & επωνύμων στα social media : “δεν τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε, αλλά …γιατί ήταν γυναίκα”. Με άλλα λόγια, γιατί “τη θεωρούσε κτήμα του”. Είναι εν τέλει η πατριαρχία που σκοτώνει.
Το σκεπτικό είναι τόσο ακραία παράλογο * που, κάθε άλλο παρά μπορεί να αποκλεισθεί η υιοθέτησή του απ’ τον Έλληνα νομοθέτη. ** Αντίθετα, είναι πιστεύω θέμα χρόνου.
ΥΓ. Το “αποκρυπτόμενο” πίσω απ’ όλα αυτά, όπως και από ο,τιδήποτε αφορά στην woke culture, είναι η αντιστροφή της πραγματικότητας : Στο σύνολό της η WC δεν είναι παρά μια, ψυχρά υπολογισμένη, ρατσιστική επίθεση εναντίον του “παραδοσιακού αρσενικού” – εμπόδιου στην επιτυχία των διαλυτικών της στόχων.
* Το πάθος δεν είναι κάτι που προκύπτει εν κενώ. Δεν έχουμε πάθος “γιατί έτσι μας αρέσει”, αλλά για κάποιο πάντα λόγο. Ακόμα και αν ο λόγος είναι ένα αίσθημα ιδιοκτησίας, είναι …το πάθος τελικά, η απουσία δυνατότητας λογικής & κρίσης, που οπλίζει το χέρι του δολοφόνου. Κάθε δολοφονία είναι εξ ορισμού έγκλημα πάθους – με την εξαίρεση (;) των περιπτώσεων ψυχο-πάθειας.
Παρεμπιπτόντως, η αγάπη είναι …επικίνδυνα ιδιοκτητικό συναίσθημα, άσχετα τι πιστεύουν όσοι έχουν μπερδέψει τα βιώματα με τα ιδεολογήματα.
** …Νομοθετήσαντα προσφάτως τα της υιοθεσίας από ομοφυλόφιλους.
Δεν ξέρω κατά πόσον η αυστηρότερη νομοθεσία θα περιόριζε τις ανθρωποκτονίες και τα βαριά εγκλήματα γενικότερα. Σε περίπτωση που κίνητρο είναι το πάθος, ο δράστης εξ ορισμού δεν ενδιαφέρεται για τις συνέπειες. Οι εκ φύσεως εγκληματικές προσωπικότητες πάλι δεν αλλάζουν με τίποτα. Οι “επαγγελματίες” του εγκλήματος τέλος θα γίνονταν λογιστές ή δάσκαλοι αν λογάριαζαν τον επαγγελματικό κίνδυνο. Οι ασύμμετρα βαριές ποινές θα περιόριζαν πιθανώς την ελαφρά εγκληματικότητα, η οποία εμπεριέχει συνήθως έναν υπολογισμό κόστους/ωφέλειας. Με τη λογική αυτή όμως θα καταλήγαμε σε νόμους αντίστοιχους με του Δράκοντα που είχε θεσπίσει θανατική ποινή για τα πάντα. Όταν τον ρωτούσαν πώς γίνεται να τιμωρείται με την ίδια ποινή ο μικροκλέφτης με τον δολοφόνο, εκείνος απαντούσε ότι καλά κάνει και τιμωρείται ο μικροκλέφτης με θάνατο. Στον δολοφόνο παραδεχόταν βέβαια ότι αξίζει κάτι χειρότερο, επειδή όμως δεν υπάρχει χειρότερο, καταλήγουμε και πάλι στο θάνατο!
“Θεούλης” ο Δράκοντας…
Ως προς το σήμερα, η προσδοκία θα ήταν, υποθέτω, μέσω μιας αυστηρής νομοθεσίας και του συνάδοντος με αυτήν συστήματος εκπαίδευσης / αξιών να μπει σε λειτουργία ένας ψυχολογικός μηχανισμός παραγωγής “έλλογων” πολιτών …κωλυόμενων να φτάσουν σε εγκληματικές ενέργειες. Δεν μου ακούγεται τόσο παράλογο.
Μιλώντας άλλωστε για σύστημα αξιών, μη ξεχνάμε τον κεντρικό ρόλο του “πάθους”, στο πλαίσιο μιας κουλτούρας διαφημιστικών + ποδοσφαιρικών προδιαγραφών στο σύνολό της. Άλλος ένας λόγος για την αυθαίρετη αφαίρεσή του απ’ το κάδρο της “γυναικοκτονίας” : προς αποφυγή “καθαγιασμού” αυτής με μια λέξη ιεροποιημένη και πολλαπλά εργαλειοποιημένη.
Κατά τη γνώμη μου το μυστικό για τη μείωση της εγκληματικότητας είναι το τρίπτυχο “ευημερία-παιδεία-γεροντοκρατία” και σε πολύ μικρότερο βαθμό η αυστηροποίηση των ποινών. Αν δεν ήταν έτσι, τότε η Ουγκάντα και το Αφγανιστάν για παράδειγμα θα είχαν πολύ μικρότερη εγκληματικότητα σε σχέση με Δανία και τη Νορβηγία. Μια χώρα στην οποία δεν πεινάει κανένας, όπου η πνευματική καλλιέργεια θεωρείται προσόν και όχι όνειδος και όπου ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 45 και όχι τα 25, είναι κατά τεκμήριο φιλειρηνική. Και μιλάμε πάντα για Βίκινγκς.
Fair enough. Ωστόσο αν αντί της μετακίνησης στο χώρο επιλέξουμε εκείνην στον χρόνο, θα δούμε την εγκληματικότητα να αυξάνεται κατακόρυφα ιδίως από τα μισά του 20ου αι. παράλληλα με την άνοδο της ευμάρειας. Είναι πιστεύω περισσότερο θέμα παιδείας, στην οποία εντάσσονται, αν δεν κυριαρχούν, οι βιομηχανίες του θεάματος (μουσική, κινηματογράφος etc), των ειδήσεων και των διαφημίσεων.
“Κάτι” βάζει σε μια περίεργη μπρίζα τον Δυτικό κόσμο από καταβολής 19ου αι. (άνοδος του αστυνομικού κράτους), και είναι η κουλτούρα της αστικοποίησης, της διαρκούς καινοτομίας και της πανταχού παρούσας “επιτάχυνσης” – δώρων της Βιομηχανικής Επανάστασης.
Και η “γεροντοκρατία” ως όρος αποτελεί επίσης εύστοχη διαπίστωση.
Δεν ξέρω κατά πόσον ισχύει αυτό που λες για την αύξηση της εγκληματικότητας μεταπολεμικά. Γνωρίζω με σιγουριά ότι κατά τις δεκαετίες 80-90 υπήρξε στις δυτικές χώρες μια κορύφωση – σε σχέση με τις αμέσως προηγούμενες δεκαετίες και όχι σε σχέση με την προπολεμική εποχή – και στη συνέχεια κατεβαίνει σταθερά φτάνοντας πριν το 2020 σε ιστορικό χαμηλό. Έκτοτε υπάρχει πάλι μια σχετική άνοδος.
https://ourworldindata.org/grapher/homicide-rates-across-western-europe
Δεν έχω όρεξη να μπω σε αντιπαράθεση διαγραμμάτων (https://www.bbc.co.uk/bitesize/guides/z2cqrwx/revision/8) ούτε και ξέρω πόσο πρέπει να εμπιστεύομαι διαγράμματα περί την εγκληματικότητα που πηγαίνουν πίσω στον …13ο αιώνα. Η πολυπλοκότητα της διαδικασίας δημιουργίας του συγκεκριμένου επιστημονικού consensus είναι τέτοια που το πράγμα θυμίζει εκείνην του climate change. Περί του οποίου παρεμπιπτόντως οι πρώτες φράσεις του Our World In Data είναι : “Current climate change is primarily caused by human emissions of greenhouse gases”. “To limit and stop climate change, we need to greatly reduce global emissions of greenhouse gases”.
…Ως προς την αρχική αναφορά στην αύξηση μεταπολεμικά της εγκληματικότητας, δεν συμβουλεύθηκα εννοείται κάποιο διάγραμμα. Επικαλέσθηκα απλώς αυτό που “ήμουνα νιός και γέρασα” ακούγοντας να επαναλαμβάνουν ως κλισέ οι πάντες.
Το βιβλίο του Pinker που ανέφερα παραπάνω είναι το Enlightnment Now. Σύμφωνα με ομολογία του το έγραψε γιατί και ο ίδιος είχε μείνει άναυδος όταν συνειδητοποίησε με βάση το σύνολο των στοιχείων πόσο έχει μειωθεί τις τελευταίες δεκαετίες η εγκληματικότητα, let alone σε σύγκριση με την προβιομηχανική εποχή. Σε πρόσφατη συνέντευξή του πάντως εκφράζει την απορία του για τις αυξητικές τάσεις από το 2020 και μετά. Εγώ πάλι μετά το 2020 εκφράζω την απορία μου για όλα!
Τι να πω, εγώ έχω μείνει στις αφηγήσεις “των παλιών” για μια εποχή που οι άνθρωποι “άφηναν τις πόρτες των σπιτιών τους ανοιχτές” κτλ. κτλ.
Επίσης μου είναι δύσκολο να θεωρήσω λογικό η εγκληματικότητα (σε κάθε επίπεδο) να μειώνεται ειδικά στη βιομηχανική εποχή με την τεράστια πύκνωση του πληθυσμού των πόλεων. Ούτως ή άλλως το αντίθετο αναφέρεται σε διάφορα ιστορικά κείμενα, “ακροθιγώς” βέβαια, όχι με στατιστικού τύπου αναλύσεις.
Το του Pinker δεν το είχα διαβάσει. Τσεκάροντας στο Amazon (από όπου μόλις το κατέβασα) είδα να ενισχύεται η υποψία που μου είχε δημιουργήσει και το διάγραμμα του Our World In Data, μια τάση δηλ. προώθησης της ιδέας της προόδου : ο υπότιτλος του βιβλίου είναι “The Case for Reason, Science, Humanism, and Progress”. Επίσης διαπρύσιος υμνητής του είναι ο Bill Gates. Φυσικά αυτά μπορεί να μη σημαίνουν τίποτα, αλλά και να σημαίνουν, who cares. Έχω διαβάσει, και μάλιστα απολαύσει, ακόμα και βιβλίο του George Soros.
Οι αφηγήσεις των παλιών ήταν απόλυτα έγκυρες, αφού τις δεκαετίες του 50 και του 60 η εγκληματικότητα ήταν σαφώς μικρότερη από αυτή του 80 και του 90. Ως φοιτητής πάντως κι εγώ άφηνα την πόρτα μου ανοιχτή (για να μη μείνω έξω σε περίπτωση που χάσω τα κλειδιά) μέχρι το 1990, οπότε και μπούκαρε τη νύχτα στο σπίτι μου κάποιος βαλκάνιος μετανάστης για να με ρωτήσει αν ξέρω.. που βρίσκεται.
Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει άλλα βιβλία του Pinker, αλλά ο τύπος υπήρξε κορυφαία μορφή του “επιστημονικού συντηρητισμού” στην Αμερική καθώς και από τους κορυφαίους πρώιμους κριτικούς της πολιτικής ορθότητας. Κάτι σαν τον Peterson σε ανώτερο επίπεδο. Το συγκεκριμένο βιβλίο το έγραψε σε μια εποχή που είχε αρχίσει να βάζει νερό στο κρασί του (για να μην τον σουτάρουν οι κλώσσες από το πανεπιστήμιο) σε γενικές γραμμές όμως η ερμηνεία του παραμένει σωστή. Αυτό που δεν είχε φανταστεί – και μήπως ποιος το φαντάστηκε – είναι ότι το 2020 ο διαφωτισμός θα έφτανε τελικά στο singularity που θα τον μεταμόρφωνε οριστικά σε μαύρη αντίδραση.
Με πιάνεις αδιάβαστο, δεν έχω ούτε ένα βιβλίο του. Αν μου αρέσει αυτό θα εντρυφήσω.
Καλά για το.. μεσαίωνα εννοείται ότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Kατά τάλλα όμως, αν το διάγραμμα που παραθέτεις – που περιλαμβάνει μάλλον κάθε είδους εγκληματικότητα και όχι μόνο τις ανθρωποκτονίες, αλλά και πάλι – επεκταθεί δεξιά στον 20ο αιώνα και αριστερά στον 21ο, θα επιβεβαιώσει αυτό που επισήμανα παραπάνω. Αν επίσης μεγεθύνεις το διάγραμμα του OWID στην αντίστοιχη με το δικό σου διάγραμμα περιοχή, θα δεις ότι στην πραγματικότητα ελάχιστα διαφέρουν. Μετά τη δεκαετία του 90 πάντως υπάρχει αναμφίβολη πτώση της βαριάς εγκληματικότητας (υπάρχει και σχετικό βιβλίο του Pinker με πολύ αναλυτικά στοιχεία) και μετά το 2020 σαφής ανοδική τάση που δεν ξέρουμε αν θα συνεχιστεί. The reasons are unclear.
Εε.. αριστερά στον 20ο και δεξιά στον 21ο αιώνα!
Αυτό που έχει γιγαντωθεί κατά τη γνώμη μου στις δυτικές κοινωνίες μεταπολεμικά, δεν είναι τόσο το ίδιο το έγκλημα όσο η ευαισθησία μας απέναντί του, με αποτέλεσμα να φαίνεται υποκειμενικά μεγαλύτερο. Προφανώς οι μετανάστες που έρχονται στην Ευρώπη και την Αμερική από αληθινά επικίνδυνες περιοχές του κόσμου έχουν πολύ διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων – άσε που η δυτική εγκληματικότητα έχει περάσει σχεδόν αποκλειστικά στα χέρια τους. Μετά το 2020 βέβαια το πράγμα έχει ξεφύγει για τα καλά. Είναι αλλόκοτο να γίνεται ο μεγαλύτερος ever ντόρος για ρατσισμούς, βιασμούς κλπ σε μια εποχή που τέτοια φαινόμενα έχουν ουσιαστικά εξαλειφθεί.
Προφανώς ισχύει το περί ευαισθησίας στο έγκλημα, συμπεριλαμβανομένου πλήθος διατάξεων βάσει των οποίων πολλαπλασιάζονται οι (χαρακτηριζόμενες ως) “εγκληματικές” δραστηριότητες. Επίσης προφανώς, και η “ευαισθησία”, και η πρακτική / νομική διάστασή της, υπάγονται στο concept “κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, εξαίρεση = κανόνας”.
Yποθετω οτι για τραγουδια σαν το ‘Hey Joe” του Ηendrix (η’ μηπως ειναι διασκευη ) , το ‘I m gonna kill that woman” του Johny Lee Hooker κι ισως καποια αλλα πρεπει να αναθεωρηθει η δυνατοτητα προσβασης τους στο κοινο ..
Κι εδω ενα που θυμηθηκα τωρα ξαφνικα ,απο γυναικεια χειλη μαλιστα , της μεγαλης κυριας Jeanne Moreau που μαλλον εχει διαπιστωτικο παρα καταγγελτικο χαρακτηρα ως προς τους κινδυνους του ‘παθους”
https://www.youtube.com/watch?v=UCeZZ7Brna8
Άλλο να υπάρχουν τραγούδια, βιβλία, ταινίες κτλ. εστιασμένα στο “πάθος” και άλλο αυτό να είναι ο άξονας γύρω απ’ τον οποίο περιστρέφεται ολόκληρη κουλτούρα. Η ίδια η ετυμολογία της λέξης παραπέμπει σε πάθημα, βασανιστήριο, ασθένεια κτλ.
“Όλα στη ζωή είναι”, και το πάθος, και η λογική, και το πάθος για λογική, και η λογική του πάθους. Αυτό που έχει εξαφανιστεί είναι μια στοιχειώδης αίσθηση του μέτρου. Όποιος την αναζητεί κατηγορείται ως …ξενέρωτος.
Εγω απορω πως δεν εγερθει ακομα ζητημα ν απαγορευθουν τραγουδια σαν κι αυτα .. Αλλα με την παρανοια που επικρατει ποτε δεν ξερεις ..
Δίκιο έχεις. Αν υπολογίσεις ότι έχουν φτιάξει ακόμα και politically correct έκδοση του φινάλε του Έμπορου της Βενετίας, αργά ή γρήγορο θα έρθει και η ώρα του Hey Joe…
Α ναι , κι οι στιχοι ειναι του Οscar Wilde τελικα !
Καλά για κάτι Hey Joe, Good morning schoolgirl κλπ δεν το συζητάμε. Το θέμα είναι τι γίνεται με το αντίστοιχο της.. Πέγκυ Ζήνα:
https://www.youtube.com/watch?v=1GbPWyd78ek
που, αν το έλεγε άντρας, θα τον είχαν στην καλύτερη περίπτωση “ακυρώσει” για υποκίνηση ρατσιστικής βίας!
Χαλάλι του, είναι ωραίο τραγούδι! 🤣🤣🤣
👍😁😇
Εντωμεταξύ ξεκινάω κάθε φορά με ενθουσιασμό ένα αφιέρωμα σε κάποιον κλασικό, και με την “ανταπόκριση” που έχει, μετά από λίγο ξενερώνω. Ιδίως με τον καημένο τον “Προκόπιεφ” και τον Μπραμς που είναι και το ίνδαλμα μου, έχω φάει ήττα. Anyway, μιζέρια της στιγμής, you gotta do what you gotta do.
Ο Μπραμς είναι από τους απολύτως all time favotites και για μένα. Όσον αφορά όμως τους “κλασικούς” γενικότερα (νεότερους και αρχαίους alike) έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι προέρχονται από εποχές, το πνεύμα των οποίων είναι σήμερα για μας ολότελα ξένο.
Έχει αφεθεί να γίνει ξένο. Προσωπικά αισθάνομαι περισσότερο την “ανάσα” ενός Μπετόβεν όταν τον ακούω, απ’ αυτήν των περισσότερων συγχρόνων, συμπεριλαμβανομένων και παιδικών μου ειδώλων (Beatles, Roxy, Iggy etc). Έχει παιχτεί πολύ άσχημο παιχνίδι ειδικά με τη μουσική – αυτό έλειπε να μην παιχτεί δηλ., μήπως δεν ξέρουν οι “ελίτ” πόσο σημαντική είναι; Ειδικότερα η κλασική είναι ένα ποικιλοτρόπως δυσφημισμένο πράγμα, συχνά κι από εκείνους που την υπηρετούν ας πούμε.
..άσε που η έννοια του “κλασικού” θεωρείται σήμερα κατεξοχήν απαρχαιωμένη.
Περισσότερο από απαρχαιωμένη είναι ευτελισμένη : ο “κλασικός” συνθέτης είναι μουσειακό απολίθωμα, …”αληθινός” κλασικός είναι ο singer – songwriter των ’60s -’70s.
Πάω να δω κάνα Β-horror …classic να στανιάρω.