Το περιστατικό που μου διηγήθηκε ο φοβερός stcigar (βλ. σχόλια προηγούμενου post) είχε ως εξής :
Εντωμεταξύ μπαίνω βιαστικός – και με.. ολόσωμη ενδυμασία – το μεσημέρι σε ημιυπαίθριο μανάβικο της γειτονιάς μου. Αντί καλησπέρας ο ιδιοκτήτης με κοιτάζει καχύποπτα και μου λέει “την αντέχεις βλέπω φίλε τη ζέστη”. “Ε είμαι λίγο αφρικάνικης νοοτροπίας” του λέω χαμογελώντας. Αυτός με κοιτάζει γουρλώνοντας τα μάτια, λες και του είπα ότι βιάζω μωρά. “Εξάλλου δεν είναι και τόσο ζεστά σήμερα” συνεχίζω με την εντύπωση ότι θα τον ηρεμήσω “από αύριο λένε ότι θα χτυπήσει σαραντάρια”.”Γιατί σήμερα τι έχει δηλαδή!?” μου απαντάει εχθρικά. “Δεν πάει καλά ο άνθρωπος” λέω από μέσα μου και κόβω τη συζήτηση. Πήρα δύο ντομάτες και τέρμα. Έχει κι αλλού πορτοκαλιές.
Το φαινόμενο είναι οικείο – τσεκάροντας άλλωστε τις προάλλες στο site του Π.Ο.Υ. ανακάλυψα ότι οι ψυχικές διαταραχές έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια. Κύριες αιτίες γι’ αυτό, σύμφωνα με το site πάντα, η “πανδημία”, η “αποξένωση των ανθρώπων”, και τα “οικονομικά προβλήματα”.
Ας παρακάμψουμε τον ιδιαίτερα σκοτεινό ρόλο σ’ όλ’ αυτά του …ίδιου του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Ο.Η.Ε.) και των κατά τόπους παραρτημάτων του – “υγειονομικών” αρχών και κυβερνήσεων εν γένει – καθώς έχουμε αναφερθεί σε όλ’ αυτά εξαντλητικά. Ας περάσουμε από τη Μεγάλη Εικόνα των ψυχικών διαταραχών στην επιμέρους που φωτίζει η διήγηση του stcigar, κάνοντας μια απόπειρα ερμηνείας :
Μπορούμε κατ’ αρχή να παρατηρήσουμε ότι, χάρη στην υπεραφθονία των smartphones, η δια ζώσης ομιλία, λαμβάνει χώρα όλο και πιο συχνά ενώπιον κάποιας κάμερας. Ως εκ τούτου, ακόμα και όταν αυτή είναι απούσα, η συχνότητα του φαινομένου υπαγορεύει την παρουσία μιας …νοερής κάμερας, σε μόνιμη βάση. Η ομιλία τώρα, μέσω αυτής, τείνει να αποκτήσει το “κύρος” του γραπτού λόγου, μιας τρόπον τινά ιστορίας εν τη γενέσει. (Ταυτόχρονα ο γραπτός λόγος μέσω των σόσιαλ μίντια υποχωρεί στο επίπεδο των “επέων πτεροέντων” – αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία).
Ως προς το θέμα που μας απασχολεί : προς τι η αναστάτωση του πρώτου τυχόντα, με την πρώτη διαφωνία μαζί του για το πλέον ασήμαντο (μη) ζήτημα; η απάντηση θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη : Στην καρικατούρα κοινωνίας που διαμορφώνεται από τα σόσιαλ μίντια …είσαι αυτό που λες / γράφεις. * Ο λόγος σου επομένως γίνεται “κάτι παραπάνω” από απλός λόγος. ** Γίνεται πλέον …αυτοέκφραση (“Express yourself…”) και διαδικασία αυτοπροσδιορισμού. Και ο άνθρωπος που έρχεται να αμφισβητήσει αυτό που λες, ό,τι κι αν είναι αυτό, αμφισβητεί την ίδια την υπόστασή σου.
Μια ελαφριά, προδρομική βερσιόν του φαινομένου που όλοι (θα) θυμόμαστε, είναι αυτή που λες πχ. σε κάποιον “έλα τώρα, αυτό (που λες) είναι βλακεία”, και αυτός αρπάζεται ότι αποκαλείς βλάκα …τον ίδιο . Και δώστου βρε καλέ μου βρε χρυσέ μου, και δώστου να προσπαθείς να του εξηγήσεις τη διαφορά (“και ο Αϊνστάιν έλεγε κάπου-κάπου μια βλακεία, αυτό δε σημαίνει ότι ήταν βλάκας”) και δώστου να μην εννοεί να καταλάβει.
Αυτό που βιώνουμε σήμερα δεν είναι η απλή αδυναμία κατανόησης του αυτονόητου, αλλά μια διαταραχή, που θα ήταν της αρμοδιότητας των ψυχιάτρων, αν ο συγκεκριμένος κλάδος διέθετε στοιχειώδη “επιστημονική” φερεγγυότητα.
Ένα είδος ψυχολογικού φετιχισμού ας πούμε.
ΥΓ. Φωτογραφία ανοίγματος : από την “προφητική” ταινία ‘The Crazies’ του George Romero, 1973. Η υπόθεση αφορά στη διαρροή ενός ιού – βιολογικού όπλου, που προκαλεί στους προσβαλλόμενους από αυτόν παραφροσύνη, εξαιρετικά βίαιη συμπεριφορά και εν τέλει θάνατο.
* Πρόκειται για μια σουρεαλιστικά προωθημένη βερσιόν του πάλαι ποτέ, τσαρουχικού “είσαι ό,τι δηλώσεις”.
** Το “κάτι παραπάνω από…” είναι σήμα κατατεθέν ενός “μεταμοντέρνου”, βλ. μεταλλαγμένου κόσμου : τα πάντα είναι “κάτι παραπάνω” απ’ αυτό που είναι – αρχής γενομένης φυσικά από τα καταναλωτικά προϊόντα, που έχουν πάψει προ πολλού να αφορούν ένα …απλό έδεσμα, ρούχο, απορρυπαντικό, αυτοκίνητο : είναι “τρόπος ζωής”.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Tο παραπάνω περιστατικό ήταν από τα ήπια σχετικά. Τελευταία είμαι αναγκασμένος να κυκλοφορώ αρκετά μέσα σε κόσμο για διάφορες αγγαρείες. Αν απαντούσα όπως θα έπρεπε σε κάθε περίπτωση, δεν θα έκανα τίποτε άλλο από το να μαλώνω καθημερινά με αγνώστους. Τα όποια νεύρα μου τα κρατάω για πολύ επίμονες περιπτώσεις που δεν μπορώ να παρακάμψω με τρόπο πολιτισμένο. Μια τέτοια περίπτωση μού έτυχε δυστυχώς πριν από κάμποσο καιρό. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, γιατί ακόμα μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Έχω συναντήσει πολλούς και διάφορους μαλάκες κατά τη διάρκεια της ταραγμένης ζωής μου, ο συγκεκριμένος όμως κυριολεκτικά επαναπροσδιόρισε την έννοια της μαλακίας in ways previously unthinkable. Τελικά και κατόπιν δικής του εμμονής τον ξεφτίλισα δημόσια – και μάλιστα μπροστά σε γυναικείο κυρίως κοινό που αποτελούσε όπως φαντάζεσαι το βασικό αποδέκτη της μαλακίας του – με τρόπο που θα θυμάται μέχρι να πεθάνει.
Κατά βάση όμως έχεις δίκιο. Τα social έχουν μετατρέψει τον πλανήτη σε τεράστιο θέατρο. Και μάλιστα του χειρότερου γούστου.
Ό,τι κι αν του έκανες, σίγουρα ήταν καλώς καμωμένο! 🤬👊
Από τις λίγες περιπτώσεις που δεν έχω μετανιώσει καθόλου εκ των υστέρων. Και λίγο ήταν. Το κακό είναι όμως ότι ταράζομαι – και είμαι πλέον κάποιας ηλικίας. Θέλω απλώς την ησυχία μου. Αλλά δεν με αφήνουν..
Αυτό είναι το βασικότερο όλα : η φθορά που υφίστασαι από τη χλαπάτσα των γύρω σου. Και αυτή είναι “απτή”, και συμβαίνει ανεξαρτήτως ηλικίας, σε ποικίλους βαθμούς βέβαια. Ένα από αυτά που σκεφτόμουν πάντα όταν μου έσπαγε τ’ αρχίδια κάποιος ήταν το εξής : κοίτα να δεις, αντί να πεθάνω μετά από ένα x διάστημα, στις τάδε του μηνός του τάδε έτους την τάδε ώρα και τάδε λεπτά, θα πεθάνω στις τάδε του ίδιου μηνός του ίδιου έτους την ίδια ώρα …μείον κάποια λεπτά, ας πούμε, εξ αιτίας αυτού του καριόλη. Αυτός είναι ένας καλός λόγος για να κρατιέται κανείς, γιατί συνήθως μόνο χειρότερα γίνονται τα πράγματα. Βέβαια από μια “κόκκινη γραμή” και μετά, το στόμα, ή …άλλα μέρη του σώματος, αποκτούν δική τους βούληση, και οφείλεις να τα αφήνεις απερίσπαστα.
Σίγουρα πάντως κάτι έχει αλλάξει προς το χειρότερο τα τελευταία χρόνια και σε αυτό τον τομέα. Εκτός από τους παράγοντες που επισημαίνεις, έχω την υποψία ότι και η πολιτική ορθότητα έπαιξε το ρόλο της. Μη το ένα, μη το άλλο, στο τέλος άρχισαν οι άνθρωποι να παίρνουν ανάποδες.
Σίγουρα. Και δεν είμαι ακριβώς υπέρ της υιοθέτησης μιας γενικής “αρχής δεινών”, όπως εδώ τα σόσιαλ μίντια. Αλλά εν τέλει, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, αυτό το μπουρδέλο θα δεις. Όλοι οι “δείκτες ανωμαλίας” έχουν εκτοξευτεί από εποχής εφευρέσώς του.
Εννοείται ότι όλα υπήρχαν από πριν : ακόμα και σε ταινίες “liberal” σκηνοθετών των ’70s μπορείς να πετύχεις, όχι εν σπέρματι αλλά εν πλήρει εκδιπλώσει, όλη τη woke παραφιλολογία. Αλλά δεν είχε τη διάδοση και το impact που έχει σήμερα. Τα σημερινά εφιαλτικά μεγέθη έχουν προκύψει από τον “πολλαπλασιαστή ανωμαλίας” των SM.
Φοβάμαι δε ότι και οι ανάποδες δε φέρνουν ουσιαστικό αποτέλεσμα, καθότι ..επενδύονται σε διάφορους περίεργους (γνωστούς πχ. και μη εξαιρετέους “πατριώτες” εν Ελλάδι).
Ότι δεν φέρνουν, δεν φέρνουν. Απλώς διευκολύνουν τη μετάβαση από το κακό στο χειρότερο.