Η εκπομπή που βλέπω στο France 24 επιγράφεται:
“GENDER IN THE CITY – MAKING URBAN SPACES SAFER FOR WOMEN”.
Παρακολουθώντας την έρχεσαι σε επαφή με ένα σύγχρονο αστικό τοπίο, που αποτελεί το πλαίσιο ενός γενικευμένου πανικού. Εδώ το sexual harassment και γενικώς τα θέματα γυναικείας ασφάλειας βρίσκονται στην ημερησία διάταξη. “Όλες ανεξαιρέτως” οι γυναίκες έχουν δεχτεί κάποια στιγμή της ζωής τους παρενόχληση. Το τι ακριβώς είναι αυτή δεν ξεκαθαρίζεται με ακρίβεια. Κάποιο ευγενικό, αλλά … επίμονο [πέραν ποιας διάρκειας;] φλερτ συνιστά άραγε αιτία ανησυχίας; Ακούγοντας τη συζήτηση, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι …το μυαλό ενός άνδρα σε μια δυτική μεγαλούπολη, περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τον εντοπισμό του επόμενου στόχου της επιθετικής σεξουαλικής του δραστηριότητας.
Βεβαίως, οι συμμετέχουσες στο πάνελ δεν παραλείπουν να μιλήσουν για κάποιες περιοχές, όπου οι γυναίκες αποφεύγουν να κυκλοφορήσουν συγκεκριμένες ώρες, ιδίως μόνες τους. Επίσης βεβαίως, “παραλείπουν” να τις συνδέσουν με τις NO GO ZONES των μουσουλμανικών γκέτο, απ’ τις οποίες, γυναίκα με “δυτικού τύπου” αμφίεση [τουτέστιν, όχι φασκιωμένη] πρέπει να το σκεφτεί πολύ πριν περάσει.
Εντύπωση προκαλεί η αυταρέσκεια και το αλαζονικό, ψυχρά αποφασιστικό ύφος με το οποίο οι συζητήτριες θέτουν τα ζητήματα. Όπως και τα σχολιαστικά του βίντεο posts, του τύπου: “επιτέλους”, “ήταν καιρός” και “ο μόνος τρόπος για την απελευθέρωση των γυναικών είναι ο χωρισμός τους απ’ τους άνδρες”!!!
Η συζήτηση δεν αργεί να φτάσει στο πώς μπορούν να …βοηθηθούν οι γυναίκες στην αντιμετώπιση της διαρκούς, εφιαλτικής απειλής που η ύπαρξη των ανδρών αντιπροσωπεύει. “Κι αυτό γιατί”, τονίζει η πρωταγωνίστρια, “οι πανταχού παρούσες κάμερες δεν χρησιμεύουν παρά ΑΦΟΥ κάτι φρικτό έχει συμβεί” [όπως το να …αγγίξει πχ. κάποιος, σκόπιμα ή τυχαία, μέσα στο μετρό, τον ώμο μιας γυναίκας]. “Πρέπει να σκεφτούμε κάτι παραπάνω”.
Η σκέψη ότι ο σκοπός των καμερών είναι, εκτός των άλλων, αποτρεπτικός, είναι ίσως περίπλοκη για το μυαλό της παρουσιάστριας.
Ή όχι; μήπως το πράγμα οδηγείται κάπου; μήπως υπάρχει κάποιο σχέδιο; Φαίνεται πως υπάρχει. Γιατί η επόμενη αποκάλυψη, είναι η δυνατότητα της …νέας τεχνολογίας να ελαφρύνει τη θέση των γυναικών, στην κόλαση της σεξουαλικής παρενόχλησης που ακατάπαυστα βιώνουν. Ναι, οι γυναίκες μπορούν πλέον να καταγγέλλουν, σε ειδική γραμμή που φτιάχτηκε γι΄ αυτό, κάθε επιθετική απόπειρα. “Μπορεί οι καταγγελίες να φτάσουν αρχικά σε υπερβολικά επίπεδα, σε βάθος χρόνου όμως, θα μειωθεί σίγουρα το sexual harassment”, αποφαίνεται θριαμβευτικά η πρωταγωνίστρια της συζήτησης, αρχιτέκτων / ακτιβίστρια και μέντωρ του urban planning.
Είναι ενδιαφέρον να αναλογιστεί κανείς: υπάρχει έστω ένα από τα θέματα που προωθούνται στον δημόσιο διάλογο, για το οποίο η …νέα τεχνολογία να μην έχει έτοιμη λύση;
Με δεδομένο άλλωστε ότι νέα τεχνολογία = έλεγχος πάνω απ’ όλα, μπορεί κανείς και να αναλογιστεί: με τι κριτήρια προωθούνται αυτά τα θέματα; και σε τι βαθμό είναι υπαρκτά;