Καμία συμπάθεια δεν έχω στον κύριο Χρυσοχοϊδη – το ακριβώς αντίθετο. Ούτε ασφαλώς στην διατεταγμένη αστυνομική καταστολή, στο πλαίσιο της οποίας κάποια “όργανα” βάζουν την άθλια, προσωπική πινελιά τους.
Όμως ο βορβορώδης θόρυβος της ΕΦΣΥΝ και του ίδιου του Βαξεβάνη γύρω από το ένταλμα που εκδόθηκε εναντίον του, διέπονται από μια ιδέα, επικίνδυνη όσο και η “επίθεση στα Μέσα Ενημέρωσης” : ότι ο δημοσιογράφος είναι εξ ορισμού ανίκανος να παραβιάσει τον νόμο, ή ότι, σε οποιαδήποτε περίπτωση, πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν τέτοιος. Κάθε αντίθετη μ’ αυτό εντύπωση ή συμπεριφορά, όπως η μήνυση των αστυνομικών εναντίον του εν λόγω, αποτελεί …επίθεση στην ελευθερία του Τύπου.
Εν ονόματι αυτής, και ο τελευταίος των τελευταίων τροχών της αμάξης [δηλ. ο …Βαξεβάνης], έχει δικαίωμα να γράφει ό,τι θέλει και να τύχει υποστήριξης όταν αυτό το δικαίωμα καταστρατηγείται. Όχι επειδή “αν δεν το κάνουμε θα έρθει κι η σειρά μας”, όπως διδάσκει το [ύποπτο] σλόγκαν. Αλλά επειδή …έτσι είναι το σωστό – period.
Όμως η μήνυση αποτελεί νόμιμη αντίδραση σε κάτι που οι μηνυτές θεωρούν συκοφαντική δυσφήμιση. Το πώς η ελευθερία του λόγου του κυρίου Βαξεβάνη απειλείται από αυτό, καλείται ο ίδιος και η παρέα του να το αποδείξουν. Με επιχειρήματα, όχι με virtue signaling.
Η προσέγγιση του “δημοσιογράφου”
“Το Documento δημοσίευσε την πρωτοφανή κίνηση των αστυνομικών να στραφούν νομικά εναντίον δημοσιογράφων επειδή προσπάθησαν να ερευνήσουν τις καταγγελίες, μαζί με την πρώτη σελίδα του εξωδίκου που περιλάμβανε τα ονόματα των αστυνομικών”.
είναι τουλάχιστον γελοία. Η δημοσίευσή του δεν αφορούσε καμία “έρευνα καταγγελιών”, αλλά παραχώρηση καταγγελτικού βήματος σε ανθρώπους που αντιμετωπίσθηκαν ως “ειλικρινείς” a priori. Στις αναφορές των μπάτσων περί προσβολής του ήθους τους, αντί να απαντήσει με συγκεκριμένα στοιχεία, εκτελεί ελιγμούς του τύπου “τα λένε όλα αυτά την ώρα που τα περιστατικά βίας, βασανισμών, εξευτελισμού και προσβολών από τους ένστολους της ΕΛΑΣ, πληθαίνουν καθημερινά και τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχουν γίνει πάγια τακτική των ανδρών του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη…”
Η στρεψοδικία του “δημοσιογράφου” λάμπει σε αποστροφές όπως αυτή : “είναι ανήκουστο, να στέλνουν κάποιοι εξώδικο σε εφημερίδα για να δημοσιευθεί, αλλά το όνομα αυτών που το στέλνουν να θεωρείται προσωπικό δεδομένο”.
Το ότι η εφημερίδα αποτελεί οργανισμό δημοσίευσης, δεν σημαίνει και πως …ό,τι αποστέλλεται σ’ αυτήν, ένα εξώδικο πχ. αποστέλλεται για να δημοσιευτεί. Η κίνησή του να δημοσιεύσει τα ονόματα των αστυνομικών, τους εκθέτει πρώτα και κύρια σε ανώνυμες εκδηλώσεις βίας.
Άλλη “εξυπνάδα” του εκδότη είναι η αναφορά στους 22 αστυνομικούς ως εκπροσωπούντες την ΕΛΑΣ, ενώ εκπροσωπούν απλώς τους εαυτούς τους.
“Στο προκλητικό αυτό εξώδικο η ΕΛ.ΑΣ. της αναίτιας βίας εκπροσωπούμενη από τους 22 αστυνομικούς που το υπογράφουν κάνει λόγο για αναίτια και άδικη στοχοποίηση της αστυνομίας μέσω δημοσιεύσεων καταγγελιών πολιτών που σχετίζονται με βασανιστήρια στο κτήριο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης, ενώ την ίδια ώρα ψέγει τη δημοσιογραφική ικανότητα και δεοντολογία κατηγορώντας μας για… μη διασταυρωμένα ρεπορτάζ”.
Επί του θέματος της …διασταύρωσης είπαμε παραπάνω. Αλλά ο κύριος Βαξεβάνης δεν παραλείπει να συμπληρώσει αλλού, αυξάνοντας τη θυμηδία:
“Οι 22 αστυνομικοί που υπογράφουν το εξώδικο μας εγκαλούν γιατί δεν απευθυνθήκαμε στον 7ο όροφο της ΓΑΔΑ για τις συνθήκες κράτησης, για να δούμε αν έχουν καταγραφεί οι καταγγελίες, την ώρα που ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν τις πρακτικές συγκάλυψης της αστυνομικής βίας”.