Μια απροσδόκητα ψύχραιμη και ορθολογική * προσέγγιση στο ζήτημα των δασμών, από τον Yanis (μ’ ένα “n”) Varoufakis.
Μικρής διάρκειας συνέντευξη στο Times Radio.
* …όχι αναγκαστικά εξ αυτού “ορθή”, αλλά τουλάχιστον, όχι εσχατολογική / εντυπωσιοθηρική όπως αυτές που κυριαρχούν στα μίντια.
(Visited 90 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Ο Βαρουφάκης είναι η κλασική περίπτωση του ειδικού που μετά βίας βλέπει την άκρη της μύτης του. Κάτι σαν λοιμωξιολόγος της οικονομίας. Τα οικονομικά γιααυτόν δεν σχετίζονται με προϊόντα, με υπηρεσίες, με ανθρώπους. Όχι. Αποτελούν αυτοτελή τομέα με τους δικούς του αποκλειστικούς κανόνες και χωρίς επαφές με τον έξω κόσμο. Κάτι σαν ένα παιχνίδι σκάκι που αν θα το κερδίσεις ή θα το χάσεις εξαρτάται μόνο από την εξυπνάδα σου και δεν χρειάζεται να σηκώσεις τον κώλο σου από την καρέκλα. Παρεμπιπτόντως υπήρξε βασικός υποστηρικτής της ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρόμων που οδήγησε στο δυστύχημα των Τεμπών. Μια χαρά λειτουργούσαν μέχρι τότε τα τρένα κι ας ήταν από οικονομικής απόψεως ζημιογόνα.
Όπως ξέρεις δεν είμαι φαν του Βαρουφάκη, το αντίθετο μάλιστα, αυτό άλλωστε προκύπτει (και) από το συγκεκριμένο σχόλιο.
Απλώς εκτιμώ τη στοιχειώδη φιλοτιμία που δείχνει για ορθολογική προσέγγιση, σε κοντράστ με τους “σεισμούς” και τα “τσουνάμια” που εξαπολύουν οικονομολόγοι και μη σ’ όλη την επιφάνεια του πλανήτη.
Στην πολιτικοποιημένη εποχή μας το 99% των “ορθολογικών” προσεγγίσεων έχουν κίνητρα καθαρά ιδιοτελή. Κανένας δε λέει την αλήθεια δηλαδή αν δεν τον συμφέρει. Τα κίνητρα του Βαρουφάκη μάλιστα παραείναι διαφανή. Απλούστατα ο πρώην διαπρύσιος ευρωπαϊστής δεν μπορεί να χωνέψει τη χυλόπιτα που έφαγε από τους ευρωπαίους ομολόγους του. Ο εχθρός τού εχθρού του είναι φίλος του. Στην ανάγκη και ο Τραμπ.
Ο πραγματικός “ορθολογιστής” δεν έχει σήμερα ελπίδες επιβίωσης. Αργά ή γρήγορα θα τον αντιπαθήσουν βαθύτατα όλοι!!
Ως προς τα περί ορθολογιστών συμφωνώ 100% (“κάτι” έχω αντιληφθεί, όπως κι εσύ είμαι σίγουρος, από βιωματικής απόψεως).
Ως προς το δυστύχημα των Τεμπών, θυμάμαι μια συζήτηση στα late ’90s με κάποιον από τους πάλαι ποτέ 2 Τροχούς, επί ακμαίων Τεχνικών Εκδόσεων. O άνθρωπος του Θεού, συμπαθής και ευφυέστατος, υποστήριζε ότι υπαίτιοι της σωρείας δυστυχημάτων στην Εθνική Οδό είναι αυτοί που αφήνουν το οδικό δίκτυο σε άθλια κατάσταση. Εγώ υποστήριζα ότι η οδηγική συμπεριφορά οφείλει να προσαρμόζεται στις υπάρχουσες συνθήκες (“δεν μπορείς να οδηγάς στο χωματόδρομο όπως στην Autobahn”, και άλλα τέτοια) και ως εκ τούτου ότι το πρόβλημα αφορά πριν απ’ όλα το “σωφεράκι” και εκείνον που του βγάζει δίπλωμα μετατρέποντάς τον σε δημόσιο κίνδυνο.
Εννοείται ότι και οι δύο είχαμε τα δίκια μας. Αλλά η ακολούθηση με συνέπεια μιας λογικής του τύπου “δε φταίει ο οδηγός”, “δε φταίει ο σταθμάρχης” κοκ, σε βγάζει νομοτελειακά στο “για όλα φταίει ο Θεός που έφτιαξε τον κόσμο”.
Σίγουρα. Με την προϋπόθεση ότι ο σταθμάρχης είναι.. σταθμάρχης. Και όχι κάποιος τυχάρπαστος που ο κομματάρχης ξεσήκωσε από το σκυλάδικο και τον έφερε σουρωμένο στο σταθμό για να ρυθμίζει την κυκλοφορία. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Όπως εξάλλου η πλειοψηφία των Ελλήνων οδηγών πήρε το δίπλωμα με δωροδοκία. Στην περίπτωση αυτή δεν φταίει μόνον ο σταθμάρχης ή γιωταχής. Φταίει πρωτίστως “το σύστημα”, δηλαδή αυτοί που επιτρέπουν ή δημιουργούν την συγκεκριμένη εγκληματική συμπεριφορά in the first place. Αφού όμως όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες πολιτικοί μπορούν με τη λογική αυτή να θεωρηθούν υπεύθυνοι, τότε η χαρακτηριστικά ελληνική λύση δεν μπορεί παρά να είναι ότι δεν φταίει κανένας.
Ο “σταθμάρχης” στο σκυλάδικο διασκέδαζε δίπλα στο “γιατρό”, το “δικηγόρο”, το “μηχανικό” και τον πολιτικάντη.
Αυτό εννοώ, ότι αν ξεκινήσουμε από την κορυφή …χεστήκαμε κι η βάρκα γέρνει. Οφείλει να στοχοποιείται κατ’ αρχήν ο άμεσα υπεύθυνος, και από κει και πέρα ο “αρμόδιος” εναντίον του οποίου στοιχειοθετείται ενοχή.
Άλλες (“πολιτισμένες”) χώρες πάντως έχουν πάρει το μάθημά τους από παρόμοια περιστατικά και σε βάθος δεκαετιών έχουν αναδιαρθρώσει το σύστημα εκ βάθρων. Δεν μιλάμε για ποινικές ευθύνες, αλλά για βούληση βελτίωσης. Που στη χώρα μας απλά δεν υπάρχει.
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι τεράστιο. Οι “πολιτισμένες” χώρες κινούνται αυτή τη στιγμή προς το δικό μας χάλι, αλλά εμείς “είμαστε εδώ” αιώνες τώρα. Αν έξω απομένουν (;) κάποιοι πολιτικοί / εναλλακτικές στοιχειωδώς αξιοπρεπείς, εδώ απλώς δεν υπάρχουν οι προδιαγραφές για κάτι τέτοιο. Μόνη λύση θα ήταν ένας φωτισμένος άνθρωπος περιβλημένος με υπερεξουσίες για ένα διάστημα – κάτι τελείως θεωρητικό με άλλα λόγια.
Τελείως όμως. Μεγαλύτερες πιθανότητες έχω να κερδίσω το λόττο τον επόμενο μήνα εγώ προσωπικά που δεν παίζω καθόλου!
Για τα Τέμπη πάντως επιμένω στην άποψή μου ότι δεν έχει νόημα μια ορθολογική συζήτηση για τα αίτια και τους υπεύθυνους. Τα πραγματικά κίνητρα πίσω από το “κίνημα των Τεμπών” είναι πολιτικο-οικονομικού χαρακτήρα και δεν έχουν καμία σχέση με την απονομή δικαιοσύνης.
…Καλά, ως προς τα κίνητρα, όποιος έχει αντίθετη άποψη έχει “θέμα”, δεν το συζητάμε.
Επί του προκειμένου πάντως, αν δει κανείς τα πράγματα μακροπρόθεσμα και χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες, οι εξελίξεις από το 2020 και μετά χαρακτηρίζονται από ένα κοινό unmistakable pattern που ονομάζεται πληθωρισμός. Τα μέτρα κατά του κορωνοϊού προκάλεσαν πληθωρισμό, οι κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία περαιτέρω πληθωρισμό, οι δασμοί του Τραμπ θα φέρουν κι άλλο πληθωρισμό. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο, πόσο μάλλον που η έξαρση αυτή του πληθωρισμού, η οποία οφείλεται σε πολιτικές αποφάσεις, ακολούθησε μια δεκαετία στασιμότητας ή και υποχώρησης των τιμών. Είτε οι πολιτικοί που εμπλέκονται σε αυτές τις αποφάσεις είναι μαριονέτες αφανών κέντρων εξουσίας είτε είναι άβουλα ενεργούμενα των απρόσωπων οικονομικών δυνάμεων.
Συμφωνώ, ψηφίζοντας το πρώτο. Αυτό τουλάχιστον ταιριάζει με τη δική μου “ανυποχώρητα” συνωμοσιολογική
προσέγγιση.
Ως προς τις οικονομικές δυνάμεις, δε είναι τόσο απρόσωπες. Με δεδομένα 1. τον κανόνα “η οικονομία είναι ψυχολογία”, και 2. την ύπαρξη των γνωστών μέσων, όχι απλώς επηρεασμού αλλά καθορισμού της ψυχολογίας από τα γνωστά κέντρα, δεν ξέρω τί είδους περιθώρια τυχαιότητας υπάρχουν υπό συνθήκες global manipulation, στο πλαίσιο του οποίου πλέον ο πολίτης αυτοεκπαιδεύεται – η σχέση του φαινομένου με την αυτοεκπαίδευση της …AI στο πλαίσιο του Reinforcement Learning θα άξιζε να ερευνηθεί.
Κι εμένα έτσι μου φαίνεται. Θα προτιμούσα βέβαια την εκδοχή των “απρόσωπων οικονομικών δυνάμεων” που αφήνει να αιωρείται τουλάχιστον μια μικρή ελπίδα τυχαιότητας. Ο συσχετισμός της έξαρσης του πληθωρισμού με την ταυτόχρονη ανάπτυξη της AI και του mass manipulation χρειάζεται serious consideration, δεδομένου ότι τα δύο τελευταία επίσης έφτασαν σε unprecedented highs μετά το 2020.