Η είδηση, στα όρια συγκινητικού και αστείου, δεν αφορά στην επερχόμενη αποχαιρετιστήρια συναυλία της Βίκυ Λέανδρος στο Ηρώδειο, αλλά, κατά την άποψή μου, στο …εξώδικο που έστειλε στην 75χρονη τραγουδίστρια ο Λεό Λέανδρος, πατέρας και συνθέτης πολλών από τις επιτυχίες της. Το θέμα ξεκινάει κατ’ αρχήν απ’ το ότι ο άνθρωπος του Θεού …ζει ακόμα – είναι εκατόν ενός έτους.
Ο ΛΛ απαγορεύει στην κόρη και πάλαι ποτέ συνεργάτιδα να ερμηνεύσει δικά του τραγούδια στη συναυλία της 6ης Σεπτεμβρίου, γιατί αισθάνεται απαξιωμένος από την απουσία του ονόματός του στο project (για λεπτομέρειες, το link εδώ).
Το συμβάν με έκανε να θυμηθώ δυο από τα τραγούδια της μετέπειτα “βαρώνης”, απόηχους παιδικών πάρτυ. Ακούγοντάς τα ξανά, δεκαετίες αργότερα, έχω την αίσθηση ότι ηχούν έτη φωτός μπροστά από ό,τι λανσάρεται στο Ellada ως ποπ σήμερα.
Το πρώτο από τα δυο είναι του πατρός – και είναι το “αγαπημένο μου”. Το δεύτερο είναι γραμμένο από τους Peter Orloff, Fernando Abex (όποιοι κι αν είναι αυτοί).
The news, something between moving and hilarious, are not about the upcoming farewell concert of Vicky Leandros at the Odeon of Herodes Atticus : the interesting story imho is about the 75 year-old singer being …sued by Leo Leandros, father and composer of many of her hits. First we have the fact that the man is still alive – he is one hundred and one years old. And second, LL forbids the daughter and former collaborator from performing his own songs at the September 6 concert, because he feels discredited by the absence of his name from the project (click here for details).
The incident made me remember two songs of the later “Baroness”, echoes of childhood parties. Listening to them again, decades later, they sound to my ears a light years ahead from what is launched in Greece as pop today.
The first is one of her father’s own – and it’s my “favorite”. The second is written by Peter Orloff, Fernando Abex (whoever they are).
00:00 Χαμένη Αγάπη 02:34 Παίξε Φυσαρμόνικα
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Έχω παρατηρήσει ότι πολλοί γέροι – συνήθως με “όνομα” στην κοινωνία, όχι όμως όσο μεγάλο θα επιθυμούσαν – επιδίδονται προς το τέλος του βίου των σε μια διαδικασία εμμονικής αυτοδικαίωσης. Θα μου πεις βέβαια ότι άλλοι το ξεκινάνε από τα τριάντα.
Αυτό ακριβώς ήταν το συγκινητικό της υποθέσεως. Και φοβάμαι ότι μπορεί κανείς να το επεκτείνει λίγο πολύ σε όλους, πασίγνωστους, γνωστούς απλώς ή άγνωστους. Θυμάμαι οικεία μου πρόσωπα να καμαρώνουν ολίγον προ του τέλους για τα επιτεύγματά τους, “αντικειμενικά” ασήμαντα συνήθως, και ήταν τόσο τραγικό να τους ακούς…
Όσο για τα τριάντα, έχεις δίκιο. Ας μην ξεχνάμε ότι οι πάντες (παροτρύνονται να) ζουν κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία. ‘Death is always near’ που έλεγε κι ο whatshisname.
…Άσε που οι τριαντάρηδες, σύμφωνα με το αφήγημα της youth culture, είναι οι πρώτοι “γέροι”.
Youth culture
Youth culture με την κυριολεκτική σημασία δεν υπάρχει σήμερα. Οι σοβαρότεροι εκπρόσωποι της νεότερης γενιάς καταφεύγουν στο άμεσο παρελθόν για πολιτιστική καθοδήγηση. Βασικά όταν μιλάμε για youth culture, μιλάμε πρωτίστως αν όχι αποκλειστικά για μουσική. Γιατί από κάθε άλλη άποψη αυτό που λέμε νεανική κουλτούρα τις τελευταίες δεκαετίες είναι – κυριολεκτικά – για τον πούτσο.
Όπως ξέρεις, συμφωνώ 200.000%.
Pleasant voice, almost sweet, and lovely songs/music.
Crazy story.
Thank you!
Thank you Resa! So good we meet again – I’ll continue to be a little negligent for the next month maybe, cause we’re still in the setting-up of the new house business. But it’s great to have you back!
PS. I liked this singer when I was a little kid (here she is at 19 or something). I loved these two songs especially, i’ m glad you liked them also!
No worries! Marina has kept in touch. I know how busy you are. Things will settle down. I’m glad to be back!
You post the best music. Thank you!