Το αντεπιχείρημα γονέων και κηδεμόνων είναι λογικό. Το ίδιο ακριβώς θα επικαλείτο ακόμα και κάποιος που δεν έχει υποστεί μια τετράμηνη μιντιακή τρομοκρατία: προς τι το άνοιγμα των σχολείων για 20 τόσες μέρες; το “κέρδος” από την “εκπαιδευτική” διαδικασία είναι μηδαμινό μπροστά στον κίνδυνο επανάληψης ενός επιδημικού φαινομένου.
Εκείνο που απουσιάζει, φοβάμαι, από το σκεπτικό τους, είναι ότι αυτή εδώ είναι περίοδος …προετοιμασίας για μια νέα κανονικότητα. Το πόσο θα διαρκέσει είναι άγνωστο, και δεν έχουμε λόγο να εμπιστευόμαστε τις προθέσεις των κρατούντων.
Το ότι αισθανόμαστε “υποχρεωμένοι” να συμμορφωνόμαστε, αποτελεί την πρώτη τους νίκη: μπορεί τα στοιχεία και η λογική ανάλυση να οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το θέμα είναι παραφουσκωμένο. Αλλά η αμφιβολία και ο φόβος τρυπώνουν στο μυαλό του ανθρώπου που εννοεί να διατηρεί επαφή με ένα κοινωνικό γίγνεσθαι, το οποίο πλέον νοείται μόνο σε format “ολόκληρου πλανήτη”.
Οι όποιες αντιδράσεις, με τη μορφή “φεμινιστικών”, “αντιεξουσιαστικών” κλπ. συγκεντρώσεων σε πλατείες, ξυλοκοπήματα αστυνομικών κλπ. είναι δώρο για τα άτυπα όργανα καταστολής, τους δημοσιογράφους των mainstream media. Μόνο έτσι μπορούν στη συνέχεια να ωρύονται για το πλημμύρισμα πλατειών και δρόμων απ’ τον κόσμο, λες και υπάρχει κάτι πιο φυσικό απ’ αυτό, μετά από 2 μήνες στο κλουβί. Ή για την “εγκληματική απροσεξία” των πελατών της ΔΕΗ [“και μάλιστα ηλικιωμένων!”, σιγοντάρει ο Γρηγόρης Ψαριανός τον μπάρμπα – Γιώργο Παπαδάκη] να μην τηρούν τις αποστάσεις. Αυτό, ενώ οι δύστυχοι πολίτες φορούν πειθήνια τις μάσκες τους, περιμένοντας ώρες στην ουρά, κι ενώ λεωφορεία – μετρό κυκλοφορούν ελεύθερα …με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Back to school: λέγαμε πριν ότι είμαστε σε περίοδο προετοιμασίας του κόσμου για μια νέα κανονικότητα. Αυτό όμως σημαίνει ότι, τα παιδιά δεν γίνεται να μείνουν έξω απ’ αυτήν. Και ότι το μάθημα που επ’ ουδενί δεν θα ‘πρεπε να χάσουν, δεν είναι οι είκοσι μέρες “φυσικής” ή “ιστορίας”. Είναι η εκπαίδευση στο “σήκω πάνω κάτσε κάτω”, η μύηση στην κουλτούρα του “εξ αποστάσεως”: πρέπει να νιώσουν στο πετσί τους το φόβο να μολύνει τον “χώρο εργασίας τους”, συνώνυμο μέχρι χτες ενός ανέμελου εκκοινωνισμού και μιας ανέφικτης στο σπίτι ελευθερίας κινήσεων. Πρέπει να πάρουν οπωσδήποτε μια γεύση από τις ατέλειωτες προειδοποιήσεις και τις σχολαστικές οδηγίες των “ειδικών”, συχνά αλληλοαναιρούμενες.
Και βέβαια, να προσφέρουν στοιχεία στους στατιστικολόγους μας, περί το πόσο [δυσ-]ανεκτικά είναι σ’ αυτά.