Δεν έχω προσβληθεί από μαξβεμπερίτιδα. Η δεύτερη παραπομπή εντός ολίγων ημερών σε αξίωμα του κοινωνιολόγου [αυτή τη φορά αφορά στον αφορισμό του περί μονοπωλίου της βίας ως ορισμού της εξουσίας] υπαγορεύεται από τις περιστάσεις :
Τι βγήκε και είπε ο ανεκδιήγητος [όπως οι περισσότεροι που έχουν περάσει απ’ τα πόστο του] κύριος Θεοδωρικάκος; Ότι καμία μορφή βίας δεν είναι ανεκτή. Ότι το κράτος δικαίου προστατεύει όλους τους πολίτες. Και ότι η αστυνομία κάνει τη δουλειά της.
Σύμφωνα με τον κύριο Θεοδωρικάκο, ο φόνος κάποιου για ποδοσφαιρικές διαφορές [ο «19χρονος» που σκοτώθηκε προχτές ήταν οπαδός του Άρη] αποτελεί μια ακόμα «μορφή βίας». Θα μπορούσε βέβαια η τελευταία να αφορά και στο εργαλείο που οι αντίπαλοι «φίλαθλοι» χρησιμοποίησαν : ένα δρεπάνι.
Αφήνοντας κατά μέρος τα ελληνικά του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, επισημαίνουμε αυτό που εννοεί και εκείνα που υπονοούνται : η βία απαγορεύεται από όπου και αν προέρχεται. Εκτός αν προέρχεται από την κυβέρνηση που εκπροσωπεί ο ίδιος : Η μη ανοχή στη βία της εξουσίας συνιστά μορφή βίας, είναι δηλ. μη ανεκτή.
Υπάρχουν κανόνες που καθορίζουν αντικειμενικά τι είναι βία και τι όχι, ανεξαρτήτως του αν την ασκεί ο «πολίτης» ή το κράτος; Υπάρχουν, και αναφέρονται σε παραβίαση, κάθε φορά, συγκεκριμένου νόμου. Η κύρια συλλογή αυτών των νόμων είναι το κείμενο με τον τίτλο «Σύνταγμα της Ελλάδας».
Η αναφορά μας σ’ αυτό έχει γίνει επανειλημμένα, διά της επισημάνσεως των διατάξεων που αφορούν σε «υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις». Ο τρόπος με τον οποίο καταπατά αυτές τις διατάξεις η κυβέρνηση είναι σκανδαλώδης. Όχι όμως όσο οι γνωματεύσεις επιφανών νομικών που της παρέχουν επιστημονικό άλλοθι [από δημοσιογραφικές αφηγήσεις προκύπτει ο επιφανέστερος αυτών, που δεν είναι άλλος από τον πρώην πρόεδρο της δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο «σε διαρκή επαφή με τον Πρωθυπουργό»].
Υποθέτει κανείς ότι ο κύριος Θεοδωρικάκος και οι συν αυτώ, ασκώντας το δικαίωμά τους να ορίζουν τι αποτελεί βίαιη συμπεριφορά και τι όχι, ορίζοντας έτσι το μέτρο του «ανεκτού» θεωρούν «μορφή βίας», την άρνηση εμβολιασμού ή μασκοφορέματος, ως …de facto επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία, χρήζουσες απαντήσεως με τη μορφή της εν δικαίω κρατικής βίας.
Αλλιώς δεν εξηγείται η έλλειψη ανεκτικότητας [μπορεί να την πει κανείς και λύσσα] με την οποία καταδιώκουν τους μη συμμορφούμενους. Ούτε και η γενναιοδωρία με την οποία αντιμετωπίζονται …ειδικά τα όργανα καταστολής, οι ανεμβολίαστοι σε ποσοστό 30% άνδρες και γυναίκες των σωμάτων ασφαλείας.
Το επιμύθιο της ιστορίας, αν χρειάζεται : θα πρέπει κανείς να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός που ρίχνει την ψήφο του. Όχι τόσο για λόγους πολιτικούς η, θου Κύριε, ιδεολογικούς [έχουν καταντήσει προ πολλού ανέκδοτο]. Αλλά γιατί το ποιον ψηφίζεις μεταφράζεται στο ποιον νομιμοποιείς ως κάτοχο του μονοπώλιου της βίας. Στην παρούσα συγκυρία, τις κουστουμαρισμένες κατσαρίδες της κυβέρνησης Μητσοτάκη.