Ευχαριστώ τον stcigar που όντας πιο αποτελεσματικός από εμένα ανακάλυψε τις δηλώσεις του κυρίου Χαραλά, συγγραφέα παιδικών βιβλίων που …αποβλήθηκε εξ αιτίας τους, από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Η άποψή μου λοιπόν είναι ότι, και ο συγγραφέας κάνει λάθος – άσχετο αυτό φυσικά με την αλητεία που παίχθηκε εις βάρος του : εδώ έχεις το φαινόμενο όπου και ο μεν και οι δε, έχοντας ανακαλύψει την πυρίτιδα, στηλιτεύουν σαν “πρωτόγνωρο” το φαινόμενο των …παραχωρήσεων που πρέπει να κάνει κάποιος για να ανελιχθεί. Οι Φώσκολοι του δημόσιου χώρου [media, φεμινιστικές οργανώσεις, …Λιάνα Κανέλλη etc] “ονοματίζουν” τους ισχυρούς που επιβάλλουν το καθεστώς, κάποιοι όπως ο κύριος Χαραλάς επισημαίνουν την ευθύνη των ίδιων των ατόμων που προβαίνουν στις παραχωρήσεις.
Το “αφήγημα” του #MeToo, όπως αναφέρω στο προπέρσινο ποστάκι μου [#METOO ΕΝΑ ΤΟΞΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ] αφήνει ακριβώς αυτή την τεράστια τρύπα, μέσα από την οποία μπορεί να περάσει ολόκληρος ελέφαντας – δυσφημιστής του γυναικείου φύλου: γιατί αυτό που προκύπτει αβίαστα, είναι ότι, μια προς μια οι “σταρ” υπήρξαν πρόθυμες να δώσουν “ότι πολυτιμότερο είχαν” για την καριέρα τους, την οποία προφανώς επί σειρά ετών αξιολογούσαν ως σημαντικότερη από την “τιμή” για την οποία σήμερα κόπτονται.
Μια πιο λογική προσέγγιση, κατά την άποψή μου, είναι: καλά έκαναν και κοιμήθηκαν με τον οποιονδήποτε κοιμήθηκαν, ήταν δικαίωμά τους και δεν τις κατηγορώ. Έτσι λειτουργεί αυτό το κόλπο “από ανέκαθεν” και όποιος θέλει να συμμετάσχει συμμετέχει, παίζοντας με τους κανόνες. Και οι …Beatles το έκαναν, και ο Bowie το [παρα-]έκανε, όλοι λίγο πολύ το έκαναν, και τα υπόλοιπα είναι ηθικολογίες του κώλου. Προς υπεράσπιση ποιού πράγματος, δεν έχω καταλάβει…της αξιοκρατίας; ώρες είναι να μας πουν διάφοροι ότι αγωνίζονται για αυτήν.
Εδώ, δεκαετίες τώρα, με το που πρωτοέμπαινες σε “μεγάλο δημοσιογραφικό οργανισμό” οι πάντες σ’ έκοβαν από πάνω μέχρι κάτω, τους …άκουγες σχεδόν να σκέφτονται: “αυτόν / ήν, ποιος τον / την πηδάει άραγε;”
Αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάκα απ’ όλες: κουνάνε όλοι το δάχτυλο για ηθικά ζητήματα, το κουνάνε και οι δημοσιογράφοι.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δεν είμαι “πιο αποτελεσματικός” από σένα, ο λόγος που το βρήκα είναι ότι χτες που το έψαξες εσύ δεν υπήρχε ακόμα διαθέσιμο, ενώ σήμερα υπάρχει. Σε περίπτωση μάλιστα που συνέβαλε σε αυτό και το δικό σου post (που έγινε αμέσως ανάρπαστο) ο χαρακτηρισμός του “αποτελεσματικού” είναι όλος δικός σου.
Το θέμα είναι κατά πόσο μπορούμε να είμαστε “αποτελεσματικοί” ως προς κάποιον επηρεασμό των πραγμάτων. Πράγμα μάλλον αδυνατον, δεδομένου του ότι, με το που θα αρχίσει κάποιος τυχον να αποκτά στοιχειώδη εμβέλεια σε ένα ευρύτερο κοινό, επακολουθεί η “δίωξή του”. Και είναι εντυπωσιακό το πόσοι, και “ποιοί” άνθρωποι, “υποδείγματα” μέχρι χτες αντισυστημικότητας, εμφανίζονται σήμερα βασιλικότεροι του βασιλέως σε ζητήματα αφορώντα τον κορωνοϊό και, “πίσω απ’ αυτόν” το climate change, συμμετέχοντας στην διαπόμπευση όλων των υπόλοιπων ως ψεκασμένων. Υποθέτω ότι η συναίνεση σ’ αυτό αποτελεί ένα είδος minimum consensus – υπαρκτικής προϋπόθεσης για τον διαμορφούμενο “δημόσιο χώρο”.
Αν ο …Trump απέτυχε να εξασφαλίσει μέσω των εμβολίων άδεια παραμονής στην εξουσία, αυτό οφείλεται προφανώς σε άλλα κεφάλαια της ατζέντας του.