Σ’ αυτό το link μπορεί κανείς να βρει το σκεπτικό που έκρινε σωστό να μοιραστεί με τους αναγνώστες του, ο κύριος Βουλαρίνος, βάσει του οποίου ψηφίζει ξανά Νέα Δημοκρατία.
Σ’ αυτό το link, από την άλλη, μπορεί να βρει το δικό μου σκεπτικό, προ διετίας διατυπωμένο, βάσει του οποίου ο κύριος Βουλαρίνος είναι ένα μίσθαρνο της εξουσίας, και ένας εξαιρετικά χαμηλού IQ επιφυλλιδογράφος, παρά τη φήμη του έξυπνου που έχει χτίσει, σε ένα κοινό παρόμοιου IQ ή και χαμηλότερου.
Το ίδιο σκεπτικό ασφαλώς παρέχει και τους αληθινούς λόγους για τους οποίους ψηφίζει ξανά Νέα Δημοκρατία.
(Visited 203 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Να πω την αμαρτία μου, σήμερα για πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία μού πέρασε από το μυαλό να πάω να ψηφίσω. Δεν ξέρω τι, ούτε με πολυενδιαφέρει για να πω την αλήθεια, σίγουρα όμως όχι το Μητσοτάκη. Δυστυχώς δεν προνόησα να μεταφέρω τα εκλογικά μου δικαιώματα στην Αθήνα και δε σκοπεύω φυσικά να πληρώσω από την τσέπη μου το ταξίδι για να ψηφίσω μερικούς μαλάκες. Αν ήταν δίπλα στο σπίτι μου πάντως, κατά πάσα πιθανότητα θα το έκανα. Καταλαβαίνω φυσικά τις αντιρρήσεις σου, αλλά καλώς ή κακώς δε με αγγίζουν.
Η απέχθειά μου για τον Μητσοτάκη κοντεύει να …σωματοποιηθεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να τον δω μπροστά μου [σε ειδήσεις, σε προεκλογικό trailer, οπουδήποτε] χωρίς να ανοίξω νέους ορίζοντες στη βωμολοχία.
Αφού σήμερα είχα πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται : “για κάτσε ρε πούστη. Στο κάτω-κάτω ο Τσίπρας έχει υπάρξει φίλος φίλου μου – μέσω αυτού τον είχα “γνωρίσει” κάποια στιγμή, όπως και τη γυναίκα του. Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ θα μπορούσε ποτέ να είναι κάτι τέτοιο;
Ούτως ή άλλως, αν ψηφίσω, θα ψηφίσω Βελόπουλο ή κάποιον τελείως outsider, όπως τον συμπαθέστατο Νίκο Μαυραγάνη [“ΕΝΩΝΩ”]!
Το έχω περάσει πλέον αυτό το στάδιο (που κράτησε τουλάχιστον δύο χρόνια) και τώρα σχεδόν μπορώ να τον βλέπω και να τον κατονομάζω. Απλά δεν αντέχω στην ιδέα ότι θα μπορούσε να ξαναβγεί. Πρόκειται για θέμα “καθαρά” αισθητικό. Τους άλλους θα μου πάρει κάμποσο καιρό φαντάζομαι για να τους αντιπαθήσω στο ίδιο σημείο.
Πάντως από πλευράς φιζίκ δεν τον είχα προσέξει, γιατί απέφευγα να ασχοληθώ. Άσε που θεωρούσα ότι οι παρομοιώσεις με mr. Bean κλπ. ήταν υπερβολές [αρχίδια υπερβολές ήτανε]. Πριν από κάνα χρόνο άρχισα να τον παρατηρώ και ο άνθρωπος δεν παίζεται. Ιδίως αυτός ο αφύσικος, αβέρτος και καλά, …διασκελισμός του.
Θα έλεγα ότι αυτά είναι μάλλον τα συμπαθητικά στοιχεία επάνω του, ίσως ακόμα και το χαρακτηριστικό του βλέμμα του ψαριού. Κι εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Γιατί παρά τα όσα τερατώδη έκανε τα προηγούμενα χρόνια, τώρα που ο ήλιος λάμπει για λίγο και τα πουλάκια κελαηδούν, πολλοί θα τα ξεχάσουν όλα όπως πάντα και θα πουν ότι καλό παιδί και γλυκούλης είναι κατά βάθος και δώστου γούτσου γούτσου και τα σχετικά. Τέλος πάντων ας γίνει ό,τι θέλει, προσωπικά έχω πολύ σοβαρότερα προβλήματα που με απασχολούν από το ποιος θα διαχειριστεί μεθαύριο την καταστροφή μας.
Όχι ότι είναι και τίποτα καθοριστικής σημασίας, αλλά ο αβέρτος, κρητο-λεβέντικος διασκελισμός του δεν έχει τίποτα συμπαθητικό. Εϊναι τόσο κραυγαλέα δασκαλεμένος και αφύσικος, που αποτελεί είδος πειστηρίου του τι αντιμετωπίζουμε: ένα τρομοκρατημένο τσόγλανο, που έχει αναλάβει το dirty job πατώντας ‘στους ώμους γιγάντων’.
Και στο φινάλε τι άλλο θα ήταν. Η πλειονότητα των απανταχού ηγετών, ξεκινώντας απ’ τον leader of the free world, είναι ένα μάτσο τρεμουλιαστά ανθρωπάρια.
Συμφωνώ με την περιγραφή, στο βαθμό που έχω χρόνια να τον δω να κινείται live και η μόνη οπτική επαφή με το άτομο είναι οι φωτογραφίες που μου εμφανίζει το google στις ειδήσεις, τις οποίες κλείνω αμέσως μαζί με το σχετικό κείμενο. Το συμπαθητικό στοιχείο επάνω του για μένα ήταν – γιατί τώρα δεν υπάρχει – ο οίκτος που μου προκαλούσε όντας εμφανώς ακατάλληλος για θέση “εξουσίας”. Από μια γρήγορη ματιά εξάλλου που έριξα στις δικαιολογίες των κκ Βουλαροκάποιου και Σαυρόπουλου, το σκεπτικό τους είναι το ίδιο ακριβώς με κείνο του κορωνοϊού και της Ουκρανίας: ο φόβος για.. κάτι που έχουν ήδη προκαλέσει με τις ενέργειές τους οι παρόντες διαχειριστές της καταστροφής. Προσωπικά δεν είμαι καθόλου υπεράνω φόβου και τα σχετικά, το αντίθετο μάλιστα θα έλεγα, γενικά θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου δειλό και αγχώδη. Απλά προτιμάω να κρίνω εγώ τι πρέπει να φοβάμαι και τι όχι κι ας κάνω και λάθος.
Ακριβώς.
“Φοβισμένος και αγχώδης” είναι η φυσιολογική κατάσταση, υποθέτω, ενός νοήμονος ανθρώπου. Πάντα θεωρούσα ότι, όχι όλοι [υπάρχουν και υπερβάσεις, αληθινές και αξιοθαύμαστες] αλλά κατά πλειονότητα, οι “ήρωες” είναι άνθρωποι που απλώς δεν έχουν τίποτα να χάσουν – του μυαλού τους συμπεριλαμβανομένου.
Εν τω μεταξύ, αυτό στις μέρες μας, όπου οι πάντες υπερηφανεύονται και αυτοσυγχαίρονται για την αντιμετώπιση της πανδημίας [έως και ο Πλεύρης έβγαλε trailer ζητώντας την ψήφο του λαού – είμαι περίεργος ειδικά μ’ αυτόν τι θα γίνει …] δείχνει ένα μόνο : μετά από λίγο όλα όσα έγιναν θα ξεχαστούν, και η “ιστορία” θα καταγράψει ένα όντως φονικό ιό, απ’ τον οποίο η ανθρωπότητα σώθηκε χάρη στη γενναιότητα των ηρώων-γιατρών, την αποφασιστικότητα διεθνών οργανισμών και κρατικών φορέων, και την ακοίμητη εφευρετικότητα των Big Pharma. Πράγμα το οποίο με τη σειρά του σημαίνει ότι ο WHO ειδικά [σπονσοραρισμένος κυρίως …απ’ τις Big Pharma] προαλείφεται ως χωροδεσπότης σε οικουμενικό επίπεδο. Ετοιμάζω post επ’ αυτού – you won’t believe your eyes.
I had no doubt about it. Anyway δεν έχω ιδιαίτερες αυταπάτες ως προς το τι μέλλει γενέσθαι. Ας ετοιμάζω καλύτερα τον τοίχο μου, γιατί σκοπεύω να περάσω αρκετό καιρό ατενίζοντας.
Και τώρα το άσχετο, αλλά πρέπει να το πω. Τις προάλλες θυμήθηκα τον Morrissey στα πλαίσια του μαγιάτικου αφιερώματος και ψάχνοντας διάφορα στο ίντερνετ διαπίστωσα ότι το the queen is dead ανακηρύχθηκε από το ΝΜΕ το 2013 ως το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών! Φαντάζομαι πως οι έκτοτε δηλώσεις του θα έχουν μειώσει κάπως τον υπέρμετρο ενθουσιασμό τους.
Σίγουρα. Ευτυχώς είχε προλάβει να χτίσει ένα τεράστιο fan base. Και οι άνθρωποι που το αποτελούν είναι true fans, όχι όχλος του διαδικτύου, άρα αμετακίνητοι.
Άσε που σιγά-σιγά ο M απέκτησε status σημαίας του common sense, κάτι σαν καλλιτεχνική βερσιόν, και βέβαια σοβαρότερη, του Trump.
Πάντα ήμουν fan των Smiths [απ’ τα ελάχιστα πράγματα που μου αρεσαν τόσο πολύ στα ’80s] αλλά πλέον τον έχω αναγορεύσει σε κανονικό ημίθεο.
Γι’ αυτούς ήταν το πρώτο άρθρο – αφιέρωμα που είχα γράψει στον ΗΧΟ, το ’93 or something.